Παίξαμε πολύ αδύναμα, με αμέτρητα λάθη και χωρίς ίχνος φαντασίας ή πρωτοβουλίας με αποκορύφωμα τις εκνευριστικές πασσούλες ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς μας. Κάτι οι αποτυχημένες έξοδοι του Νικοπολίδη, κάτι τα τραγικά λάθη των πλαγίων αμυντικών ακόμη και σε φάσεις χωρίς πίεση, κάτι η αδυναμία των επιθετικών να απειλήσουν ουσιαστικά την αντίπαλι εστία και καταφέραμε να χάσουμε με έναν από τους χειρότερους τρόπους.
Τέσσερα χρόνια τώρα με τόση περηφάνια αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά δεν αρκεί να έχουμε τον τίτλο. Πρέπει, αν όχι να τον υπερασπιστούμε, τουλάχιστον να αποδείξουμε οτι δικαίως τον πήραμε μέσα απο τα χέρια τόσων μεγάλων ομαδών, όπως είναι η Γαλλία ή η Πορτογαλία που συναντήσαμε στον τελικό. Όμως όχι μόνο δεν καταφέραμε να πάρουμε ούτε τον πόντο της ισοπαλίας, αλλά διασύραμε και τους εαυτούς μας παγκοσμίως.
Η ευθύνη των παικτών και του προπονητή της ομάδας Ότο Ρεχάγκελ είναι φύσικά αυτονόητη, αλλά μήπως δε φταίνε μόνο αυτοί; Και γιατί η ομάδα μας δείχνει τέτοια διαφορά στις επιδόσεις τις από το αξέχαστο καλοκαίρι του 2004;
Είναι πολύ απλό : τότε είμασταν ένα outsider, μια ομάδα που οι άλλες (νομιζαν πως) θα παραμερίσουν για να φτάσουν στην κορυφή. Στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία, οι τότε διοργανωτές περίμεναν έναν εύκολο αγώνα και αμφιβάλλω αν μπήκαν στον κόπο να μας μελετήσουν, ενώ εμείς θεωρούσαμε θετικό αποτέλεσμα την ισοπαλία. Κι όμως, η Ελλάδα κατάφερε να νικήσει το μεγαθηρίο που κινδύνευε να της κόψει τη φόρα από το πρώτο κιόλας παιχνίδι, χάρη στο στοιχείο του αιφνιδιασμού. Από εκεί και πέρα χρειάστηκε μια ισοπαλία με την Ισπανία και ένα γκολ με την Ρωσία (για να περάσουμε στην ισοβαθμία) και φτάσαμε αισίως στους 8. Και τότε όλοι μας είδαμε ότι μπορούμε πλέον να ελπίζουμε στο να κατακτήσουμε την κορυφή. Η Ελλάδα είχε μια ευκαιρία να διεκδικήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εκεί που πολλοί φοβόμασταν μήπως δεν προκριθούμε (άλλωστε είχαμε και την Πορτογαλία και την Ισπανία στον όμιλό μας). Έτσι δεν ασκήσαμε καθόλου πίεση στους παίκτες, δεν χρειάζονταν δικαιολογία άμα έχαναν, ακόμη και αν δεν κατάφερναν τίποτα άλλο, θα ήταν η ομάδα που νίκησε την Πορτογαλία και απέκλεισε την Ισπανία (και έχασε από τη Ρωσία βέβαια, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας!). Δεν απαιτήσαμε τίποτα από τους παίκτες μας και για αυτό ακριβώς μας πραγματοποίησαν το τρελό καλοκαιρινό όνειρο που μας είχε συνεπάρει.Τώρα όμως τα μυαλά μας έχουν πάρει αέρα. Έχουμε υψηλές απαιτήσεις από την ομάδα μας και μάλιστα δεν τους επιτρέπουμε να μας απογοητεύσουν. Πώς να μπορέσουν να αποδώσουν οι παίχτες μας όταν ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν αντιπάλους πιο δυνατούς και έμπειρους και παρ' όλα αυτά δεν έχουν το περιθώριο να χάσουν ή να κάνουν λάθη. Δεν είναι λογικό να φοβούνται να παίξουν. Στην Πορτογαλία δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αλλά πάρα πολλά να κ
ερδίσουν, ενώ τώρα ισχύει το αντίθετο. Όλες οι ομάδες αναζητούν υποστήριξη και παρηγοριά στους οπαδούς τους. Δυστυχώς, όμως, ενώ εμείς τους στηρίζουμε σε κάθε νίκη και επιτυχία, εύκολα τα ξεχνάμε όλα και στρεφόμαστε εναντίον τους. Μετά το παιχνίδι δεν είδα οπαδούς απογοητευμένους ή στενοχωρημένους, αλλά εξοργισμένους. Ρίχναμε την ευθύνη από εδώ και από εκεί χωρίς να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά. Μακάρι να πάρουμε ένα μάθημα από αυτό και να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί μια χώρα με τέτοιο επίπεδο πρωταθλήματος και χωρίς τις υποδομές για την εμφάνιση νεαρών ταλεντούχων ποδοσφαιριστών να διεκδικεί ένα τέτοιο τρόπαιο.Δεν εννοώ φυσικά ότι φταίμε μόνο εμείς και ότι η ομάδα καλά έκανε που έπαιξε έτσι. Σαν οπαδός της είμαι και εγώ πικραμένος από το παιχνίδι και διαφωνώ με πολλές αποφάσεις όσον αφορά το σύστημα και την εντεκάδα με την οποία παραταχθήκαμε. Απλώς νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε το θέμα και από αυτήν την οπτική γωνία.
Και για να μην ξεχνιόμαστε :
Καλή επιτυχία στην Ελλάδα μας σε ότι προσπαθήσει στο μέλλον!
ph.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου