Την Κυριακή πήγαμε με το Μήτσο να παρακολουθήσουμε την 3η μέρα του schoolwave. Ο λόγος που επιλέξαμε αυτή τη μέρα ήταν ότι ήταν η ανεπίσημη "metal μέρα" του φετινού φεστιβάλ. Και όντως όταν φτάσαμε έξω από τις πύλες του θεάτρου βράχων το μόνο που έβλεπαν τα μάτια μας ήταν μακριά (αχτένιστα ή και άπλυτα πολλές φορές) μαλλιά και μαύρες μπλούζες.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ξενερώσαμε όταν άρχισε η συναυλία γιατί παρ' όλο που το 95% των παιδιών είχαν έρθει για τη metal τα πρώτα 4 συγκροτήματα ήταν τελείως άσχετα με το είδος : punk, rap κτλ. Και αυτό δε θα ήταν πρόβλημα αν μερικοί από αυτούς που ανέβηκαν να παίξουν δεν ήταν τελείως άσχετοι. Όχι ότι δεν είδαμε και καμία καλή vocalist ή κανάν καλό κιθαρίστα που και που, αλλά γενικά το επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό. Και εδώ που τα λέμε όταν διαβάζεις στα profile των συγκροτημάτων ότι ιδρύθηκαν επειδή κάθονταν τα παιδιά ένα σαββατόβραδο και δεν είχαν τι να κάνουν οπότε είπαν "δεν κάνουμε ένα συγκρότημα;" (όντως το διάβασα αυτό σε ένα prof δεν το λέω για να κράξω!) λογικό δεν είναι να μην έχουν να επιδείξουν σοβαρή δουλειά;
Ευτυχώς αυτά ανατράπηκαν όταν άρχισαν να βγαίνουν τα metal συγκροτήματα. Τέτοιο επίπεδο πραγματικά δεν το περίμενα. Οι vocalist έκαναν εξαιρετική δουλειά, τα riff ήταν απλά ΘΕΙΚΑ, οι ντράμμερ και οι μπασσίστες έδιναν άκρως πορωτικούς ρυθμούς και ήταν όλοι δεμένοι σα σύνολο... Από το πρώτο τραγούδι των Mestoral μέχρι το γνωστό πια Seek the fire των Headshot δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε και να κάνουμε headbanging.
Αυτό που έκανε τη διαφορά με όλες τις προηγούμενες χρονιές είναι ότι τώρα τα παιδιά είχαν δουλέψει πάρα πολύ. Δεν συνέθεταν πλέον την εικόνα των εφήβων που ψάχνονται, αλλά ήταν πλέον σωστοί μουσικοί, ήξεραν τι έκαναν πάνω στη σκηνή και είχαν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση. Και μάλιστα δεν αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε διασκευές γνωστών κομματιών για να πάρουν το χειροκρότημα αλλά έπαιξαν τα δικά τους κομμάτια. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά πράγματα που μου άρεσαν σε κάθε συγκρότημα χωριστά αλλά δε χρειάζεται, όλοι ήταν πολύ καλοί και όλοι μας έφτιαξαν.
Και ίσως όλα αυτά να μαρτυρούν μια γενικότερη ανάπτυξη του είδους της metal στην Ελλάδα. Ελπίζω ότι και τα επόμενα χρόνια όλα τα αξιόλογα συγκροτήματα που έχω γνωρίσει μέσω του schoolwave αλλά και από αλλού θα συνεχίσουν να δημιουργούν υψηλού επιπέδου μουσική και να δείχνουν ότι μπορούμε και στην Ελλάδα να γράφουμε ωραία μουσική κάτι που η Pop και τα σκυλάδικα έχουν βαλθεί να διαψεύσουν.
Ένα παράπονο όμως το έχω από τα παιδία. Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος τους να προκαλέσουν mosh pits και walls of death που μας τα έπρηξαν στο τέλος. ΚΑΘΕ συγκρότημα σε ΚΑΘΕ κομμάτι μας ζητούσε να ανοίξουμε και να κάνουμε ένα wall of death. Όχι ότι εμείς συμμετείχαμε αλλά ήταν πολύ κουραστικό να σταματάνε ουσιάστικα να ασχολούνται με τη μουσική για να κάνουν αυτό το πράγμα. Θα είναι κρίμα τώρα που ανέβηκε τόσο το επίπεδο της μουσικής να χάσουμε το στόχο μας και να ανεβαίνουμε στη σκηνή μόνο και μόνο για να πέσει ξύλο από κάτω.
Άντε να δούμε την επόμενη χρονιά τι θα δούμε; Θα κρατηθεί υψηλά το επίπεδο ή θα αποδειχθεί ότι ήταν απλά μια καλή μέρα και τίποτα άλλο η Κυριακή;
ph.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ξενερώσαμε όταν άρχισε η συναυλία γιατί παρ' όλο που το 95% των παιδιών είχαν έρθει για τη metal τα πρώτα 4 συγκροτήματα ήταν τελείως άσχετα με το είδος : punk, rap κτλ. Και αυτό δε θα ήταν πρόβλημα αν μερικοί από αυτούς που ανέβηκαν να παίξουν δεν ήταν τελείως άσχετοι. Όχι ότι δεν είδαμε και καμία καλή vocalist ή κανάν καλό κιθαρίστα που και που, αλλά γενικά το επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό. Και εδώ που τα λέμε όταν διαβάζεις στα profile των συγκροτημάτων ότι ιδρύθηκαν επειδή κάθονταν τα παιδιά ένα σαββατόβραδο και δεν είχαν τι να κάνουν οπότε είπαν "δεν κάνουμε ένα συγκρότημα;" (όντως το διάβασα αυτό σε ένα prof δεν το λέω για να κράξω!) λογικό δεν είναι να μην έχουν να επιδείξουν σοβαρή δουλειά;
Ευτυχώς αυτά ανατράπηκαν όταν άρχισαν να βγαίνουν τα metal συγκροτήματα. Τέτοιο επίπεδο πραγματικά δεν το περίμενα. Οι vocalist έκαναν εξαιρετική δουλειά, τα riff ήταν απλά ΘΕΙΚΑ, οι ντράμμερ και οι μπασσίστες έδιναν άκρως πορωτικούς ρυθμούς και ήταν όλοι δεμένοι σα σύνολο... Από το πρώτο τραγούδι των Mestoral μέχρι το γνωστό πια Seek the fire των Headshot δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε και να κάνουμε headbanging.
Αυτό που έκανε τη διαφορά με όλες τις προηγούμενες χρονιές είναι ότι τώρα τα παιδιά είχαν δουλέψει πάρα πολύ. Δεν συνέθεταν πλέον την εικόνα των εφήβων που ψάχνονται, αλλά ήταν πλέον σωστοί μουσικοί, ήξεραν τι έκαναν πάνω στη σκηνή και είχαν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση. Και μάλιστα δεν αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε διασκευές γνωστών κομματιών για να πάρουν το χειροκρότημα αλλά έπαιξαν τα δικά τους κομμάτια. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά πράγματα που μου άρεσαν σε κάθε συγκρότημα χωριστά αλλά δε χρειάζεται, όλοι ήταν πολύ καλοί και όλοι μας έφτιαξαν.
Και ίσως όλα αυτά να μαρτυρούν μια γενικότερη ανάπτυξη του είδους της metal στην Ελλάδα. Ελπίζω ότι και τα επόμενα χρόνια όλα τα αξιόλογα συγκροτήματα που έχω γνωρίσει μέσω του schoolwave αλλά και από αλλού θα συνεχίσουν να δημιουργούν υψηλού επιπέδου μουσική και να δείχνουν ότι μπορούμε και στην Ελλάδα να γράφουμε ωραία μουσική κάτι που η Pop και τα σκυλάδικα έχουν βαλθεί να διαψεύσουν.
Ένα παράπονο όμως το έχω από τα παιδία. Ήταν τόσο μεγάλος ο ζήλος τους να προκαλέσουν mosh pits και walls of death που μας τα έπρηξαν στο τέλος. ΚΑΘΕ συγκρότημα σε ΚΑΘΕ κομμάτι μας ζητούσε να ανοίξουμε και να κάνουμε ένα wall of death. Όχι ότι εμείς συμμετείχαμε αλλά ήταν πολύ κουραστικό να σταματάνε ουσιάστικα να ασχολούνται με τη μουσική για να κάνουν αυτό το πράγμα. Θα είναι κρίμα τώρα που ανέβηκε τόσο το επίπεδο της μουσικής να χάσουμε το στόχο μας και να ανεβαίνουμε στη σκηνή μόνο και μόνο για να πέσει ξύλο από κάτω.
Άντε να δούμε την επόμενη χρονιά τι θα δούμε; Θα κρατηθεί υψηλά το επίπεδο ή θα αποδειχθεί ότι ήταν απλά μια καλή μέρα και τίποτα άλλο η Κυριακή;
ph.
Αναρτήσεις
