Ριζικό λίφτινγκ

Αφού, εδραιώθηκε η φήμη μας ως φρούτα και οπωροπολαχανικά είπα να αλλάξω εντελώς το λόγκο συμπληρώνοντας μερικά φρουτάκια. Η αλήθεια είναι πως είχαμε μια προδιάθεση (βλ. patatahooligan). Δε βαριέσαι. Νομίζω είναι πολύ καλό το καινούριο και πιο χαρούμενο από το προηγούμενο. Άντε να δούμε, τι μας επιφυλάσει ο χρόνος...

Μετά των τιμών,
dimitrisTS

"Σταματήστε επιτέλους να το γ***άτε το θέμα!!!"

Η κατάσταση που επικράτησε μετά το θάνατο του 16χρονου Αλέξη ήταν για μένα απαράδεκτη. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν σωστή η αντίδραση του κόσμου στο περιστατικό αυτό. Εγώ δεν είδα ανθρώπους να θρηνούν και να διαδηλώνουν. Είδα αναρχικούς να βρίσκουν μια αφορμή για να καταστρέψουν τα πάντα. Είδα ψευτομάγκες που δεν έχουν τα αρχίδια να κάνουν τις μαγκιές τους και για αυτό πατάνε στο πτώμα ενός άτυχου νέου και νομίζουν ότι τους καλύπτει. Αμ δε. Και κατά τα άλλα το να βάλουν στο MSN τίτλο "Θα μας λείψεις Αλέξη, RIP αγγελούδι μας" τους μάρανε (και να ήξεραν τι σημαίνει το RIP... το τι έχουν ακούσει τα αυτιά μου δε λέγεται).

Ξαφνικά όλη η Ελλάδα, σαν μια τεράστια συμμορία, ξέσπασε και με τη βία προσπάθησε να βρει το δίκιο της πετώντας αυγά και καίγοντας μαγαζιά τυχαίων ανθρώπων χωρίς κάποιο σκοπό κατά νου για να σταματήσουν ακαριαία μετά και την στιγμή που όντως θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν κάτι να τα ξεχάσουν όλα και να ψηφίσουν ότι ψήφισαν και την προηγούμενη φορά (αλήθεια που είναι ο πολυκομματισμός οέο; Γιατί εγώ μόνο δύο κόμματα βλέπω και γύρω γύρω γαρνιτούρες). Και οι ψήφοι που όντως θα αλλάξουν διαφορά δεν πρόκειται να κάνουν αφού δε νομίζω ότι είναι επιτυχία η εκλογή του μονόφθαλμου ως αρχηγού των τυφλών.

Και το άλλο που για κάποιο λόγο δε λέει κανείς είναι ότι το πρόβλημα της αστυνομίας δεν είναι πρόσφατο, αλλά υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Κανένας δεν έχει αποφασίσει να βάλει σε τάξη τη "Δημόσια Τάξη", ασχέτως πολιτικής παράταξης ή αξιώματος. Δεν γίνεται να θεωρούμε υπεύθυνο τον κάθε Χ ή Ψ μπάτσο για ένα καθολικό πρόβλημα που θα έπρεπε να το διορθώσει η διοίκηση και η κυβέρνηση όχι μόνο αυτής της τετραετίας, αλλά και όλων των προηγουμένων. Δεν μπορεί να έχουμε την απαίτηση από ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς κάποιο σοβαρό υπεύθυνο άτομο να τους διευθύνει και χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό να μας αστυνομεύουν και να μας προφυλάσσουν. Όχι ότι δικαιολογείται ο αστυνόμος για αυτό που έκανε. Αλλά όταν πχ δίνεις όλα σου τα λεφτά σε έναν κλέφτη ηθικά φταίει αυτός αλλά ποιός έκανε την πραγματική μαλακία; Δεν μπορεί να τα βλέπουμε τόσο σοβαρά θέματα τόσο επιφανειακά.

Σκέψεις τέτοιες όμως δεν κάνουν οι αναρχικοί γιατί δεν τους νοιάζει. Αυτή έχουν την "κάλυψη" για να κάνουν ότι θέλουν και θα το εκμεταλλευτούν. Και τα ΜΜΕ καλλιεργούν αυτό το κλίμα με πλάγιο τρόπο παρ' όλο που καλύπτουν και την αστυνομία σε πολλά περιστατικά. Και οι αστυνομικοί δεν κάνουν τίποτα για τα επεισόδια γιατί δεν τους λέει και κανένας να κάνουν.

Με λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν έχετε σκοπό να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα μην το ξεφτιλίζεται αλλά σκεφτείτε το σοβαρά, οργανώστε τις ενέργειές σας με τρόπο που να ξέρετε ότι θα έχουν και ένα αποτέλεσμα. Και επιπλέον, μη μας πρήζετε τα αρχίδια με ηλίθια chain-mails και άλλες αντίστοιχου επιπέδου ενέργειες.

Όσο για αυτά που είπα για το περιστατικό μπορεί να διαφωνείτε, αλλά δεν έχει σημασία, μιας και δεν σκοπεύω μέσω του blog να ασχοληθώ με αυτό το θέμα από πολιτική ή κοινωνική άποψη γιατί πραγματικά δε θέλω να γράψω για κάτι για το οποίο δεν ξέρω την αλήθεια (αρνούμαι να πιστέψω την κάθε μαλακία που μου σερβίρουν), ούτε θέλω να γίνω σαν κάτι μαλάκες που βγαίνουν τώρα στα blog και στα forum (πριν ούτε καν που τα είχαν ακουστά) μόνο και μόνο για να πουν τη φανατική και άκρως μεροληπτική άποψή τους (άσχετα με το ποιόν υποστηρίζουν). Εγώ το άρθρο το έγραψα για αυτό που γράφω στην παραπάνω παράγραφο και για κανέναν άλλο λόγο.

ph.

Metal : A Headbanger's Journey

"Γιατί η Metal έχει εκατομμύρια πορωμένους οπαδούς παγκοσμίως;"

"Γιατί υπάρχει προκατάληψη ενάντια στη Metal και αντιμετωπίζεται συχνά ως κατώτερο είδος μουσικής;"

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει ο Καναδός Sam Dunn και που γίνονται η αιτία να κάνει τον γύρο του κόσμου ψάχνοντας για απαντήσεις σε αυτό το καλοδουλεμένο ντοκυμαντέρ. Από μικρή ηλικία κόλλησε με την metal και αναγκάστηκε πολλές φορές να την υπερασπιστεί σε αυτούς που την καταδίκαζαν. Βλέποντας τη αντίθεση ανάμεσα στους παθιασμένους οπαδούς της metal και στην εξίσου φανατισμένους αντιπάλους της, αποφάσισε στα 30 του χρόνια, και έχοντας σπουδάσει ανθρωπολόγος να μελετήσει σε βάθος τον πολιτισμό της metal και να καταλάβει τι ακριβώς προκαλεί αυτές τις αντιδράσεις.

Αμέσως μετά την εισαγωγή, ο Sam ξεκινάει βρίσκοντας τις ρίζες της metal, τόσο τους ανθρώπους που την δημιούργησαν όσο και τους προδρόμους της. Η έρευνά του είναι σίγουρα διαφωτιστική αφού δεν μένει στους Black Sabbath και τα υπόλοιπα συγκροτήματα της εποχής, αλλά κοιτάζει πιο μακρυά, στην blues και στην κλασσική μουσική(!).

Συνεχίζει με συνεντεύξεις με οπαδούς και με το Wacken Open Air Festival, όπου συγκεντρώνονται χιλιάδες μεταλλάδες και είναι ιδανική ευκαιρία για την έρευνά του.

Και τέλος περνάει μάλλον στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ντοκυμαντέρ, την προκατάλλειψη κατά της metal, τη λογοκρισία καθώς και τη σχέση της με τον σατανισμό, την εγκληματικότητα και τα προκλητικά θέματα.

Το Metal : A Headbanger's Journey θα το συνιστούσα χωρίς καμία αμφιβολία. Όπως όλα τα ντοκυμαντέρ για τη μουσική, μπορείτε να πείτε ότι δεν είναι τέλειο ή ολοκληρωμένο, αλλά σίγουρα είναι απολαυστικό, φτιαγμένο από κάποιον που νιώθει πραγματικά την metal και απαντάει στα ερωτήματα που θέτει στην αρχή. Τι άλλο θέλετε από ένα ντοκυμαντέρ για τη metal;

ph.

Next to Nothing

Οποιοσδήποτε ασχολείται όπως και εγώ με τη μουσική θα ξέρει ότι η Ελλάδα έχει μια αρκετά υψηλού επιπέδου αλλά τελείως άγνωστη metal σκηνή. Δυστυχώς, καθώς η metal έχει πάψει να είναι εμπορική από τη δεκαετία των 90 έχει παραμεληθεί πάρα πολύ σαν είδος και πρέπει να ψάξει κανείς για να βρει τα πραγματικά ταλαντούχα συγκροτήματα που υπάρχουν.

Ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι οι Next to Nothing. Παρ' όλο που είναι ακόμη στο ξεκίνημα (έχουν βγάλει μόνο ένα album και ένα demo και αυτά δεν είναι διαθέσιμο σε ευρύ κοινό), πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα μιλάμε για αριστουργήματα γραμμένα από τα χέρια τους.

Η μουσική τους θα έλεγα θυμίζει κάτι από Opeth στο ότι είναι ένα μίγμα διάφορων στυλ, κυρίως ελληνικό death metal, ελαφρώς νοθευμένο με thrash και συνδυασμένο με clean κομμάτια σε στυλ progressive rock και μελωδίες που φέρνουν σε κλασσική μουσική απλουστευμένης μορφής. Με μία λέξη θα τους αποκαλούσα progressive metal, αλλά σίγουρα πιο πολύ θα κατατοπιστείτε ακούγοντας τα κομμάτια τους παρά διαβάζοντας αυτή την παράγραφο.

Αυτό όμως που τους κάνει πραγματικά να ξεχωρίζουν είναι η στάση τους απέναντι στη μουσική. Κατ' αρχάς με το που ακούς μερικά κομμάτια τους νιώθεις πόσο αγαπάνε τη μουσική και πόσο κόπο έκαναν για να γράψουν κάτι αξιόλογο, όχι για να πουλήσουν, αλλά για να βάλουν και αυτοί το λιθαράκι που τους αναλογεί στον τεράστιο πύργο της μουσικής. Επιπλέον, όλα τα κομμάτια, στίχους και booklet μπορείτε να τα κατεβάσετε και να τα διακινείτε μέσω internet νόμιμα και εύκολα (εφόσον δεν έχετε χρηματικό κέρδος) από το επίσημο site του συγκροτήματος αφού το συγκρότημα είναι φανατικός υποστηρικτής της ελεύθερης διακίνησης της μουσικής. Σίγουρα δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο συχνά στις μέρες μας.

Εγώ προσωπικά τους προτείνω ανεπιφύλακτα και πιστεύω ότι αξίζουν το χρόνο και την προσοχή όλων των μουσικόφιλων και όχι μόνο των οπαδών της metal. Για όσους θέλουν να τους "δοκιμάσουν" θα πρότεινα να μην ασχοληθείτε με το demo, καθώς και οι ίδιοι έχουν δηλώσει ότι δεν είναι και πολύ περήφανοι για αυτό. Από το "Being and Nothingness" αγαπημένα μου είναι το "Into Time" και το "Mine", ενώ το "A Game Like This" προσωπικά θεωρώ τους αδικεί.

Καθώς κλείνω το άρθρο, θα ήθελα να ευχηθώ καλή τύχη στους Next to Nothing και να τους πω ότι έχουν την πλήρη υποστήριξή μου (καθώς και του dimtrisTS, μη νομίζετε ότι σας ξέχασε, απλώς ένας από τους δύο θα έγραφε το άρθρο).

Για περισσότερο ψάξιμο :
Next to Nothing official site
Next to Nothing Myspace Profile

ph.

Σχόλιο αναγνώστη!

Αυτό το σχόλιο μ' άρεσε πολύ και είπα να το ξεθάψω... για να μην χάνετε (είναι για το άρθρο μου "Παππούτσια"). Χωρίς να θέλω να το διακρίνω από τα άλλα. Μην πείτε πως το έκανα από μεροληψία για τον συγγραφέα του αφού είνα ανώνυμος:

Ανώνυμος είπε...

Μια ¨σάπια¨ κοινωνία
Ζούμε σε μια υλιστική εποχή που η αξία του ατόμου καθορίζεται από τα αγαθά που μπορεί να αποκτήσει καθώς επίσης και την εμφάνιση του…
Μια όμορφη παρουσία πλέον δεν προϋποθέτει μόνο όμορφα χαρακτηριστικά και ένα σχετικά καλό σωματότυπο. Αλλά πολύ περισσότερα: χρειάζεται να ακολουθεί πιστά τις επιταγές της μόδας και να έχει ¨εκλεπτυσμένο¨ γούστο, ώστε να γίνεται αρεστός στα μάτια των πολλών.
Όλα αυτά όμως απαιτούν από το άτομο να αφιερώνει μεγάλο μέρος του ήδη μειωμένου χρόνου του σε δραστηριότητες μέσω των οποίων θα επενδύσει στην εμφάνισή του. Πότε όμως βρίσκει τον χρόνο να ασχοληθεί με τον ψυχικό του κόσμο; Με την ανάγκη του πνεύματός του για καλλιέργεια; Με την ανάγκη να ξαναβρεί την ισορροπία που τόσο εύκολα διαταράσσεται στις μέρες μας; Η απάντηση είναι γνωστή σε όλους μας. Δεν τον βρίσκει.
Γι’ αυτό και ο κόσμος έχει γεμίσει με ανθρωπάκια που δουλεύουν μέρα νύχτα για να βγάλουν χρήματα να καταναλώσουν. Γι’ αυτό έχει γεμίσει με φτηνούς ανθρώπους δίχως αξίες….δίχως ιδανικά….που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι όλο και μεγαλύτερες εκπτώσεις στους ηθική τους μέχρις ότου να ξεπουλήσουν όλον τους τον εαυτό. Και να μείνουν απλά ένα ακριβό σακάκι, πίσω από μια επιφανή θέση και μια ζωή γεμάτη αδικήματα εις βάρος των άλλων, μόνο και μόνο για να διευκολύνουν την δική τους.
Και όλα αυτά για ποιόν λόγο; Προσπαθούμε να φανούμε και να ξεχωρίσουμε πώς; Βουτώντας πιο βαθειά μέσα στην μάζα; Αποτελώντας άλλον έναν μοχλό του κατεστημένου;
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει! Και ποιος είναι αυτός που θα τα καταφέρει; Η νέα γενιά. Αυτή μόνο είναι σε θέση να την καταπολεμήσει γιατί αποτελείται από τους πολίτες του αύριο. Γιατί αυτή γνωρίζει την πραγματικότητα του σήμερα και έχει το μέλλον μπροστά της για να την αλλάξει. Γιατί αποτελείται από άτομα που δεν κατάφερε να αφομοιώσει το σύστημα και έχουν ακόμα δικαίωμα επιλογής. Πάνω στα ιδανικά και στις αξίες αυτής της γενιάς πρέπει να επενδύσουμε. Είναι υποχρέωση όλων όσων η συνείδηση δεν κοιμάται….ακόμα.!

Υ.Γ.: Σε ευχαριστούμε πολύ για το τέλειο σχόλιο...

Καινούριο blog

Σήμερα μόλις ξεκινήσαμε ένα καινούριο project στον κόσμο των ιστιολογίων με τον Δημήτρη. Για να μη νοθεύσουμε το παρόν blog, καθώς και για να πειραματιστούμε σε κάτι κανούριο αποφασίσαμε φιλοσοφικά/λογοτεχνικά/ποιητικά "ξεσπάσματα" να τα γράφουμε και δημοσιεύουμε στο Tsironakos blog, το περήφανο και προφανές έργο δύο νέων να εκφράσουν τις ανησυχίες τους για τον κόσμο και τη ζωή.

Ελπίζω συντόμως να δούμε μερικούς από εσάς και εκεί καθώς και να ακούσουμε τις γνώμες σας για το νέο ύφος και στυλ μας καθώς είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχετε συνηθίσει.

Ευχαριστώ προκαταβολικά για το χρόνο και το ενδιαφέρον σας :)

Το λινκ του blog είναι αυτό :
http://tsironakos.wordpress.com/

ph.

ΥΓ : πολύ επίσημη διαφήμιση δεν βγήκε; Τέλος πάντων δεν έχει και τόση σημασία. C U there!

Γιατί δεν πρέπει να προωθούμε chain-mail

Νομίζω όλοι μας έχουμε έρθει με τον έναν τρόπο ή με τον άλλο αντιμέτωποι με το φαινόμενο των chain-mail, είτε ως άτομα που τα προωθούν είτε ως άτομα που τα λαμβάνουν ενώ τα μισούν. Για εσάς που ανήκετε στην πρώτη κατηγορία έχει γραφτεί το παρακάτω κείμενο το οποίο το δανείστηκα από το http://dhmoths.blogspot.com/. Παρακαλώ κάντε τον κόπο να το διαβάσετε ολόκληρο :

"Σας παρακαλώ σταματήστε να προωθείτε αλυσιδωτά e-mails στους φίλους σας. Απλώς σταματήστε, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνετε το γιατί.
Αν παρόλα αυτά, θέλετε να μάθετε περισσότερα για το θέμα, διαβάστε το παρακάτω κείμενο.

Σας αφορά άμεσα.

Εντάξει, τώρα που έχω την προσοχή σας, μπορώ να σας εξηγήσω περισσότερα.
Σίγουρα έχετε λάβει κατά το παρελθόν e-mails τα οποία περιείχαν κάποια από τις παρακάτω φράσεις:
Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους και η Microsoft θα το ανιχνεύσει και θα σου στείλει 1000 δολάρια στον λογαριασμό σου.
Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους για να έχεις καλή τύχη. Ένας που δεν το έστειλε, πέθανε μετά από 7 ημέρες.
Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους γιατί το παιδάκι μου πάσχει από καρκίνο. Η AOL για κάθε e-mail που στέλνεις εσύ και οι φίλοι σου θα δίνει 5 cents για τη θεραπεία του παιδιού.
Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους για να ενημερωθούν για τον νέο ιό που κατακλύζει το internet.
Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους. Οι πρώτοι 50 που θα το λάβουν, θα κερδίσουν ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια από την ΝΙΚΕ. .και διάφορα άλλα τέτοια.

Παρατηρήστε ότι όλες οι παραπάνω φράσεις (σε όποια γλώσσα κι αν είναι γραμμένες στο e-mail που θα λάβετε) εμπεριέχουν την πρόταση «στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους» η οποία σχεδόν πάντα ακολουθείται από κάτι θετικό, είτε πρόκειται για χρηματική απολαβή, είτε για δώρο, είτε απλά για καλή τύχη.

Όλοι οι χρήστες που λαμβάνουν τέτοια e-mails (αλυσιδωτά e-mails ή chain mails) έχουν δύο επιλογές. Ή να τα αγνοήσουν ή να κάνουν αυτό που τους ζητάει το μήνυμα. Και επειδή συνήθως αυτό που ζητάει το μήνυμα είναι κάτι τόσο απλό, όσο το να πατήσουν 2 clicks, απλώς το κάνουν.
Χωρίς να το σκεφτούν.
Χωρίς να σκεφτούν καν το κατά πόσο αυτό που αναφέρει το μήνυμα έχει έστω και την παραμικρή δόση αληθείας.
Απλώς το κάνουν.
Αγνοώντας όμως όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που αυτό επιφέρει.
Πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να σας αγχώσω, ούτε να δαιμονολογήσω τις καταστάσεις.
Θα σας εξηγήσω όμως με απλά λόγια
α) γιατί συμβαίνει αυτό
και β) γιατί δεν πρέπει να το κάνετε.
Τόσο απλά.
Ας πούμε λοιπόν μερικές αλήθειες:
Δεν υπάρχει κανένα σύστημα εντοπισμού των e-mails σήμερα παγκοσμίως. Όταν κάποιο e-mail ισχυρίζεται ότι η Χ εταιρία εντοπίζει τα e-mails που στέλνονται ή προωθούνται στο internet με σκοπό να σας αποδώσει χρήματα, δώρα ή να βοηθήσει για κάποιον κοινωφελή σκοπό, απλώς λέει ψέματα. Μάλιστα λέει τόσο τραγικά ψέματα που, εμείς που ασχολούμαστε με την πληροφορική, κρατάμε κάθε φορά τις κοιλιές μας από τα γέλια - όχι γι' αυτούς που τα γράφουν, αλλά γι' αυτούς που τα πιστεύουν. Εσάς δηλαδή. Μάθετε λοιπόν ότι είναι τεχνικώς αδύνατον (λόγω της φύσης του ίδιου του internet) να εντοπιστεί ο αριθμός αυτών των μηνυμάτων που στέλνει ο ένας στον άλλο. Απλώς δε γίνεται. Όχι από τις εταιρίες, ούτε καν από τις κυβερνήσεις, τον στρατό ή τους εξωγήινους. Δεν γίνεται. Σας κοροϊδεύουν. Ακόμη κι αν ένα τέτοιο σύστημα υπήρχε, ποιος αφελής πιστεύει ότι μια εταιρία θα το κοινοποιούσε τόσο απλά δημοσίως, χωρίς να της επιτεθεί το σύμπαν για παραβίαση προσωπικών δεδομένων; Σκεφθείτε το λίγο. Κανείς δε σκορπάει τα χρήματά του στο internet. Αλήθεια, σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσατε να κερδίσετε έστω και 1 cent από τα μηνύματα που προωθείτε στους φίλους σας; Ακόμη κι αν κάποια από αυτά περιέχουν αναφορές ότι ο Μήτσος κέρδισε 1000 ευρώ και η Κούλα που δεν το πίστευε στην αρχή, έλαβε μια επιταγή με 783 ευρώ, αποσκοπούν απλώς στο να γίνουν πιο δελεαστικά και να σας πείσουν να πράξετε κι εσείς το ίδιο. Κανείς δεν έχει λάβει το παραμικρό ποτέ από αυτά τα e-mails και ούτε πρόκειται, σας διαβεβαιώνω γι' αυτό.

Ε, τότε ποιος τα οργανώνει όλα αυτά; Πού αποσκοπούν; Εδώ είναι και το ζουμί της υπόθεσης. Παρατηρήστε λίγο καλύτερα αυτά τα μηνύματα που τυχόν έχουν ξεμείνει στο mailbox σας. Αν τα ανοίξετε, θα δείτε ότι περιέχουν μέσα ένα σωρό διευθύνσεις e-mail. Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά όταν προωθείτε ένα μήνυμα, τις περισσότερες φορές οι προηγούμενες διευθύνσεις e-mail «ξεμένουν»είτε μέσα σ' αυτό, είτε στο πεδίο «Προς» του μηνύματος. Σε ένα τυχαίο αντίστοιχο μήνυμα που μου έστειλαν πριν από λίγο, υπάρχουν μέσα πάνω από 1000 πραγματικές διευθύνσεις e-mail ανυποψίαστων ανθρώπων στους οποίους κάποιος «φίλος» έστειλε αυτό το μήνυμα.

Αν ένας από αυτούς προωθήσει το μήνυμα, χωρίς να καθαρίσει τις προηγούμενες διευθύνσεις, όλες αυτές (μαζί και η δική μου που δεν έστειλα τίποτα σε κανέναν) θα φτάσουν σε κάποιον άλλον, ο οποίος με τη σειρά του θα τις στείλει σε κάποιον άλλον και πάει λέγοντας. Για να το πούμε με απλά μαθηματικά, αν κάποιος συντάξει ένα e-mail και το στείλει σε 100 ανθρώπους, ένας από τους 100 το στείλει σε άλλους 100 και ένας από αυτούς σε άλλους 100, μέσα στο e-mail αυτό θα έχουν μαζευτεί πολύ εύκολα 300 διευθύνσεις e-mail μόνο με 3 αποστολές. Γεωμετρικά, οι διευθύνσεις αυτές καταλήγουν να είναι άπειρες.

Αυτό είναι και το μυστικό αυτών των μηνυμάτων. Συλλέγουν διευθύνσεις e-mail. Και όχι απλές διευθύνσεις. Πραγματικές διευθύνσεις, πραγματικών ανθρώπων που ανοίγουν το mailbox τους κάθε ημέρα. Αυτό, όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, έχει μεγάλη αξία για κάποιους στο internet και μεταφράζεται σε μετρητά. Μετρητά που δεν φτάνουν ποτέ στην τσέπη σας όμως. Αυτό που θα φτάσει σε εσάς με αυτή τη διαδικασία, θα είναι περισσότερα spam e-mails.

Διαφημιστικά μηνύματα πορνογραφικού περιεχομένου, αγοράς ναρκωτικών, Viagra, μηνύματα που περιέχουν ιούς (που σκοπό έχουν συνήθως να συλλέξουν ΟΛΕΣ τις διευθύνσεις e-mail από τα μηνύματά σας και να τις προωθήσουν πίσω στους spammers) και ένα σωρό άλλα τα οποία θα απορείτε είτε από ποιόν τα λάβατε είτε για το πού βρήκε τη διεύθυνσή σας και σας τα έστειλε. Πολύ απλά η e-mail διεύθυνσή σας που συλλέχθηκε από ένα τέτοιο αλυσιδωτό e-mail στο παρελθόν, πουλήθηκε μαζί με εκατοντάδες άλλες σε κάποια εταιρία που κάνει αυτή τη δουλειά: στέλνει διαφημιστικά e-mails. Όσο ανόητο κι αν σας ακούγεται, όταν τα διαφημιστικά e-mails σήμερα ξεπερνούν τα 83 δισεκατομμύρια ετησίως, ακόμη κι αν ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού εξαπατάται από αυτά, ο τζίρος είναι σημαντικός. Για κάτι που δεν έχει κόστος (όπως τα e-mails) τα κέρδη είναι πραγματικά τεράστια, δε νομίζετε;

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα προωθήσετε ένα παρόμοιο e-mail σκεφθείτε το καλά. Και αν αποφασίσετε παρόλα αυτά να το κάνετε, για τους δικούς σας λόγους, βεβαιωθείτε ότι αφιερώσατε 4 δευτερόλεπτα για να σβήσετε από το σώμα του μηνύματος όλες τις περιττές διευθύνσεις e-mail που περιείχε από τον προηγούμενο αποστολέα. Τη διαφορά θα τη δείτε στο mailbox σας με τον καιρό. Αν αποφασίσετε να ενημερώσετε τους φίλους σας σχετικά με αυτό προωθώντας το e-mail κυρίως σε όσους σας έχουν ενοχλήσει κατά καιρούς με άσκοπα μηνύματα, απλώς κάντε το σωστά, σύμφωνα με τις συμβουλές της τελευταίας παραγράφου, όσοι δεν ξέρετε να κάνετε αυτά τα βήματα για να μην υπάρχουν ανάλογες προωθήσεις, ποτέ δεν είναι αργά να μάθετε το πώς από την-τον κολλητό σας που ρωτάτε τόσα και τόσα άλλα πράγματα για τον υπολογιστή σας ή το internet..

Ελπίζω να μην σας κούρασα..."

Νέα εποχή?

Ομπάμα. Ίσως το πιο πολυσυζητημένο όνομα και πρόσωπο της τελευταίας βδομάδας. Μια νέα περσόνα της πολιτικής. Οι φίλοι, αλλά και οι εχθροί του πρέπει να παραδεχτούν πως έχει χάρισμα. Έχει κάτι από Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (όντας αφροαμερικάνος) και τη φιλοδοξία του Τζον Κένεντυ. Πολλά ακούγονται για την πάρτη του, και είναι η τελευταία ευκαιρία των Η.Π.Α. να αλλάξει την κάκιστη εξ.πολιτική των τελευταίων, όπως και την εσωτερική. Είναι η τελευταία ευκαιρία μιας κατεστραμένης, σε όλους τους τομείς, χώρας, να αναστυλωθεί.
Το φιλελεύθερο πρόσωπο του Ομπάμα ίσως κρύβει και κάτι από την πάγια πολιτική των Η.Π.Α.: πόλεμοι, βομβαρδισμοί, συνεχής ρήξη με τη Ρωσία και τις χώρες της Μέσης και Εγγούς Ανατολής, ένα είδος "ψυχρού" πολέμου, φτιάχνοντας αμερικανικές βάσεις σε χώρες γύρω από τη Ρωσία. Όλα αυτά θα ήταν ενέργειες που όχι μόνο θα έβλαπταν την εικόνα που έχει ο Ομπάμα, αλλά θα έκαναν και κακό στην ανθρωπότητα.
Διότι η υπέρμετρη φιλοδοξία του αφροαμερικανού προέδρου (πλέον!), θα τον οδηγήσει να πετύχει με κάθε κόστος τους στόχους τους. Ας ελπίσουμε αυτοί οι στόχοι να μην είναι κακόβουλοι και να περάσει μια τετραετία (ή και παραπάνω) με ειρήνη, χωρίς πολέμους, χωρίς νεκρούς στρατιώτες αμφοτέρων στρατοπέδων και χωρίς όλες τις βαρβαρότητες του πολέμου.

Το ξέρω πως ζητάω πολλά, αλλά είμαι ιδεαλιστής, τι να κάνουμε???

dimitrisTS

Καταλήψεις...

Οι καταλήψεις κατά τη γνώμη μου αποτελούν τροχοπέδη για την Παιδεία. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό που ανήκουν, ο καθείς, σε διαφορετικό τομέα. Το σχολείο δεν πρέπει να παραμένει κλειστό, μόνο και μόνο επειδή κάποια άτομα δε θέλουν να κάνουν μάθημα και βαριούνται τη ζωή τους (κυριολεκτικά). Τα άτομα αυτά λοιπόν, όχι μόνο δε θέλουν να κάνουν μάθημα αλλά και θέλουν 1) να μην υπάρχει κόστος (π.χ. απουσίες), 2) να μην κάνουν και οι άλλοι μάθημα. Επικαλούνται την έννοια της δημοκρατίας για να κλείσουν/κλειδώσουν/οχυρώσουν τα σχολεία. Η έννοια της δημοκρατίας δεν είναι μια μονοδιάστατη έννοια, αλλά στηρίζεται κυρίως πάνω σε κάποια ιδανικά (ισοτιμία, δικαιοσύνη). Το Σύνταγμα, επίσης, που είναι το ανώτατο όργανο της Δημοκρατίας προβλέπει την λειτουργία των σχολείων και μάλιστα την καθιστά υποχρεωτική. Άρα, ξεκαθαρίστηκε συνεπαγωγικά πως η έννοια δημοκρατία και οι καταλήψεις σχολικών χώρων, όχι μόνο δε συμβαδίζουν αλλά είναι αντίθετες κιόλας. Το πρόβλημα όμως είναι πως κάποιοι με ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα πράττουν με τέτοιο τρόπο ώστε δεν σου αφήνουν περιθώριο να μην τους χαρακτηρίσεις με αυτόν τον τρόπο. Κλείνουν το σχολείο, το οχυρώνουν με κάθε μέσο (στην οθυσία είναι γελοίες οι "οχυρώσεις") και σε βρίζουν και σε λένε φασίστα εσένα, που θες να κάνεις μάθημα.


Η κατάσταση έχει βγεί εκτός ελέγχου...

ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ...

Να ζει κανείς ή να μη ζει...

...χωρίς Internet? Αυτό το ερώτημα με βασάνιζε καθώς σκεφτόμουν την προσωρινή απουσία γραμμής στο σπίτι λόγω κάποιων λόγων (η Goooooogle δε μας επιτρέπει να τους αναφέρουμε για να αποφύγουμε ένα ακόμη προπαγανδιστικό άρθρο, αν και προσπαθούμε να βελτιωθούμε δίνοντας βήμα και σε γυναίκες συντάκτριες!!!). Πίστευα πως θα μου έλειπε πολύ το Internet και πως θα έκανα σαν πορωμένος όταν έβλεπα υπολογιστή. Παρόλ' αυτά, πέρασαν παραπάνω από 15 ημέρες και δε μου έλειψε καθόλου, εκτός από την επιτακτική ανάγκη συλλογής κάποιων πληροφοριών.

Οι ειδικοί λένε πως αυτό το δεκαπενθήμερο, σύμφωνα με αξιόπιστες κυβερνητικές πήγες αλλά και διασταυρωθείσεις μη κυβερνητικές ιδιωτικές ή ιδιωτικοποιημένες πρώην δημοσίου δικαίου (ΣΤΑΜΑΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!), ήταν το πιο ευτυχισμένο για τη διαδικτυακή κοινότητα. Βασικός υπαίτιος, λένε, πως είναι ο patatahooligan, που έκοψε την αφάνα του σε σεβαστό βαθμό και "ανάσαναν" οι γραμμές καθώς και η απουσία του άθλιου συντάκτη αυτού του άθλιου αθλιοάρθρου. Το πρώτο όντως ισχύει, το δεύτερο όμως συγκεντρώνει αντικρουόμενες απόψεις.

Τέλος πάντων, έχω Internet για όποιον δεν κατάλαβε...

dimitrisTS
(με 10 λεπτά ανθρώπινης ζωής αφιερωμένα σ' αυτήν την πατάτα (No offense, patatahooligan)

Κλειστό το GreekTvSubs.gr

Σήμερα το Greek TV SubS έβγαλε ανακοίνωση ότι αναγκάζεται να σταματήσει τη λειτουργία του λόγω νομικού θέματος που προέκυψε. Για όσους δεν γνωρίζουν το εν λόγω site, φιλοξενούσε ελληνικούς υπότιτλους για αμέτρητες ξένες σειρές, ώστε να μπορεί ο καθένας μας εύκολα και φυσικά δωρεάν να απολαύσει την αγαπημένη του σειρά με υπότιτλους. Οπωσδήποτε μεγάλη διευκόλυνση για τους χρήστες του Internet.

Το θέμα είναι ότι οι υπότιτλοι ήταν αποτελέσματα του κόπου των ίδιων των μελών του Greek TV SubS. Τα παλικάρια του site κάθονταν και μετέφραζαν από το πρωτότυπο, αναλαμβάνοντας μάλιστα και τις τεχνικές λεπτομέρειες (εμφάνιση, συγχρονισμό υπότιτλων κτλ), το οποίο είναι στην καλύτερη περίπτωση απάνθρωπη δουλειά. Όσο και να σου αρέσει μια ταινία το να δεις 10 φορές την ίδια σκηνή προσπαθώντας να βγάλεις λέξη προς λέξη το διάλογο και μάλιστα με την προϋπόθεση να έχεις και πλήρη κατανόηση ολόκληρου του σεναρίου για να βγάζει νόημα η μετάφραση που θα κάνεις, και όλα αυτά με μονάδικο κέρδος τη δημοσίευση του nickname σου είναι κατ' εμέ αξιέπαινη πράξη.

Το θέμα είναι αν μπορούν αυτοί οι υπότιτλοι να θεωρηθούν ότι "προστατεύονται" από πνευματικά δικαιώματα, δηλαδή αν το site αυτό είναι παράνομο ή όχι. Η μήνυση προφανώς έγινε από εταιρίες διανομής ταινιών που δεν τους άρεσε καθόλου το πόσο εύκολο είναι να δει κάποιος τις σειρές που δεν έχουν φτάσει ακόμη στην Ελλάδα στο Internet. Για αυτό όμως δε φταίει το εν λόγω site, αλλά τα αμέτρητα warez forum που διακινούν τις σειρές αυτές καθ' αυτές. Άρα από πού και ως πού είναι αναγκασμένο το site να βγει εκτός λειτουργίας.

Αυτή η υπόθεση μπορεί να είναι καθοριστική για το μέλλον του Internet στην Ελλάδα. Αν όντως προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα οι υπότιτλοι, τότε θα χάσουμε ένα πολύ χρήσιμο site, αν όμως αυτά γίνουν χωρίς να είναι παράνομο το site σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε. Σήμερα μας κλείνουν ένα site με αβάσιμα επιχειρήματα, αύριο τι τους εμποδίζει να κλείσουν και τα blog μας ή να φιλτράρουν τις μηχανές αναζήτησής μας πάλι με σκόπο δήθεν να προστατεύουν εμάς και να αποτρέπουν την παράνομη διακίνηση πνευματικού υλικού. Μήπως κάνουμε το πρώτο μας βήμα στο μονοπάτι που χάραξε το Πεκίνο;

Ελπίζω ότι όλα θα ξεκαθαρίσουν εντός ολίγων ημερών. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα το δεχτούμε με σταυρομένα χέρια. Ήδη τα νέα εξαπλώνονται και πολλοί έχουν εξοργιστεί με την απόφαση αυτή. Παραθέτω και την ανακοίνωση όπως αναρτήθηκε στο site :

Δεν έχουμε καλά νέα και δυστυχώς η πρωταπριλιά απέχει πολύ ακόμα. Μακάρι να μη γράφαμε ποτέ μας αυτήν την ανακοίνωση. Οι υπότιτλοι θα κλείσουν δυστυχώς. Πρόεκυψε νομικό θέμα το όποιο οφείλουμε να διερευνήσουμε. Το forum και το site θα συνεχίσουν να υπάρχουν χωρίς υπότιτλους.

Προς το παρόν δεν θα μπούμε σε καμία λεπτομέρεια και παρακαλούμε μην ανακινήσετε το θέμα σε άλλο thread. Θα σας ενημερώσουμε σχετικά όταν παρθούν οι τελικές αποφάσεις για το μέλλον του GreekTVsubS.

http://www.greektvsubs.gr/showthread.php?t=24611

Πηγή :
http://prezatv.blogspot.com/2008/10/greek-tv-subs.html

Update 15/10 : Μόλις είδα και στο Subs4u.gr αντίστοιχη ανακοίνωση.
Update 15/10 : Πάει και το greeksubs.com...

ph.

Νέο logo

Όπως καταλαβαίνετε η αλλαγή του λογότυπου του blog μας σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας περιόδου οκνηρίας για μας. Είναι σημαντικό για μας αυτό. Για αυτό και ύστερα από "ώριμη" σκέψη και χωρίς να ρωτήσουμε τους συντάκτες (εννοείται!) κάνουμε αυτή τη ριζική αλλαγή που θα συνταρράξει τον κόσμο του Blogpost.
Σοβαρά τώρα, πάει καιρός που χρησιμοποιούσαμε το παλιό μας logo και λίγο πολύ το είχαμε βαρεθεί καθώς ήταν και χαμηλού γραφιστικού επιπέδου. Πλέον, όμως η Blog-4-All Α.Ε. σας προσφέρει το καλύτερο logo στην αγορά.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι:

http://s4.tinypic.com/mj1wn5_th.jpg

...απλώς το νέο logo σε πείπτωση που σας διέφυγε:

http://s4.tinypic.com/zus9_th.jpg

Και τέλος ο χαμένος της υπόθεσης, ευχαριστούμε για την προσπάθεια αλλά δεν περάσατε στον επόμενο γύρο:

http://s4.tinypic.com/afdlpj_th.jpg

Άντε γερά και υπομονή μέχρι να το ξαναλλάξουμε... Μπορεί να ακολουθήσει και άλλη αλλαγή εντός ολίγου, μη φανταστείτε σε 5 λεπτά... Πολύ καλημέρα σας

dimitrisTS "έχω ξεχάσει πλέον το χρώμα μου"

Υ.Γ.: Πότε μεσημέριασε???

Mozilla Thunderbird vs. Microsoft Outlook

Ένας πολύ σημαντικός τρόπος για την συνδεσιμότητα και επικοινωνία μέσω του ηλεκτρονικού υπολογιστη σας είναι το e-mail. Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο που εξυπηρετεί τόσες επικοινωνίες ανά τον κόσμο, (και πολύ spam, by the way) είναι αναγκαίο σε επαγγελματίες και μη, σε noobies και έμπειρους! Ένα καλό πρόγραμμα λοιπόν για τη διαχείριση τους, σύνθεση, αποθήκευση, φιλτράρισμα εισερχομένων κτλ. θα ήταν το ιδανικό και θα σας έλεινε τα χέρια. Ας συγκρίνουμε τους δύο πιο δημοφιλούς και ισχυρούς clients αυτή τη στιγμή: Mozilla Thunderbird vs. Mirosoft Outlook.

Ο Mozilla, όπως όλα τα προγράμματα του Ιδρύματος Mozilla είναι δωρεάν (freeware) και, αν και είναι δωρεάν, απλά τα σπάει. Ωραίο, δωρικό και ευανάγνωστο skin, ελαφρύς και με δυνατότητα ευέλικτης προσαρμογής σε αυτά που θέλεις. Επίσης, η δημιουργία τους account σου στο συγκεκριμένο client είναι παιχνιδάκι και δε διαρκεί ούτε 2-3 λεπτά. Επίσης, είναι Mozilla οπότε τον στηρίζουμε.

Ο Outlook από την άλλη, είναι απίστευτα βαρύ πρόγραμμα αργεί να ανοίξει και θες να βαρέσεις το κεφάλι σου στη επίπεδη οθόνη σου, αλλά δεν το κάνεις γιατί θα χαλάσεις τους υγρούς κρύσταλλους (που είναι οι παλιές καλές εποχές με τις CRT και τα Polaroid φίλτρα???). Αξιοθρήνητα περίπλοκο περιβάλλον εργασίας. Επίσης, δύσκολο στην εγκατάσταση κάποιου account e-mail (πάλευα ώρες με το Outlook αλλά μόλις 2 λεπτά αφού κατέβασα τον Thunderbird είχα e-mail client!!!) Και τέλος, για να αποκτήσεις το Outlook, πρέπει να πληρώσεις όλη τη σουίτα του Microsoft Office. Τι, θέλετε και άλλα?

Τέλος, άλλο ένα πλεονέκτημα του Thunderbird είναι πως είναι συμβατός με πολλά λειτουργικά συστήματα και εκτός από Windows, υποστηρίζει και όλες τις διανομές του Linux και Mac.

So, τι λέτε θα ακολουθήσετε το Αστραποπούλι?

dimitrisTS

Πείραμα CERN

Σήμερα άρχισε να λειτουργεί ο επιταχυντής σωματιδίων του CERN που θα ανιχνέυσει ανάμεσα στα πολλά αν είναι αλήθεια οι θεωρίες περίπου του υποσωματιδιου X, το οποίο σύμφωνα με τη θεωρία δίνει μάζα σε όλα τα άλλα (π.χ. νετρόνια, πρωτόνια κτλ.). Ένα πολύ καλό πείραμα που περιμένουμε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας. Και αυτό μερικοί επιστήμονες της μιας στιγμής, κατάφεραν να το μολύνουν με σενάρια περί καταστροφής. Τόσο βλάκες που νομίζουν πως είναι πιο έξυπνοι από αυτούς τους τύπαδες που δουλεύουν εκεί πέρα και έχουν κάπως πιο πολλές γνώσεις πάνω στη Φυσική. Ακούστηκαν σενάρια για δημιουργία πολλαπλών Μαύρων Τρυπών. Ο ορισμός της Μαύρης Τρύπας είναι πως η μαύρη τρύπα έχει τόσο μεγάλη μάζα συγκεντρωμένη που δεν αφήνει τίποτα να βγει έξω από τον ορίζοντα γεγονότων της, ούτε καν το φως να περάσει, γι' αυτό άλλωστε είναι και μαύρες. Δε νομίζω πως από δύο συγκρουόμενα σωματίδια μπορεί να δημιουργηθεί μαύρη τρύπα καθώς όχι μόνο είναι έξω από τον ορισμό της, αλλά είναι και παράλογο πως θα δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα τουλάχιστον 1.000 φορές τη Γη μας και τεράστια μάζα και ελκτικό πεδιό από κάτι ns (νανοσεκόντ). Μάλλον, ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Χρησιμοποιεί το πιο διαδεδομένο αστρονομικό φαινόμενο και το πιο δυσνόητο ίσως για να βγάλει σατανικό το πείραμα, και αυτό γιατί είναι ο μόνος επιστημονικός όρος που έχει αναπαραχθεί από ταινίες του Hollywood, εκτός ίσως από την "εσωτερική αιμορραγία" που το ακούμε παντού και πάντα.

Αυτό το πείραμα ανάμεσα στα άλλα θα δείξει πως δημιουργήθηκε το σύμπαν, μια προσομοίωση του Big Bang. Αν στο Big Bang δημιουργιόταν μαύρη τρύπα θα υπήρχαμε τώρα??? Λέω εγώ τώρα, υποθέση με τον μικροσκοπικό εγκεφαλίσκο δίποδου θηλαστικού που διαθέτω.

Υ.Γ.: Με όλες αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες και τις λαϊκές διαδόσεις, μια κοπέλα (άλλο τόσο έξυπνη κι αυτή!) αυτοκτόνησε για να μην την ρουφήξει. Εγώ πάντως θα ήθελα να μας ρουφήξει μαύρη τρύπα να δούμε πως είναι. Και που ξέρετε: τα σενάρια που τις θέλουν και ως πύλες στο χωροχρόνο μπορεί να αληθεύουν...

Προσοχή: πριν κράξετε να σας πω πως αυτό το άρθρο γράφτηκε με σχετικά λίγες γνώσεις αλλά με ψάξιμο σε έγκυρες πηγές

dimitrisTS

Opeth

Μετά το άρθρο του συν-admin-ά dimitrisTS (στην πραγματικότητα με είχε πρήξει εδώ και καιρό, αλλά χρησιμοποιώ το άρθρο ως πάσα για το δικό μου) δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να ακούσω μερικά κομμάτια των Opeth. Άλλωστε σαν συγκρότημα οφείλω να παραδεχτώ ότι δε με έχει απογοητεύσει ποτέ.

Βλέποντας λοιπόν το "Burden" στο youtube και καθώς συνηθίζω να χαζεύω τα σχόλια, είδα κάτι που με ξενέρωσε. Οι ίδιοι οι οπαδοί των Opeth ήταν σε μεγάλο βαθμό απογοητευμένοι από το καινούριο CD. Και γιατί; Όχι γιατί δεν ήταν καλό, όχι γιατί ήταν ξεπούλημα, απλώς επειδή θεωρούν ότι οι Opeth οφείλουν να διατηρούν το ίδιο στυλ που είχα στα πρώτα τους album. Με άλλα λόγια αυτοί οι άνθρωποι θέλουν οι Opeth, ένα από τα πιο πρωτοποριακά συγκροτήματα του κόσμου, να μην αναπτύσσεται οικιοθελώς, επειδή είναι "φλώρικο" να περνάς από το σκληρό, καθαρό metal, σε εναλλακτικούς ήχους, με κλασσική κιθάρα ή blues.

Που έχουμε καταλήξει πια; Στο να καταδικάζουμε κάθε τι πρωτότυπο; Στο να θέλουμε να ακούμε τις ίδιες νερόβραστες βλακείες από συγκροτήματα ξεπουλημένα που αν δεν υπήρχε το MTV και το MAD δεν θα τα είχαμε ακούσει καν; Τελικά μας αξίζει να μας βομβαρδίζουν με μαλακίες για να μας παίρνουν τα λεφτά!

Άμα δε σου αρέσουν οι Opeth, στο κάτω κάτω, μην ακούς! Δεν είναι περίπτωση αντίστιχη των Λεφτάλλικα (MetallicA) που άλλαξαν στυλ για τα λεφτά. Οι Opeth παίζουν αυτό που οι ίδιοι αισθάνονται σωστό, όχι αυτό που πουλάει και για αυτό δεν αξίζουν να τους κατακρίνουν για το στυλ τους. Το να κάνει κάποιος μια ομαλή μίξη κλασσικής μουσικής, blues, metal και γενικά ότι του κατέβει είναι αξιοθαύμαστο, όχι καταδικαστέο. Και η φαντασία των Opeth δεν έχει όρια. Όπως προαναφέρθηκε, στο Burden το outro γίνεται με ξεκούρδισμα της κιθάρας (!), στο Porcelain Heart τα drums βγαίνουν επίτηδες εκτός ρυθμού σε ένα σημείο, το Blackwater park έχει ένα εκτενές Interlude που δεν κολλάει καθόλου ακουστικά με το υπόλοιπο κομμάτι κτλ κτλ κτλ. Παρ' όλα αυτά, οι "ανωμαλίες", για να το θέσω έτσι, των Opeth ακούγονται μαγευτικές, ενώ αντίστιχα "κόλπα" από λιγότερο ταλαντούχα συγκροτήματα θα ήταν αποκρουστικά. Τα περισσότερα τραγούδια των Opeth είναι δώρα για τη μουσική και οποιοσδήποτε ασχολείται με τη μουσική όπως εγώ θα συμφωνήσει μαζί μου.

Πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Δεν μπορεί να απαιτούμε από τα συγκροτήματα πρωτοπόρους να παρατάνε τα αριστουργήματά τους και να ασχολούνται με ρηχά, πιασάρικα τραγουδάκια, επειδή συνηθίσαμε σε αυτά από συγκροτήματα τύπου Tokio Hotel και Onirama! Για αυτό και πολλοί καλλιτέχνες δεν αναγνωρίζονται στην εποχή τους, γιατί οι άνθρωποι συνήθως παραείναι μαλάκες για να δεχτούν κάτι διαφορετικό από αυτό που μέχρι τότε τους σερβίρουν.

Δεν ξέρω αν αυτό το άρθρο το έγραψα από θυμό προς τους δήθεν οπαδούς ή επειδή ένιωθα την ανάγκη να υμνήσω τους Opeth αλλά δεν έχει σημασία αυτό.

Ελπίζω σιγά σιγά να ξυπνήσουμε και να αναγνωρίσουμε την πραγματική μουσική και να ξεχωρίσουμε επιτέλους τις έννοιες του "ποιοτικού" και του "επιτυχημένου". Ίσως όμως οι Opeth είναι φτιαγμένοι για να μην κατανοούνται από όλους. Όπως είχε πει και ο σοφός dimitrisTS για τους Opeth :

"Κάτω από ένα σύνολο ήχων απόλυτα συνυφασμένων μεταξύ τους, γίνεται της πουτάνας"

ph.

Opeth - Watershed

Σήμερα που έχω όρεξη για γράψιμο λέω να σας πρήξω. Και θα αναφερθώ τώρα στο νέο album των Opeth, αυτής της υπερμπάντας που ειδικοί ακόμα ψάχνουν να βρουν από που αντλούν αυτό το μοναδικό συνθετικό οργασμό. Λέγεται πως σε κάποια πηγή στη Στοκχόλμη βρίσκεται το μυστικό και φυλάγεται πολύ καλά(citation needed). Η αλήθεια είναι πως όλα στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μιας μουσικής ιδιοφυίας που ακούει στο όνομα Mikael Åkerfeldt και παρόλο που είναι σαν ποντικός, σε γοητεύει. Περιμέναμε, εμείς οι fan με αγωνία τη νέα δουλειά των Σουηδών βιρτουόζων και η αναμονή απέδωσε καρπούς. Από τις πρώτες νότες του Coil, λες κάτι γίνεται εδώ. Σατανικό και ρομαντικό μαζί, σκοτεινό και επικό, ήρεμο και συγκινητικό. Η μπασογραμμή δε μένει σταθερή και δίνει παλμό και μελωδία. Η γυναικεία φωνή δε πολύ καλή ιδέα και ταιριάζει άρτια. Στη συνέχεια, θα σχολιάσω το Lotus Eater (λοτοφάγος). Εισαγωγή με ψαλμωδία και στη συνέχεια γύρισμα στα drums, μια στροφή με καθαρά φωνητικά και μια με brutal και πάει λέγοντας. Τα riff τρελαίνονται, κοντεύουν να βγουν από το πεντάγραμμο (τα χέρια έχουν πάρει φωτιά για να τους προλάβω ενώ ακόυω τα τραγούδια). Ωραία γυρίσματα και ωραίες γέφυρες. Στη συνέχεια το αρμόνιο παίζει ένα σατανικό και υποβλητικό ήχο. Και ξαναμπαίνουμε στο κύριως riff. Στροφή 180 μοίρες, και το γυρνάμε σε στυλ jazz μ' ένα υπέροχο μεταβατικό κομμάτι. Τα solo τα σπάνε απλά... Άλλο να το λέω και άλλο να το ακούτε.

Ας πάμε τώρα στην άλλη τραγουδάρα του δίσκου: Porcelain Heart. Υπέροχο κομμάτι με υπέροχα clean σημεία και πορωτικά distorted... Ένα ανατριχιαστικό clean σόλο στη μέση που ίσως να 'ναι το καλύτερο clean solo που έχω ακούσει ποτέ.

Τέλος, η μπαλάντα Burden που μας φέρνει αναμνήσεις από τον ακουστικό δίσκο των Opeth, το Damnation (που για άλλους ήταν αριστούργημα και για άλλους όχι). Πολύ καλό κομμάτι πράγματι, αυτό σημαίνει τέλειο για τα δεδομένα των Σουηδών. Αξίζει να ακουστεί και από αυτούς που δεν πιστεύουν στη metal. Θεϊκό σημείο ήταν το βαθμιαίο ξεκούρδισμα της κιθάρας στο τέλος.

Αυτό που πέτυχαν οι Opeth με το τελευταίο τους δίσκο ήταν να ξεπεράσουν το masterpiece τους, Blackwater Park και να κοιτάξουν προς τα πάνω. Ο πήχης έχει ανέβει πάρα πολύ και σίγουρα θα ανέβει ακόμα περισσότερο. Η λογική του keep it real που έχουν άλλα συγκροτήματα μόνο κακό τους κάνει. Οι Opeth δε φοβούνται να κάνουν το οτιδήποτε. Είναι μια death metal μπάντα που έχει βγάλει ακουστικό δίσκο. Και θα κλείσω αυτό το καλό άρθρο (σε θέμα και όχι σε συγγραφή), με μια φράση που είπε ο keyboard player των Opeth πρόσφατα:

A good musician knows what he's not supposed to play.

(μετ. Ένας καλός μουσικός ξέρει τι δεν πρέπει να παίξει.)

dimitrisTS

Βλέποντας τον αγαπητό συν-admin να γράφει μελαγχολικά βαριεστημένος, αγκομαχώντας στα σκουριασμένα πλήκτρα του πληκτρολογίου του, έρχομαι να παραθέσω (...once again) ένα εντελώς άχρηστο και χωρίς νόημα post. Λέω να σχολιάσω και από δικής μου πλευράς την έναρξη του νέου σχολικού έτους. Όλα οδεύουν σε αυτό και είναι αναπόφευκτο. Όλοι έχουν γυρίσει στον καζάνι που λέγεται Αθήνα και οι χαρούμενες κόρνες των πυρωμένων ΙΧ ηχούν και αντηχούν στα τοιχώματα αυτού του καζανιού στο οποίο βράζαμε όλο το καλοκαίρι. Ο patatahooligan μελαγχόλησε πάλι, οπότε ήρθαμε στα ίσα μας και δεν ακούει Megadeth πλέον. Κρίμα και είναι καλό συγκρότημα. Τελικά μόνο για τα σχολεία δε θα πω σήμερα, το βλέπω. Σοβαρά τώρα(ωχχχ), θα είναι μια διετία δύσκολη για μας (τη γενιά του ένδοξου 92) καθώς είμαστε σε τροχιά εξετάσεων (πανελληνίων). Προβλέπω τρελό διάβασμα... Οοοο, ναι!!! Όμως θα έχουμε και κάτι που μας έλειψε όλο το καλοκαίρι. Το αίσθημα πως είμαστε στο σχολείο, με τους φίλους μας, την αναμονή του κουδουνιού, τα πολυπόθετα και χιλιουμνημένα ΚΕΝΑ μας, και τις ατέλειωτες ώρες γυμναστικής που εν τέλει καταλήγει σε ηλιοθεραπεία στην κερκίδα του γηπέδου μας. Προτελευταία χρονία στα θρανία, και μετά στα αμφιθέατρα. Όμως, εγώ μελαγχολώ για κάποιον άλλον λόγο από τον πατάτα. Όλα αυτά που προαναφέρω θα μου λείψουν όταν θα φύγουμε από το σχολείο καθώς και η αίσθηση της ασφάλειας και της ζεστασίας που σου προσφέρει. Οι πλάκες, οι αταξίες μας, οι φωνές μας θα σβήσουν και κάθε χρόνο θα χώνονται πιο κάτω, στο πυθμένα των αναμνήσεων του σχολείου, καθώς νέα παιδιά, νέες παρέες θα εμφανίζονται για να συνεχίσουν να δίνουν λόγο υπάρξης στο σχολείο. Και μεις θα φύγουμε θα πετάξουμε στην ανοιχτή κοινωνία, με την ενηλικίωση και ό,τι συνεπάγεται αυτή και θα νοσταλγούμε τις μαλακίες που λέγαμε στο προαύλιο ή μέσα στο μάθημα που σχολιάζαμε το τραπεζομαντιλέ πουκάμισο της καθηγήτριας και τα σαρδάμ των καθηγητών μας. Άντε καλή χρονιά (σχολική χρονία).

Υ.Γ.Τελικά νομίζω πως είχε νόημα...

dimitrisTS

Κάτι δεν πάει καλά...

Κάτι δε μου πάει καλά τις τελευταίες μέρες : με έχει καταλάβει μια ανεξήγητη μελαγχολία και βαριέμαι τα πάντα. Οι Megadeth που παίζουν στα ηχεία του υπολογιστή μου με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Κοιτάω το MSN και βλέπω περισσότερη κίνηση παρά ποτέ. Η πλατεία του Ηρακλείου είναι ξέχειλη από κόσμο... Όλα αυτά μπορούν να σημαίνουν μόνο ένα πράγμα : ναι σωστά μαντέψατε, όπου να 'ναι ξεκινάει το σχολείο!!!

Σίγα σιγά προετοιμαζόμαστε για άλλη μια χρονιά παιδείας. Οι καθηγητές και τα φροντιστήρια έχουν συνενοηθεί με τους μαθητές για τις ώρες που θα κάνουν μάθημα (και για τα λεφτά που θα πάρουν ως αντάλλαγμα), οι καθηγητές τακτοποιούνται σιγά σιγά (πολύ σιγά όμως!) στα σχολεία που θα διδάξουν την επερχόμενη χρονιά και οι μαθητές γεμίζουν το mp3 για να έχουν κάτι "χρήσιμο" να κάνουν την ώρα του μαθήματος. Μονολεκτικά : τελειότητα!

Καλή χρονιά λοιπόν να ευχηθώ σε όλους του αναγνώστες μας (ναι το ξέρω, το "όλους" είναι πλεονασμός...) και μακάρι τα Χριστούγεννα να έρθουν πιο νωρίς από ότι φοβόμαστε.

ph.

Υ.Γ : Για όσους επιμένουν να ψάχνουν... : όχι δεν έχει σκοπό ύπαρξης το άρθρο!

24 λόγοι για να επισκεπτείτε το blog μας!

1. Γιατί θα σας πρήξουμε τα @@ μέχρι να μπείτε.
2. Γιατί έτσι μας αρέσει.
3. Γιατί επιτέλους μάθαμε να μετράμε.
4. Γιατί έχουμε συνοχή όταν γράφουμε.
5. Γι ατ ί δ ε ζητ άμ ε συν δ ρομ ή.
6. ...αλλά υποχρεωτική δωρεά.
7. Γιατί γράφουμε πάντα χρησιμοποιημένα αστεία.
8. Γιατί είμαστε ειλικρινείς και κακόγουστοι.
9. Γιατί ο patatahooligan έχει σγουρά μαλλιά.
10. Γιατί τα πάντα ρει (Κανόνας Νο.1 - Απαγορεύονται οι παροιμίες)
11. Γιατί γράφουμε όλο π@π@ριές
12. ...και τις ευχαριστιόμαστε κιόλας!
13. Γιατί είμαστε οικολόγοι.
14. Γιατί σας προσφέρουμε το καλύτερο μανικιούρ-πεντικιούρ.
15. Γιατί έχουμε την καλύτερη καντίνα του blogspot, αλλά και τη φθηνότερη.
16. Γιατί βασιζόμαστε στην ποιότητα του περιεχομένου μας για να τραβάμε τον κόσμο και δεν διαφημιζόμαστε.
17. Γιατί δεν αφήνουμε ποτέ κάτι ανολοκλήρωτο ακόμη και αν
18. Γιατί αυτά που λέμε δεν αυτοαναιρούνται ποτέ.
19. Γιατί βρισκόμαστε στο ευρετήριο του Γούγλη μας.
20. Γιατί κάνουμε την καλύτερη μανιταρόπιτα στην πιάτσα.
21. Γιατί είμαστε, και τι δε είμαστε.
22. Γιατί η αυτούσια επανάληψη φράσεων θεωρείται σπαμ και τιμωρείται
23. Γιατί είμαστε ευσυνείδητοι πολίτες της Ευρωζώνης
24. Γιατί το σκίσαμε το θέμα.

Οι admins του Blog-4-All,
dimitrisTS
patatahooligan

Κάλπικα Όνειρα

Ρίχνοντας μια ματιά στη ζωή μας ανακαλύπτουμε πόσα όνειρα ποτέ δεν πραγματοποιήσαμε και αυτό που μας βασανίζει είναι ότι δεν τα κυνηγήσαμε. Απλώς καθίσαμε και τους δώσαμε την ευκαιρία να μας προσπεράσουν, να χαθούν για πάντα και τελικά τα κλειδώνουμε στα βαθύτερα μπουντρούμια του εγκεφάλου μας, τα κρύβουμε από τους εαυτούς μας γιατί δε θέλουμε να τα βλέπουμε πια, δε θέλουμε να θυμόμαστε τα λάθη που καθόρισαν τη ζωή μας, τις στιγμές που έπρεπε να αρπάξουμε και τις αφήσαμε να φύγουν. Και μαζεύονται εκεί σιγά σιγά όλο και περισσότερα και μας βαραίνουν, δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε και προσπαθούμε μάταια να τα περιορίσουμε πριν μας ρουφήξουν την ευτυχία και μας οδηγήσουν στη μιζέρια που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο της εποχής μας.

Κι όμως, ήταν αυτά τα όνειρα πραγματικά αυτό που θέλαμε; Μήπως τυφλωθήκαμε από την εξιδανίκευση της δόξας, του χρήματος και της επιτυχίας και αναζητούσαμε λάθος πράγματα; Βλέπω τα όνειρα που είχα μέχρι στιγμής και καταλαβαίνω ότι ήταν κούφια, μάταια. Παρόλο που δεν το καταλάβαινα τότε, δεν αποσκοπούσαν στην πραγματική ευτυχία. Ήταν απλώς παρορμήσεις της στιγμής, που μου τα επάβαλλαν τα ΜΜΕ με την πλύση εγκεφάλου τους. Και έτσι είναι τα περισσότερα όνειρα. Από μικρά τα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, όχι επειδή τους αρέσει το επάγγελμα αλλά επειδή αυτό παρουσιάζεται εξιδανικευμένο. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από την εικόνα που σχηματίζουμε στο μυαλό μας, μια εικόνα που θα μας στοιχειώνει άμα δεν την κυνηγήσουμε αλλά θα μας απογοητεύσει αν ανακαλύψουμε ότι είναι κάλπικη. Από τέτοια "λάθος" όνειρα δεν έχουμε ποτέ κέρδος ακόμη και αν τα πραγματοποιήσουμε γιατί δεν παίρνουμε αυτό που περιμέναμε.

Άλλωστε ο Καβάφης δε μας προειδοποίησε; Δε μας εξήγησε ότι ο πλούτος της Ιθάκης δεν βρίσκεται στην ίδια την Ιθάκη αλλά στον δρόμο που θα ακολουθήσουμε, στις περιπέτειες που θα ζήσουμε; Άρα όταν θέτουμε τους στόχους μας πρέπει να κοιτάμε και τη διαδρομή που θα διανύσουμε και όχι μόνο στον τελικό προορισμό. Μπορεί ασήμαντα καθημερινά επιτεύγματα με φίλους να μας δώσουν περισσότερη χαρά από μεγάλες φανταχτερές διεθνείς καριέρες που συνήθως οδηγούν στη μοναχηκή ζωή και στην δυστυχία. Έχοντας αυτό κατά νου ξαφνικά αλλάζουν υπόσταση οι παιδικές μας παρορμήσεις. Τα όνειρα που είχαμε να γίνουμε διάσημοι τραγουδιστές, αθλητές, ηθοποιοί απομυθοποιούνται και επιτέλους το βλέμμα μας τα διαπερνά και τα βλέπει όπως πραγματικά είναι : ανόητες σκέψεις μιας πιο ανώριμης εποχής που δεν άγγιξαν παρά μόνο επιφανειακά το αντικείμενο τους.

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα όνειρα που είχα, όπως όλοι μας, κρυμμένα στο μυαλό μου δεν είχαν καθόλου επιρροή πάνω μου. Δεν μπορούν πια να με στενοχωρούν γιατί κατά βάθος χαίρομαι που δεν τα πραγματοποίησα και ίσως για αυτό να μην τα κυνήγησα και ας μην το καταλάβαινα τότε. Δεν παύω φυσικά να έχω όνειρα. Αλίμονο, δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτά, αλλά τώρα πια δεν περιλαμβάνουν φαντασμαγορικά κατορθώματα. Όχι. Δεν τα χρειάζομαι πλέον. Τώρα έχω όνειρα προσγειωμένα, ρεαλιστικά και αυτή τη φορά περιέχουν τους φίλους μου και τα πράγματα που αγαπώ. Και αυτά τα όνειρα σίγουρα θα τα κυνηγήσω. Και δε με νοιάζει αν θα τα πραγματοποιήσω γιατί θα φροντίσω να ευχαριστηθώ την προσπάθειά μου όσο μπορώ περισσότερο. Και ίσως να καταλήξω ένας απλός ανθρωπάκος, που δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες από τη ζωή, αλλά θα ξέρω ότι προσπάθησα να πραγματοποιήσω έναν καλό σκοπό, κάτι που θα είχε αξία. Και θα ξέρω ότι θα είμαι ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι, ότι στη ζωή μου έθεσα τους σωστούς στόχους.

Και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο. Ρίξτε μια ματιά μέσα σας και δείτε αν όντως τα όνειρά σας είναι αυτά που θα έπρεπε να είναι. Γιατί μπορείτε να αλλάξετε τους στόχους σας, μπορείτε να αλλάξετε τον εαυτό σας, αλλά άμα δεν ασχοληθείτε τώρα και ανακαλύψετε πολύ αργά ότι πολεμούσατε για λάθος σκοπούς, δε θα μπορείτε να κάνετε τίποτα πια.

ph.

Γιατί το έκανε? Η δόξα ήταν που τον τύφλωσε, η προσωρινή και ψεύτικη δόξα που απέκτησε σ' ένα πρωί. Και αποφάσισε να κάνει δυστυχισμένη αυτή που τον αγάπησε και χωρίς να το ξέρει τον εαυτό του. Τα απωθημένα δεν αφήνουν τον άνθρωπο, στέκονται εκεί σαν πέτρες στο μυαλό του και και διογκώνονται μέχρι να σκάσουν και να γίνουν πραγματικότητα. Και μετά απογητεύεσαι που δεν είναι αυτό που περίμενες, που δεν τηρεί τις προϋποθέσεις της φαντασίας σου και των ονείρων σου. Πέφτεις χαμηλά, πιάνεις πάτο, μόνο και μόνο για να επιστρέψεις στην προηγούμενη σου κατάσταση, μόνο και μόνο για να διορθώσεις τα αδιόρθωτα. Και οι τύψεις σε τρώνε, ακόμα και αν συγχωρεθείς από αυτούς που πρόδωσες και αν επιστρέψεις στην αίγλη, φοβάσαι πάντα πως δε θα επανορθώσεις και δε θα ξανακολλήσει το γυαλί.
Είναι χειρότερο αυτό παρά να μην μετανιώσεις. Είναι δύσκολη η μετάνοια. Ρίχνεις το εγώ σου, περνάς από άσχημες καταστάσεις και προσπαθείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Και να αλλάξεις τη ροή των πραγμάτων.

Θα έλεγες κανείς πως όλα είναι σκοτεινά μέσα στη μνήμη, στιγμές που έχουν περάσει και έχουν φύγει. Μοιάζουν θολές χωρίς την λεπτομέρεια της στιγμής, και το ακριβές συναίσθημα που μας διακατέχει. Ο βαρύς χειμώνας μοιάζει σκοτεινό δειλινό μέσα στις σκιές. Και μεις χανόμαστε, και προχωρούμε στο σκοτεινό διάδρομο των αναμνήσεων που πάντα εξιδανικεύονται από εμάς. Και στο τέλος του διαδρόμου βλέπουμε το τέλος. Δεν μπορούμε όμως να σταματήσουμε όμως την ξέφρενη πορεία μας στο Χρόνο. Σε κάτι που δημιουργήσαμε για να μας παγιδεύει. Ο θάνατος είναι το καλύτερο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Μας κάνει να αγαπούμε και να φοβόμαστε να χάσουμε αυτό που έχουμε. Και όμως τόσο ωραία νιώθουμε όταν κάτι αλλάζει, και μέσα μας επικμηκύνεται ο χρόνος, ξεφεύγει από την ρουτίνα. Μέχρι και αυτό το νέο να γίνει παλιό και να μπει στο συρτάρι. Ένα συρτάρι σκονισμένο που περιέχει αναμνήσεις, ερεθίσματα, που προσπαθούμε να φυλάξουμε για να σταματήσουμε το Χρόνο. Κοιτάζουμε από το παράθυρο της ζωής μας, και βλέπουμε πως τα πάντα πάνε προς τα πίσω, τίποτα δε μένει σταθερό. Η έννοια της στιγμής χάνει την έννοια της μέχρι να τη σκεφτούμε. Και αυτό είναι το μαγικό με τις φωτογραφίες. Απομονώνουν μια στιγμή μας, ένα απειροελάχιστο χρονικό σημείο. Μας βοηθάει να κρατάμε καθαρές τις αναμνήσεις μας, και να τις κοιτάμε κουνώντας και να λέμε ''κοίτα πως ήμουν, κοίτα πως έγινα'' ή ''ωραίες στιγμές...'' και μετά να καθόμαστε και να νοσταλγούμε. Αδρανείς φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού και συνειδητοποιούμε τι δεν προλάβαμε να κάνουμε, τι θέλουμε πραγματικά και μετά πετάμε, πετάμε για πού? Δεν ξέρουμε. Ποτέ δε θα μάθουν οι ζωντανοί τι γίνεται μετά το θάνατο. Δεν μπορούν να καταλάβουν την έννοια του Τέλους. Πως τελείωσε ο ρόλος τους.

Windows XP ή Vista

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, από τα κυριότερα θέματα απου αφορούν εμάς τους χρήστες υπολογιστών είναι η νέα έκδοση των Windows που ακούει στο όνομα Vista. Από την έκδοση των XP έχουν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια και το ερώτημα είναι : τα αξιοποίησε αυτά η Microsoft για να μας δώσει ένα καλύτερο λογισμικό;

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των Windows Vista είναι οι υπερβολικα υψηλές απαιτήσεις που έχουν. Για να μπορεί να τα σηκώσει χωρίς πρόβλημα ο υπολογιστής σας χρειάζεται διπύρηνο επεξεργαστή, 2 GB μνήνη, μεγάλης χωρητικότητας σκληρό δισκό και κ.ο.κ. Σαν αυτό να μην έφτανε, απαγορεύουν την εγκατάσταση μη υπογεγραμμένων drivers. Αυτό σημαίνει ότι όταν μια εταιρία βγάλει καινούριους drivers, πρέπει να πληρώσει τη Microsoft να δοκιμάσει το λογισμικό και, αφού το δοκιμάσει, να προσθέσει μια ψηφιακή υπογραφή που να δηλώνει ότι το προϊόν είναι λειτουργικό. Αυτό όμως αναγκάζει όλες τις εταιρίες hardware να πληρώνουν την Micr$oft, εξαγοράζοντας στην ουσία το δικαίωμα να βγάζουν drivers για τα Windows. Επίσης, περιορίζει τους drivers που βγαίνουν από ερασιτέχνες ως Freeware, αφού συνήθως ασχολούνται ως χόμπυ και προφανώς δεν έχουν όρεξη να πληρώνουν $400-500 ετησίως για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Έτσι είναι πολύ δύσκολο για ένα παλιότερο σύστημα να τρέξει τα Vista, αφού από τη μία δε θα έχει τους απαραίτητους πόρους να τα σηκώσει και από την άλλη δε θα έχει τους κατάλληλους drivers για το hardware του.

Μια άλλη εκνευριστική αλλαγή στα Vista είναι το σύστημα ασφαλείας που χρησιμοποιεί. Για κάθε πρόγραμμα που προσπαθείτε να εκτελέσετε ή να εγκαταστείσετε, θα πετάγεται ένα παραθυράκι που θα σας ρωτάει αν είστε σίγουροι και μάλιστα αν στη συνέχεια το πρόγραμμα προσπαθήσει να μπει στο Ίντερνετ ή να να κάνει μια "ύποπτη" ενέργεια, πάλι θα γίνεται το ίδιο, πράγμα τελείως άχρηστο αφού έχουμε antivirus και firewall για να κάνουν αυτή τη δουλειά πιο αποτελεσματικά και, ευτυχώς, πιο αθόρυβα. Εκτός και αν έχετε κάποιο βύτσιο και σας αρέσει να σας διακόπτουν συνεχώς όταν κάνετε μια δουλειά ή σας αρέσουν οι προειδοποιήσεις του τύπου "Είστε σίγουροι ότι θέλετε να πάτε στην τουαλέτα; Υπάρχει κίνδυνος να προσβληθείτε από χιλιάδες ιούς και μικρόβια αν δεν είναι σωστά καθαρισμένη. Πατήστε εδώ για να μάθετε πως να κατουράτε με ασφάλεια", τότε μάλλον θα προσπαθείτε να ξεφορτωθείτε τη συγκεκριμμένη λειτουργία.

Παρά το υπερπροστατευτικό αυτό σύστημα, πολλοί κατηγορούν την Micrsoft για τον κώδικα που χρησιμοποιεί. Μεγάλες εταιρίες του χώρου των antivirus, όπως η Symantec (Norton Antvirus) και η McAfee (McAfee VirusScan προφανώς!!!) έχουν επισημάνει ότι η Microsoft με το να αντικαταστήσει παλιό και δοκιμασμένο κώδικα με καινούριο φρεσκογραμμένο, έχει δημιουργήσει πολλά κενά ασφαλείας τα οποίο ανακαλύπτονται σιγά σιγά. Αν και αρκετά έχουν διορθωθεί από το επίπεδο Beta testing, συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις παίρνουν ίσως και χρόνια για να διορθωθούν όλα τα λάθη.

Εκεί που όντως υπάρχουν βελτιώσεις, είναι στον αισθητικό τομέα. Τα μενού, οι γραμμές εργαλείων, το Office, όλα έχουν σχεδιαστεί από την αρχή για να έχουν μια πιο ωραία και μοντέρα εμφάνιση. Δεν υπάρχει όμως πρακτικό όφελος από κάτι τέτοιο, ειδικά όταν αυτό καταναλώνει τόσους πόρους από το σύστημά σας. Ειδικά σε φορητούς υπολογιστές, έχει υπολογιστεί ότι μόνο και μόνο το οπτικό θέμα των Vista μειώνει το χρόνο ζωής της μπαταρίας.

Για να ανακεφαλαιώσω, τα Vista έχουν αποδειχτεί μέχρι στιγμής από τα πιο άχρηστα λογισμικά που έχουν κυκλοφορήσει. Καταφέρνει να καταναλώνει τους πόρους για μαλακίες, όπως την καινούρια εμφάνιση, σας πρήζει τα νεύρα με το υποτίθεται πιο αποτελεσματικό σύστημα ασφαλείας και στην τελική σε απλές διαδικασίες όπως η διαγραφή ή μετακίνηση ενός αρχείου και στην απόδοση σε παιχνίδια, ειδικά σε αυτά που χρησιμοποιούν μηχανές γραφικών όπως η Source, έχουν κατώτερες αποδόσεις από τα XP. Και το DirectX που υποτίθεται θα βελτίωνε τα παιχνίδια δεν έχει την παραμικρή αλλαγή και οι διαφορές φαίνονται μόνο όταν το βλέπετε δίπλα δίπλα με το DX9 και κάποιος σας επισηαμάνει πού να κοιτάξετε (και φυσικά είναι πολύ πιο βαρύ από το DX9!). Δηλαδή να χαλάσετε μερικές εκατοντάδες ευρώ για να αναβαθμίσετε το σύστημά σας μόνο και μόνο για να σηκώνει τα Vista και τελικά να ανακαλύψετε ότι το καινούριο σας σύστημα παίζει καλύτερα σε XP δεν αποδεικνύει ότι τα Windows Vista είναι ο ορισμός της ανούσιας αναβάθμισης λογισμικού;

Μερικοί υποστηρίζουν ότι απλώς είμαστε αρνητικοί απέναντι στα Vista επειδή είναι καινούριο λογισμικό και ότι τα ίδια έγιναν με τα Windows XP. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα XP μπόρεσα να τα περάσω σε υπολογιστές που είχαν Windows 98 ενώ για το πέρασμα από XP σε Vista είναι πολύ πιο δύσκολο. Επιπλέον, οι αλλαγές στα XP ήταν πολύ πιο ουσιαστικές, ειδικά σε θέματα σταθερότητας. Σε παιδιά ή σε χρήστες που τους αρέσει να αλλάζουν τα φώτα του συστήματός τους άλλαξε τη συχνότητα των φορμάτ από μια φορά τον μήνα σε μια φορά το χρόνο. Αυτό είναι βελτίωση της ασφάλειας του συστήματος, όχι το να ενσματώνεις την γκρίνια στο λογισμικό σου. Εγώ δεν πιστέω ότι αξίζει ποτέ να βάλει κανείς τα Windows (S)vista. Από τη στιγμή που θέλετε ντε και καλά Windows προτιμήστε τα XP, αλλιώς βάλτε Linux και ησυχάστε μια και καλή!

ph.

Schoolwave 2008

Το τριήμερο 4-5-6 Ιουλίου θα διεξαχθεί στο Θέατρο Βράχων του Δήμου Βύρωνα ο ετήσιος θεσμός του Schoolwave που καθιερώθηκε πριν από 3 χρόνια από το περιοδικό Schooligans. Το Schoolwave είναι, σε γενικές γραμμές, μια συναυλία στην οποία συμμετέχουν σχεδόν αποκλειστικά μαθητές (αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις κυρίως για να προσελκύουν περισσότερο κόσμο) και έχει ελεύθερη είσοδο για όποιον θέλει να παρακολουθήσει.

Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι στο Schoolwave τα μαθητικά συγκροτήματα μπορούν να παίξουν ότι θέλουν. Σε αντίθεση με συναυλίες σε σχολεία ή σε ειδικές εκδηλώσεις δεν εφαρμόζεται κανενός είδους λογοκρισία και η επιλογή τραγουδιών είναι σχεδόν ελεύθερη και ως προς το είδος και ως προς το περιεχόμενο. Έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν τραγούδια που θα θεωρούνταν πολύ βαρυά ή ανάρμοστα σε άλλες περιπτώσεις.

Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένα έπαθλο και τα συγκροτήματα δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά συμμετέχουν από κοινού στην συναυλία. Έτσι δε δημιουργούνται κόντρες και αντιζηλίες και τα συγκροτήματα μπορούν να παίξουν τα τραγούδια τους στην πιο αγνή μορφή τους και όχι την εμπορευματοποιημένη, όπως γίνεται σε διαγωνισμούς τύπου Eurovision. Επίσης, δεν υπάρχει η πίεση του να βγει το τραγούδι 100% σωστά και καθαρά αφού δεν βαθμολογείται. Υπάρχει βέβαια το άγχος λόγω του κοινού, αλλά εφόσον είναι δουλεμένα τα τραγούδια δεν προκαλούν εύκολα την αποδοκιμασία ακόμη και αν υπάρξουν μερικά λάθη.

Τέλος, το Schoolwave λειτουργεί και ως διαφήμιση για τους συμμετέχοντες. Φέρνει στην επιφάνεια νενανικά συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα (πλεον είναι διεθνής θεσμός και όχι μόνο για την Αθήνα) που βρίσκονται στο σημείο που χρειάζονται προώθηση για να έχουν ελπίδες για μια καριέρα στη μουσική. Είναι ένα, έστω μικρό, βήμα για την ανάπτυξη της μουσικής σκηνής της Ελλάδας, που την παραμελούμε για να ακούμε τα κάκιστης ποιότητας ψευδοτράγουδα που μας σερβίρουν οι δισκογραφικές εταιρίες και ο Καρβέλας (ναι αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στο όνομά του!). Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα τραγούδια που ακούγονται στο Schoolwave είναι καλής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον είναι ένας τρόπος να ακουστούν συγκροτήματα που δεν ευνοούναι από ζάμπλουτες εταιρίες και βασίζονται στα τραγούδια τους και όχι στη δαπάνη μεγάλων ποσών για διαφήμιση.

Πιστεύω ότι ο θεσμός του Schoolwave είναι από τις καλύτερες ιδέες γύρω από την μουσική που υλοποιήθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία. Είναι μια προσπάθεια να βοηθήσουμε τους νέους να παίξουν την μουσική που αγαπάνε οι ίδιοι, χωρίς να εμπλέκονται χρήματα, έπαθλα, marketing και όλες οι μαλακίες που καταστρέφουν εδώ και χρόνια τη μουσική. Επίσης, μας υπενθυμίζει ότι μουσική δε βγάζουν μόνο εκατομμυριούχοι, παγκοσμίας φήμης super-star, αλλά και δικοί μας άνθρωποι, συμμαθητές μας, φίλοι μας και συγγενείς μας (και τελείως άγνωστοι μας φυσικά!!!)

Όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες μπορεί να επισκεπτεί το site του schooligans : http://www.theschooligans.gr/site/

ph.

Τραγούδια από Youtube

Μιας και είχαμε αποφασίσει από την αρχή αυτό το blog να είναι προσωπικός μας χώρος και να εξαρτάται άμεσα από τα συναισθήματά μας και τις απόψεις μας, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια στήλη όπου θα βάζουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια. Ξεκινάμε λοιπόν με το A tout le monde των Megadeth. Θα ανανεώνεται τακτικά Τα τραγούδια βρίσκονται στο κάτω μέρος της σελίδας. Καλή διασκέδαση!!!

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

Όλοι μας έχουμε διαβάσει βιβλία και έχουμε βρεθεί στη θέση κάποιο από αυτά να μας τραβήξει την προσοχή περισσότερο από τα άλλα και να μας απορροφήσει στον κόσμο που περιέχει. Για μένα μακράν το πιο ενδιαφέρον βιβλίο που έχω διαβάσει ήταν η τριλογία "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" του γνωστού φιλόλογου και συγγραφέα Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν.

Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι ένα επικό μυθιστόρημα (αντι)επιστημονικής φαντασίας που ανήκει στα αποκαλούμενα "epic high fantasy novel". Ο κόσμος στον οποίο τοποθετείται η ιστορία, η Μέση-Γη, θυμίζει τον Μεσσαίωνα όσον αφορά το πολιτισμικό επίπεδο, αλλά κατοικείται από φανταστικά όντα, όπως ξωτικά, νάνους και ορκ και υπάρχει πολύ έντονα το στοιχείο της μαγείας. Κύριος άξονας της ιστορίας είναι το ταξίδι ενός χόμπιτ στην προσπάθειά του να καταστρέψει το μαγικό δαχτυλίδι του Σάουρον, νικώντας τον έτσι μια για πάντα. Στην προσπάθειά του αυτή συνοδεύεται από εκπρόσωπους όλων των "καλών" φυλών της Μέσης-Γης, δηλαδή υπάρχουν δύο άνθρωποι, ένας νάνος, ένα ξωτικό, ένας μάγος και τέσσερα χόμπιτ. Δε θα αποκαλύψω τίποτα άλλο σχετικό με την πλοκή εδώ ώστε να μην σας καταστρέψω την εμπειρία του να διαβάσετε το βιβλίο σε περίπτωση που το αποφασίσετε.

Αυτό που κάνει το έργο του Τόλκιν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα μυθιστορήματα, είναι η υποδομή του κόσμου που δημιούργησε. Καθώς θα διαβάζετε τα τρία βιβλία θα συναντήσετε δεκάδες διαφορετικούς πολιτισμούς, ο καθένας με τα δικά του τραγούδια, τους δικούς του ήρωες, τη δικιά του γλώσσα (αν και οι διάλογοι συνήθως γίνονται σε μια γλώσσα ώστα να μπορούν να συνενοούνται οι ξένοι με τους ντόπιους) και τη δική του ιστορία. Είναι καταπληκτικό το πόσο ρεαλιστική είναι η παρουσίαση του κάθε τόπου. Τα ξωτικά για παράδειγμα που αγαπούν τη φύση έχουν σπίτια χτισμένα πάνω σε δέντρα, χωρίς στολίδια ή υπερβολικά διακοσμητικά, ενώ αντιθέτως οι νάνοι, που λατρεύουν τα πολύτιμα μέταλλα και πετράδια, έχουν πιο πολύπλοκη και πλούσια, αλλά όχι απαραίτητα ομορφότερη, διακόσμηση με χρυσάφι και διαμάντια πάνω σε πέτρινα οικοδομήματα και κατέχουν την τέχνη της κατεργασίας των διάφορων ορυκτών και την κατασκευή πολεμικών όπλων. Επιπλέον, η γλώσσα των ξωτικών είναι γλυκιά και εύηχη (αν καταφέρετε να τη διαβάσετε σωστά πάντα!) ενώ των νάνων είναι πιο βαρυά, αντικατοπτρίζοντας τον πολιτισμό και τρόπο σκέψης του κάθε λαού. Επίσης, ακόμη και άτομα της ίδιας φυλής έχουν διαφορετικά στοιχεία και τρόπο ζωής ανάλογα με το μέρος στο οποίο ζουν. Η αληθοφάνεια του Τόλκιν στην παρουσίαση όλων αυτών των στοιχείων δίνει την εντύπωση ότι ο κόσμος αυτός όντως υπήρχε πριν από πολλές χιλιετίες και ότι το βιβλίο του γράφτηκε από κάποιον ιστορικό που έζησε τότε.

Εξίσου καταπληκτική είναι η περιγραφή των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών. Όταν κάνουν κάποιο κουραστικό και βαρετό ταξίδι θα εύχεστε μαζί τους να περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος, ενώ η ίδια διαδρομή όταν οι πρωταγωνιστές έχουν καλή ψυχολογία θα σας φανεί ότι πέρασε γρήγορα και εύκολα. Επιπλέον, όταν οι πρωταγωνιστές έχουν χάσει την αίσθηση του χρόνου ή τον προσανατολισμό τους, θα νομίζετε ότι τον χάσατε και εσείς μαζί τους. Και σε κάποιες σκηνές όπου κάποιος από την συντροφία χάνεται και ανακαλύπτει ότι είναι μόνος του σε κάποιον άγνωστο τόπο, η περιγραφή του τρόμου και της αγωνίας του είναι υποδειγματική. Τέλος, μέσα από το βιβλίο περνάνε και άλλα συναισθήματα, όπως η κλειστοφοβία στην υπόγεια Μόρια, το δέος μπροστά στην εκθαμβωτική πόλη του Λοθλόριεν ή η αίσθηση του θριάμβου όταν μετά από μία μάχη φαίνεται να μην υπήρχαν σημαντικές απώλειες.

Το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον και θα σας τραβήξει το ενδιαφέρον αν του δώσετε την ευκαιρία. Το ταξίδι της συντροφιάς θα τους φέρει αντιμέτωπους με άγνωστους κινδύνους και πολλές φορές θα χαθούν ή θα ανακατευτούν σε τοπικές υποθέσεις. Η εξέλιξη των γεγονότων είναι απρόβλεπτη αφού και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν είναι σε θέση να σχεδιάσουν όλο το ταξίδι τους, και έχει πολλές ανατροπές συναισθηματικές, από την εντύπωση ότι όλα θα πάνε καλά μέχρι την απελπισία της πλήρους αποτυχίας ή τον θρηνό του θανάτου ενός σημαντικού προσώπου.

Συνυπολογίζοντας όλα αυτά μπορώ με σιγουριά να πω ότι τα βιβλία του Τόλκιν είναι με μεγάλη διαφορά τα πιο ψυχαγωγικά και καλοδουλεμένα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Η μοναδική προϋπόθεση για να τα ευχαριστηθείτε είναι να σας αρέσει αυτό το είδους του επικού-μυθολογικού μυθιστορήματος. Αν σας αρέσει, τότε μπορώ να σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Και οι μεταφορές στις ταινίες απο΄τον σκηνοθέτη Peter Jackson είναι αξιόλογες, αλλά μένουν πολύ πίσω από τα βιβλία σε θέμα ποιότητας.

ph.

Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Τις τελευταίες μέρες θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πολύ παλιά. Για την ακρίβεια είναι η πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου και τη θυμάμαι ακόμη. Ναι, σωστά μαντέψατε, μιλάω για τον Βασιλιά των Λιονταριών (ε για μια στιγμή, δεν το μαντέψατε, το λέει στον τίτλο... απατεώνες!!!). Η ταινία αυτή είχε βγει το 1994 και ήταν μεγάλη επιτυχία τότε, οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν το επίπεδο της ταινίας (και γενικά εκείνης της εποχής) υπάρχει και σήμερα.

Κατ' αρχάς, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος που η ταινία δεν περιέχει τίποτα ακατάλληλο ακόμη και για παιδιά τεσσάρων ή πέντε χρονών. Δεν υπάρχει αίμα, στις λιγοστές μάχες υπάρχει νικητής αλλά δεν σκοτώνει τον ηττημένο και όπου υπάρχει θάνατος δεν φαίνεται απευθείας αλλά μας δείχνει είτε τη σκια του περιστατικού είτε το πτώμα στην περίπτωση του Μουφάσα. Κάτι τέτοιο σπάνια συμβαίνει σήμερα, καθώς είτε η ταινία θα είναι νερόβραστη και βαρετή είτε θα έχει αναφορές σε ναρκωτικά, πολέμους κτλ κτλ κτλ.

Μεγάλο μέρος της αξίας της ταινίας έγκειται στο πόσα μηνύματα περνάει στα νέα παιδιά, έστω και υποσεινείδητα, χωρίς να τα καταλαβαίνουν εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, ο Μουφάσα εξηγεί στο νεαρό Σίμπα ότι κάθε ζωντανό πλάσμα έχει τη θέση του στον κύκλο της ζωής και πρέπει να το σεβόμαστε και να το βοηθάμε. Ή αργότερα που ο Τιμόν και ο Πούμπα του εξηγούν ότι πρέπει να αφήνει το παρελθόν πίσω του και τελικά βλέπει ότι αυτή η τακτική είχε καταστροφικές συνέπειες ενώ έπρεπε στην πραγματικότητα να μάθει από τα λάθη του. Και γενικά σε κάθε σκηνή της ταινίας είναι κρυμμένο ένα μάθημα (πχ ο γεννάιος δεν αναζητεί μπελάδες για να αποδείξει το θάρρος του) ή μια σημαντική αξία (όπως ο Μουφάσα που ρισκάρει και χάνει τη ζωή του για να σώσει το παιδί του).

Παράλληλα, το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον, αν και ως παιδικής ταινίας, είναι λίγο προβλέψιμο (τα κλισέ των κινουμένων σχεδίων υπάρχουν και εδώ : happy end, κακός της υπόθεσης που τελικά την πατάει) και η ταινία ξεχειλίζει από ωραία σχέδια και τραγούδια. Η σκηνή με την οποία ανοίγει είναι από τις πιο ωραίες εισαγωγές που έχω δει σε παιδική ταινία και καθ' όλη την ιστορία υπάρχουν τραγούδια (ή έστω μουσική στο background) που ταιριάζουν απόλυτα με τα γεγονότα και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Επίσης καταπαπληκτική είναι η προσαρμοστικότητα του ύφους της ταινίας. Όταν θέλει μπορεί να γίνει ελαφριά και αστεία, ενώ σε άλλες σκηνές γίνεται σοβαρή και συναισθηματικά φορτισμένη.

Γενικά από κάθε άποψη είναι υπέροχη ταινία και την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δει, ασχέτως ηλικίας. Ένα είναι σίγουρο, τέτοιες ταινίες δε βγάζουμε σήμερα. Καταφέρνει να διδάξει τόσα πολλά και να ψυχαγωγεί παράλληλα χωρίς το χυδαίο, αντιπαιδαγωγικό σημερινό χιούμορ.

ph.

Έρευνες (;)

Βρήκα ένα κείμενο με διάφορα κουφά από έρευνες. Επειδή το αντιγράφω αυτούσιο και δεν το γράφω εγώ, δεν μπορώ να ξέρω τι ισχύει και τι όχι και από πόσο αξιόπιστες πηγές προέρχονται οι πληροφορίες (σημειοτέον ότι και τα σχόλια στις παρενθέσεις ξένα είναι, όχι δικά μου). Ξεκινάμε, λοιπόν :

Αν τσιρίζες για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μία κούπα καφέ. (Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο).

Αν κλάνεις συνεχώς επί 6 χρόνια και 9 μήνες, παράγεις αρκετό αέριο γιανα φτιάξεις μία ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ! (Τώρα κάτι κάνουμε)

Ο οργασμός ενός γουρουνιού κρατάει 30 λεπτά (Στην επόμενη ζωή μου, θέλω να είμαι γουρούνι)
--Πώς όμως το κατάλαβαν αυτό, και γιατί το έψαξαν. :S

Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα. (Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.... Στην δουλειά ίσως)

Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μοναδικά όντα στην γη που κάνουν σεξ όχι μόνο για την αναπαραγωγή, αλλά και για ευχαρίστηση. (Γι' αυτό ο Φλίπερ το δελφίνι συνεχώς χαμογελούσε)
--Και τα γουρούνια έχουν 30 λεπτά οργασμό? Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό. --

Ο ποιο δυνατός μυς στο σώμα μας, είναι η γλώσσα. (........)
--Ακόμα δεν το έχω χωνέψει για τα γουρούνια! --

Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο απότους αριστερόχειρες. (Αν χρησιμοποιείς και τα δύο χέρια χωρίζεις την διαφορά στα δύο?)

Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του, να τραβήξει 30φορές το βάρος του, και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί.(Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται? Πίνει μπύρα Heineken? Πλήρωσαν οιφορολογούμενοι πολίτες για αυτήν την έρευνα? θα ήθελα κάποιος να μουδώσει μια υπεύθυνη απάντηση σε αυτό το θέμα)

Οι πολικές αρκούδες, είναι αριστερόχειρες!(Καλά, και ποιος νοιάζεται γι αυτό? Και πως το ανακάλυψαν?) Το γατόψαρο, έχει πάνω από 27,000 γευστικές απολήξεις. (Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης... ποιος ξέρει!)

Οι ψύλλοι μπορούν πηδήξουν 350 φορές το μήκος του σώματός τους. Είναισαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου (30 λεπτά.... Το φαντάζεστε? Και γιατί μόνο τα γουρούνια?)

Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει απόασιτία. (Τρομακτικό!)

Το αρσενικό «αλογάκι της Παναγιάς» δεν μπορεί να εκσπερματώσει όσο τοκεφάλι του είναι συνδεμένο ακόμα με το σώμα του. Έτσι το θηλυκό, τον βοηθάει την κατάλληλη στιγμή, αποκεφαλίζοντάς τον.(«-Αγάπη μου, τελειώνω τώρα, ναι, ναι, ναι... Τι κάνεις αγάπημου?...Μη το κεφάλι μου... πονάει..ΑΑΑΑΑΑΑΑ») Τουλάχιστον τα γουρούνια περνάνε καλύτερα

Μερικά λιοντάρια, ζευγαρώνουν 50 φορές την ημέρα (Εγώ πάντως εξακολουθώ να θέλω να είμαι γουρούνι στην επόμενη ζωήμου.. προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα)

Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους. (ουουου πολύ φετιχιστικό. Είναι σχεδόν το ίδιο βλακεία όπως και με το γατόψαρο.)

Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της.(Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα.)

Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο. (Και τέτοιους φίλους έχω.)





Μετά από όλες αυτές τις έρευνες, εγώ ένα πράγμα έχω να πω: ''ΚΩΛΟΦΑΡΔΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ!!!'

Εθνική Ομάδα του Ποδοσφαίρου

Χθες φαντάζομαι όλοι μας στηθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση να δούμε την εθνική μας ομάδα να παίζει τον πρώτο της αγώνα για το Euro με την Σουηδία. Τα 90 λεπτά που ακολούθησαν ήταν από τα πιο απογοητευτικά στην ιστορία της χώρας μας.

Παίξαμε πολύ αδύναμα, με αμέτρητα λάθη και χωρίς ίχνος φαντασίας ή πρωτοβουλίας με αποκορύφωμα τις εκνευριστικές πασσούλες ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς μας. Κάτι οι αποτυχημένες έξοδοι του Νικοπολίδη, κάτι τα τραγικά λάθη των πλαγίων αμυντικών ακόμη και σε φάσεις χωρίς πίεση, κάτι η αδυναμία των επιθετικών να απειλήσουν ουσιαστικά την αντίπαλι εστία και καταφέραμε να χάσουμε με έναν από τους χειρότερους τρόπους.

Τέσσερα χρόνια τώρα με τόση περηφάνια αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά δεν αρκεί να έχουμε τον τίτλο. Πρέπει, αν όχι να τον υπερασπιστούμε, τουλάχιστον να αποδείξουμε οτι δικαίως τον πήραμε μέσα απο τα χέρια τόσων μεγάλων ομαδών, όπως είναι η Γαλλία ή η Πορτογαλία που συναντήσαμε στον τελικό. Όμως όχι μόνο δεν καταφέραμε να πάρουμε ούτε τον πόντο της ισοπαλίας, αλλά διασύραμε και τους εαυτούς μας παγκοσμίως.

Η ευθύνη των παικτών και του προπονητή της ομάδας Ότο Ρεχάγκελ είναι φύσικά αυτονόητη, αλλά μήπως δε φταίνε μόνο αυτοί; Και γιατί η ομάδα μας δείχνει τέτοια διαφορά στις επιδόσεις τις από το αξέχαστο καλοκαίρι του 2004;

Είναι πολύ απλό : τότε είμασταν ένα outsider, μια ομάδα που οι άλλες (νομιζαν πως) θα παραμερίσουν για να φτάσουν στην κορυφή. Στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία, οι τότε διοργανωτές περίμεναν έναν εύκολο αγώνα και αμφιβάλλω αν μπήκαν στον κόπο να μας μελετήσουν, ενώ εμείς θεωρούσαμε θετικό αποτέλεσμα την ισοπαλία. Κι όμως, η Ελλάδα κατάφερε να νικήσει το μεγαθηρίο που κινδύνευε να της κόψει τη φόρα από το πρώτο κιόλας παιχνίδι, χάρη στο στοιχείο του αιφνιδιασμού. Από εκεί και πέρα χρειάστηκε μια ισοπαλία με την Ισπανία και ένα γκολ με την Ρωσία (για να περάσουμε στην ισοβαθμία) και φτάσαμε αισίως στους 8. Και τότε όλοι μας είδαμε ότι μπορούμε πλέον να ελπίζουμε στο να κατακτήσουμε την κορυφή. Η Ελλάδα είχε μια ευκαιρία να διεκδικήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εκεί που πολλοί φοβόμασταν μήπως δεν προκριθούμε (άλλωστε είχαμε και την Πορτογαλία και την Ισπανία στον όμιλό μας). Έτσι δεν ασκήσαμε καθόλου πίεση στους παίκτες, δεν χρειάζονταν δικαιολογία άμα έχαναν, ακόμη και αν δεν κατάφερναν τίποτα άλλο, θα ήταν η ομάδα που νίκησε την Πορτογαλία και απέκλεισε την Ισπανία (και έχασε από τη Ρωσία βέβαια, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας!). Δεν απαιτήσαμε τίποτα από τους παίκτες μας και για αυτό ακριβώς μας πραγματοποίησαν το τρελό καλοκαιρινό όνειρο που μας είχε συνεπάρει.

Τώρα όμως τα μυαλά μας έχουν πάρει αέρα. Έχουμε υψηλές απαιτήσεις από την ομάδα μας και μάλιστα δεν τους επιτρέπουμε να μας απογοητεύσουν. Πώς να μπορέσουν να αποδώσουν οι παίχτες μας όταν ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν αντιπάλους πιο δυνατούς και έμπειρους και παρ' όλα αυτά δεν έχουν το περιθώριο να χάσουν ή να κάνουν λάθη. Δεν είναι λογικό να φοβούνται να παίξουν. Στην Πορτογαλία δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αλλά πάρα πολλά να κερδίσουν, ενώ τώρα ισχύει το αντίθετο. Όλες οι ομάδες αναζητούν υποστήριξη και παρηγοριά στους οπαδούς τους. Δυστυχώς, όμως, ενώ εμείς τους στηρίζουμε σε κάθε νίκη και επιτυχία, εύκολα τα ξεχνάμε όλα και στρεφόμαστε εναντίον τους. Μετά το παιχνίδι δεν είδα οπαδούς απογοητευμένους ή στενοχωρημένους, αλλά εξοργισμένους. Ρίχναμε την ευθύνη από εδώ και από εκεί χωρίς να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά. Μακάρι να πάρουμε ένα μάθημα από αυτό και να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί μια χώρα με τέτοιο επίπεδο πρωταθλήματος και χωρίς τις υποδομές για την εμφάνιση νεαρών ταλεντούχων ποδοσφαιριστών να διεκδικεί ένα τέτοιο τρόπαιο.

Δεν εννοώ φυσικά ότι φταίμε μόνο εμείς και ότι η ομάδα καλά έκανε που έπαιξε έτσι. Σαν οπαδός της είμαι και εγώ πικραμένος από το παιχνίδι και διαφωνώ με πολλές αποφάσεις όσον αφορά το σύστημα και την εντεκάδα με την οποία παραταχθήκαμε. Απλώς νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε το θέμα και από αυτήν την οπτική γωνία.

Και για να μην ξεχνιόμαστε :
Καλή επιτυχία στην Ελλάδα μας σε ότι προσπαθήσει στο μέλλον!

ph.

Γάμος

Ένα θέμα που με έχει απασχολήσει αρκετά είναι αυτό του γάμου. Πολύ συχνά ζευγάρια πραγματικά ερωτευμένα βρίσκονται σε διχόνοια για το πως και το αν θα παντρευτούν. Είναι συνηθησμένο για τις γυναίκες να ονειρεύονται τον τέλειο θρησκευτικό γάμο, ενώ οι άντρες, αν θέλουν να παντρευτούν, τείνουν προς τον πολιτικό.

Ο γάμος, στην πραγματικότητα, είναι απλώς ένα θεσμός, μια νομική δέσμευση, ώστε τα ζευγάρια να σφραγίζουν τη σχέση τους και να μην κινδυνεύουν (θεωρητικά) από τη μοιχεία ή την εγκατάλειψη. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός του γάμου και, παρ' όλο που συνήθως δεν το σκεφτόμαστε έτσι, αυτός είναι ο μόνος σωστός λόγος να παντρευτεί κανείς, από τη στιγμή βέβαια που έχει βρει τον/την σύντροφο με τον/την οποία θέλει να μοιραστεί την υπόλοιπη ζωή του.

Όμως αυτός ο σκοπός θα μπορούσε να επιτευχθεί και με έναν απλό πολιτικό γάμο. Ο θρησκευτικός γάμος, που δυστυχώς έχει επικρατήσει σε τέτοιο σημείο που σχεδόν θεωρείται αυτονόητος, προέκυψε ως το αποτέλεσμα των ατελείωτων προσπαθειών της εκκλησίας να εκπληρώσει τους δύο κυριότερους σκοπούς της : α) να ανακατευτεί με την πολιτική εξουσία και τις ζωές μας και β) να έχει ένα εισόδημα. Η εκκλησία με τα λεγόμενα μυστήριά της έχει καταφέρει να εμβαθύνει πολύ βαθειά στις ζωές μας. Από την πρώτη στιγμή που βαπτιζόμαστε ήδη μας κρεμάνε μια ταμπέλα που να λέει "Χριστιανός", αλλά ποτέ δε μας ρώτησαν αν τη θέλαμε. Σα να μην έφτανε αυτό, οι γονείς μας, και οι γιαγάδες ακόμη περισσότερο, μας σέρνουν από μικρά σε λειτουργίες, βαπτίσεις, γάμους και φροντίζουν να κάνουν την εκκλησία μέρος της ζωής μας και ακόμη και του τρόπου σκέψης μας. Μέχρι και άνθρωποι που δεν ασπάζονται το χριστιανισμό μεγάλωσαν χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "ω, Θέε μου" ή "μόνο ο Θεός δεν το ξέρει αυτό". Αυτό συνεχίζεται με το γάμο. Δεδομένου ότι ο γάμος υπάρχει μονο και μόνο για νομικούς λόγους, είναι ανόητο να τον συνδέουμε με τη θρησκεία, ειδικά με μια θρησκεία που δίνει την εντύπωση ότι η ολοκλήρωση μιας ανθρώπινης σχέσης είναι απλώς το απαραίτητο κακό για τη διαιώνιση του είδους.

Αυτή η αντιστοιχία της εκκλησίας με το γάμο πολλές φορές μας κάνει να ξεχνάμε τον αληθινό λόγο για τον οποίο παντρευόμαστε. Πολλές φορές ακούμε γυναίκες να αναφέρονται στη μέρα του γάμου τους σαν την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. Το μυαλό τους είναι στην τελετή όμως και όχι στο βαθυτερό νόημα του γάμου, που δεν είναι άλλο από την επισημοποίηση και οριστικοποίηση της σχέσης του ζευγαριού. Άμα ένα ζευγάρι στοχεύει τόσο πολύ στο γάμο που ξεχνάει ότι ο λόγος που παντρεύονται είναι ότι θέλουν να είναι για πάντα μαζί, τότε χάνεται ο έρωτας και ο γάμος καταλήγει σε καταστροφή και δυστυχία.

Επιπλέον, όταν ένα ζευγάρι είναι ερωτευμένο, έχει μια ακόρεστη επιυμία να περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί. Θέλουν να βγαίνουν μαζί, να κοιμούνται μαζί, να έχουν την ίδια παρέα, να κάνουν πολλές από τις δραστηριότητές τους μαζί και ούτω καθ' εξής. Όταν όμως ένα τέτοιο ζευγάρι παντρεύεται, αυτό που πριν το έκανε αποκλειστικά επειδή ένιωθε την ανάγκη να το κάνει, τώρα γίνεται υποχρέωση, μια υποχρέωση που δεσμεύτηκε να την έχει μέχρι τη στιγμή που "ο θάνατος θα τους χωρίσει". Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχολογία των ανθρώπων αλλάζει. Πολλοί παρομοιάζουν το γάμο με το να τρώει κανείς το ίδιο φαγητό για την υπόλοιπη ζωή του. Αν και αυτό είναι υπερβολικό, η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιος βλέπει τον σύντροφό του σαν κάποιο απέναντι στο οποίο έχει υποχρέωση και όχι σαν κάποιο που τον φροντίζει από αγάπη, μερικές φορές μπορεί να χαθεί ο έρωτας με την πάροδο του χρόνου. Ειδικά στις μέρες μας, που τα κριτήρια και τα πρότυπα για τις σχέσεις έχουν διαστρεβλωθεί και παραποιηθεί, ενώ παράλληλα πολλοί αποφασίζουν να παντρευτούν πριν προλάβουν καλά καλά να γνωριστούν μεταξύ τους, λίγοι γάμοι είναι πραγματικά πετυχημένοι.

Για αυτούς τους λόγους θεωρώ ανόητη την εξιδανίκευση του γάμου, ειδικά του θρησκευτικού. Σε περίπτωση που δεν χάνεται ο σκοπός του, δεν είναι κακό το να υπάρχει και μια τελετή για να γιορτάσει τον έρωτα του ζευγαριού, αλλά το γεγονός ότι πολλές γυναίκες από τότε που πάνε ακόμη δημοτικό ονειρεύονται τον εαυτό τους ντυμένο νύφούλα κάνει υποσυνείδητα το νόημα των μελλοντικών τους σχέσεων να χάνεται. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κανένα είδος ανθρώπινων σχέσεων δεν πρέπει να υπάρχουν περιοριστικοί κανόνες, ούτε να πορευόμαστε με κάποιον σκοπό. Αν δεν είμαστε αυθόρμητοι τότε χάνεται και η ειλικρίνια. Άρα και ο γάμος θα έπρεπε να έιναι απλώς κάτι που προκύπτει στην πορεία και μόνο άμα το ζευγάρι το θέλει. Δυστυχώς όμως, το πιστεύω της σημερινή κοινωνίας τον επιβάλλουν και με αυτόν τον τρόπο τον καταστρέφουν.

ph.

Επίκαιρο...

Ένα αποκαλυπτικό για το σήμερα κείμενο γραμμένο 100 χρόνια πριν :

''Σιχαίνομαι τη φρονιμάδα σου. Αν μπορούσα να καταστρέψω μονος μου το κρατος το Ελληνικό θα το έκανα αμεσως. Τι χρησιμεύει ενα κράτος Ελληνικό που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρεσβεις στη Δυση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία ''προσέχετε να μην γεννάτε ζητήματα'', Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. Έχουμε δυνάμεις αμέρητες και στην Μακεδονία και στην Θράκη και σε όλη την Ανατολή. Και αν το κράτος δεν τις ξερει, δεν θα πει πως πρέπει να μην τις ξέρω και εγώ. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Ναι εσύ θα σώσεις το ρωμέικο, ω φρόνιμε. Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σε αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει. Και αλήθεια να ήταν πως ούτε έναν Ελληνα δεν βρίσκεις στην Μακεδονία, πρεπει να ειναι Ελληνική η Μακεδονία. Άλλα κράτη αρπάζουν πολιτείες και χώρες και εμείς, και εκείνα που είναι δικά μας, και εκείνα δεν κρατούμε. Σκιαζόμαστε μην μας πουν οι Ευρωπαίοι πως δεν είναι δικά μας. Με ντροπή μας μεγάλη και δειλά-δειλά ξεστομίζουμε πως έχουμε κάποια επιρροή στην Μακεδονία , γιατί τι θα πει η κοινή γνώμη αν μας ακούσει; Αφού οι βουλγαροι την έχουν στο μάτι την Μακεδονία και φωνάζουν και την θέλουν δική τους, ταιριάζει να μην την θέλουμε εμείς; Δεν με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση η για το κράτος, έγινα για το έθνος, και το ξέρω επειδή γι' αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μου έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό. Σε όποια γωνιά του Ελληνισμού και αν βρεθώ, θα πασχίζω πάντα να δυναμώνω, να ξυπνώ, να ζωντανεύω την ψυχή του, και ας γίνει οτι γίνει. Ξυπνώ καθε ύπνο, κεντρίζω καθε βαρεμό, συνδαυλίζω κάθε στάχτη, ξεσκεπάζω καθε σπίθα κρυμμένη και ανάβω κάθε φωτιά σβησμένη, βγάζω κάθε πνοή κουρασμένη και παίζω κάθε χορδή σιωπηλή.

Ξυπνώ, ξυπνώ, ξυπνώ … ''

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Σκέψεις...

Η άνοιξη μπήκε πλέον για τα καλά. Όλα τα δέντρα τα λιγοστά είναι ανθισμένα και η γύρη κάνει καθημερινώς επιδρομές παντού: από τα σπίτια μας μέχρι τις μύτες μας. Μια ευεξία και μια διάθεση ερωτισμού μας κατακλύει (όχι φυσικά τους δυσκοίλιους ανθρώπους) και κοιτάμε συνεχώς έξω από το παράθυρο του γραφείου ή της τάξης τα λιγοστά δεντράκια ανυποψίαςστα να ανθίζουν και να έχουν τους δικούς τους ρυθμούς. Στην εξοχή τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Το μάτι σου χάνεται στο απέραντο πράσινο. Οι μαργαρίτες, σαν άσπρα νησάκια πάνω στο χορτάρι, ελκύουν τις μέλισσες που διψούν και θέλουν να πιουν το χυμό των λουλουδιών. Όλη η φύση γιορτάζει, γιορτάζει για την Αναγέννηση της Φύσεως. Μόνο ο άνθρωπος μένει κλεισμένος στα τσιμεντένια καβούκια του, απλός παρατηρητής σ' αυτό το πανηγύρι... Μένεις εκεί καταθλιπτικός και απομονωμένος δίχως να έχει ένα σκοπό. Επιδιώκει την επιστροφή του στη φύση, εκεί τον οδηγεί το ένστικτο του. Μα η καθολικά κεφαλαιοκρατική κοινωνία μας το απαγορεύει. Είναι οικονομικά απαγορευτικό να θες να ζήσεις ήρεμα γιατί για να επιβιώσεις πρέπει να εργαστείς κάπου, να βγάλεις χρήμα, χρήμα, χρήμα... Για να ζήσεις, να ευτυχίσεις. Αλλά τελικά πιο πολύ δυστυχισμένος είσαι παρά ευτυχισμένος. Μπορεί να εργάζεσαι χρόνια για ένα στόχο, και να σου έχει ρουφήξει όλο το είναι σου. Να έχεις καταντήσει ένα ράκος, για το Μέγα Σκοπό. Και μόλις ολοκληρώσεις το σκοπό... ένα κενό. Το τίποτα. ''Και τι θα κάνουμε δίχως βαρβάρους'', που λέει και ο Αλεξανδρινός ποιητής. Ένας στόχος είναι όλη μας η πορεία. Ο στόχος ίσως να επιτευχθεί. Η πορεία όμως σίγουρα θα τελειώσει. Ζήσε λοιπόν το σήμερα σαν να ήταν η τελευταία σου ημέρα!

Μετά από αίτηση του patatahooligan ποστάρουμε και αυτό το βίντεο! Εξίσου καλό!

Έντιτ μπάι πατάταχούλιγκαν :
"Αυτό το συμβολικό βιντεάκι αντιπροσωπεύει τον καταθλιπτικό κόσμο στον οποίο ζούμε. Δείχνει την καθημερινή ζωή ενός μοναχικού εργάτη που δουλεύει όλη μέρα στο εργοστάσιο και δε φαίνεται να έχει κανέναν τρόπο να διασκεδάσει. Μοναδική σταγόνα ευτυχίας σε αυτόν τον ωκεανό μιζέριας και καταπίεσης είναι το όνειρο που βλέπει κάθε βράδυ . Είναι πολύ απλό κι όμως έχει για αυτόν τεράστια σημασία, αφού αποτελεί μοναδικό αδιέξοδο από τη φυλακή της καθημερινότητας : βλέπει τον εαυτό του σαν παίδι να παίζει αμέριμνος χωρίς προβλήματα, χωρίς έννοιες και υποχρεώσεις. Αν και δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει, το όνειρο αυτό βρίσκεται πάντα μέσα του και του δίνει δύναμη και κουράγιο ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, για αυτό και στο βίντεο συμβολίζεται ως το φως που βγαίνει όταν ανοίγει το πορτάκι. Παράλληλα με τη δουλειά του, όμως, προσπαθεί να εφεύρει μια συσκευή που θα κάνει τον κόσμο να φαίνεται πιο όμορφος (δείγμα της τακτικής του ανθρώπου, αντί να λύνει τα προβλήματά του, να αρνείται να τα δει). Η προσπάθειές του αυτές δεν έχουν επιτυχία μέχρι τη στιγμή που σκέφτεται να
"ρίξει" το όνειρό του μέσα στο προϊόν. Εκεί βρίκσεται και όλη η ουσία του βίντεο. Ο εφευρέτης αυτός συμβολικά κατανάλωσε το όνειρό του για να έχει μια πετυχημένη καριέρα. Κατάφερε να βγάλει πάρα πολλά λεφτά και να γίνει σταδιακά ιδιοκτήτης της εταιρίας που παράγει αυτή τη συσκευή. Απέκτησε τα πάντα, αλλά έχασε το μοναδικό πράγμα που είχε πραγματική σημασία, το όνειρό του. Καθώς αυτός βάδιζε προς την κατεύθυνση της δόξας και του χρήματος, απομακρυνόταν συνεχώς από το όνειρό του. Αυτός βρισκόταν κλεισμένος σε ένα γραφείο και κάπου μακρυά τα παιδιά έπαιζαν στην παιδική χαρά που επισκεπτόταν παλιότερα στον ύπνο του, αλλά τώρα βρισκόταν μακρυά, εκεί που δεν θα την φτάσει ποτέ πια. Έτσι, κατάφερε επιτέλους να δει μέσα του και είδε ότι ήταν κενός, ότι είχε χάσει το νόημά του, την ταυτότητά που τον ξεχώριζε από τα υπόλοιπους καταθλιπτικούς υποταγμένους δούλους της σημερινής κοινωνίας.

Ελπίζω αυτό το βίντεο να σας βοηθήσει όλους να καταλάβετε την πραγματική αξία των ονείρων σας. Δεν χρειάζεστε τίποτα από αυτά που νομίζετε για να είστε ευτυχισμένοι, ούτε το χρήμα, ούτε την εξουσία, ούτε τη δόξα, εφόσον έχετε τα όνειρά σας (και ανθρώπους που να σας αγαπάν βέβαια, αλλά αυτό δεν αποτελεί θέμα του παρόντος άρθρου)."

ph

ΥΓ : Σόρρυ Μήτσο που έκανα το άρθρο αυτό δικό μου, αλλά ήθελα γράψω κάπου αυτές τις σκέψεις μου.

Περί ομοφυλοφίλων...

Το θέμα που είναι in στα τηλεορασο-ραδιόφωνα είναι το θέμα των ομοφυλοφίλων και η προβλεπόμενη από το νόμο πλέον συμβίωση τους καθώς και το γάμο. Όλες αυτές τις μέρες ακούμε άπειρες ηθικολογίες δημοσιογραφίσκων και λοιπών ανθρωποειδών που ίσως να μην κατέχουν το θέμα αλλά να μίσουν και να καταδικάζουν οτιδήποτε καινούριο, διαφορετικό. Όλοι υπερασπίζονται την ελευθερία έκφρασης, την ελευθερία συναισθημάτων, την αλήθεια αλλά σε κανένα από αυτά τα ιδανικά(γιατί για ιδανικά πρόκεινται) δεν πιστεύουν και δε αφοσιώνονται. Πιστεύουν, λένε, στην ελευθερία του ατόμου, αλλά δεν θα ενέκριναν ένα γάμο με έναν άνθρωπο του ίδιου φύλου. Ο πουριτανισμός βγαίνει από τις τρύπες της κατά τα άλλα καλά στεγασμένης και απολυταρχικής κοινωνίας και κατακλύζει όλη τη καθημερινότητα μας, εμποδίζοντας μας να κάνουμε πράγματα που θίγουν τη δημόσια αιδώ και τον καθωσπρεπισμό κάποιων τυποποιημένων και σφραγισμένων όντων με βουλωμένα αυτιά, μάτια και μύτη. Ένα μεγάλο μέρος αυτών είναι η καλή, αγαθή και καθόλου αμαρτωλή εκκλησία μας, που υποστηρίζει πως είμαστε όλοι παιδιά του θεού τους, αλλά βγάζει στην απ' έξω όποιον δεν γουστάρει. Η ίδια στους εσωτερικούς της κύκλους διατηρεί μια διάχυτη ''φιλικότητα'', που συχνά καταλήγει σε όργια στο Άγιο Όρος (με το κόκκινο φωτάκι...). Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι! Ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία που σέβεται το άτομο, αντίθετα με την πλειοψηφία των εκπροσώπων της. Τα ζευγάρια αυτά θα πρέπει να αντιμετωπίζονται χωρίς ρατσιστικού ύφους διαθέσεις και να όχι με ακρότητες! Εξάλλου στη θέση αυτή θα μπορούσε να είναι ο καθένας μιας και είναι θέμα ορμονολογικό και όχι επιλογής άμεσης! Όλα αυτά περί πλάσεως αρσενικού και θηλυκού από το θεό είναι χαζομάρες. Όλοι ξέρουμε πως κανείς δεν επέλεξε την ύπαρξη των δύο φύλων και πως στη θέση τους θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο. Ας είμαστε λίγο ανοιχτόμυαλοι ειδικά όταν υποστηρίζουμε τις ελευθερίες του ατόμου. Μην κρυβόμαστε πίσω από το τείχος του πουριτανισμού, ας ανοίξουμε τους ορίζοντες μας έστω και ένα μέτρο μακρύτερα!

Τις τελευταίες μέρες έχουμε όλοι πάθει το σύνδρομο των Blogs. Οι ιδέες διαδέχονται η μία την άλλη, τα κείμενα και τα προσχέδια επίσης και στην τελική δεν βγαίνει τίποτα. Θα μιλήσω για τον εαυτό μου καθώς δεν ξέρω ακριβώς για τους υπόλοιπους τι συμβαίνει. Υπάρχουν πολλά θέμτα για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Κάθομαι λοιπόν εδώ, στον υπολογιστή μου και ξεκινάω να γράψω κάτι. Στο pickup παίζουν ασταμάτητα Pink Floyd καθώς και αντάρτικα της Βέμπω και συντροφιά μου κρατάει ένα φλυτζάνι ζεστή σοκολάτα. Η τελευταία πρόταση δεν ισχύει, απλώς ήθελα ειδυλλιακό κλίμα! Κάθομαι λοιπόν με την καλύτερη διάθεση να γράψω κάτι αρχίζω να γράφω, σβήνω-γράφω... Τίποτα! Ξαναπροσπαθώ! Πολλές φορές σκέφτομαι να γράψω για κάποια θέματα, αλλά όταν το επιχειρώ ανακαλύπτω (έκπληκτος) πως δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω. Ειδικά το τελευταίο μου κείμενο για τα Free Press ενώ είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει, το μισώ γιατί είναι ελλιπές και ξεχειλωμένο, πιασμένο με συρματόσχοινα από τις άκρες. Δεν είναι πηγαίο και μισώ ότι δεν είναι πηγαίο. Είναι σαν ένα θεατρικό κομμάτι που μοιάζει επιτηδευμένο. Όλα αυτά που σκέφτομαι δε μπορώ να τα γράψω στο ''χαρτί'', δεν ξέρω γιατί. Ίσως θα πρέπει να καταγράψω σε ένα φύλλο τις σκέψεις μου και να τις καταγράψω μια προς μια. Ίσως μόνο τότε να μπορέσω να γράψω πάλι κάτι που να μ' αρέσει (όχι απαραίτητα να είναι ωραίο, ο καθένας κρίνει διαφορετικά). Λέτε να είναι γραπτό να δομήσω τη σκέψη μου, να βάλω ένα μπούσουλα σ' ότι γράφω και να μη στηρίζομαι μόνο στις συνειρμικές συγγραφές μου? Θα το δούμε σύντομα αυτο...