Windows XP ή Vista

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, από τα κυριότερα θέματα απου αφορούν εμάς τους χρήστες υπολογιστών είναι η νέα έκδοση των Windows που ακούει στο όνομα Vista. Από την έκδοση των XP έχουν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια και το ερώτημα είναι : τα αξιοποίησε αυτά η Microsoft για να μας δώσει ένα καλύτερο λογισμικό;

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των Windows Vista είναι οι υπερβολικα υψηλές απαιτήσεις που έχουν. Για να μπορεί να τα σηκώσει χωρίς πρόβλημα ο υπολογιστής σας χρειάζεται διπύρηνο επεξεργαστή, 2 GB μνήνη, μεγάλης χωρητικότητας σκληρό δισκό και κ.ο.κ. Σαν αυτό να μην έφτανε, απαγορεύουν την εγκατάσταση μη υπογεγραμμένων drivers. Αυτό σημαίνει ότι όταν μια εταιρία βγάλει καινούριους drivers, πρέπει να πληρώσει τη Microsoft να δοκιμάσει το λογισμικό και, αφού το δοκιμάσει, να προσθέσει μια ψηφιακή υπογραφή που να δηλώνει ότι το προϊόν είναι λειτουργικό. Αυτό όμως αναγκάζει όλες τις εταιρίες hardware να πληρώνουν την Micr$oft, εξαγοράζοντας στην ουσία το δικαίωμα να βγάζουν drivers για τα Windows. Επίσης, περιορίζει τους drivers που βγαίνουν από ερασιτέχνες ως Freeware, αφού συνήθως ασχολούνται ως χόμπυ και προφανώς δεν έχουν όρεξη να πληρώνουν $400-500 ετησίως για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Έτσι είναι πολύ δύσκολο για ένα παλιότερο σύστημα να τρέξει τα Vista, αφού από τη μία δε θα έχει τους απαραίτητους πόρους να τα σηκώσει και από την άλλη δε θα έχει τους κατάλληλους drivers για το hardware του.

Μια άλλη εκνευριστική αλλαγή στα Vista είναι το σύστημα ασφαλείας που χρησιμοποιεί. Για κάθε πρόγραμμα που προσπαθείτε να εκτελέσετε ή να εγκαταστείσετε, θα πετάγεται ένα παραθυράκι που θα σας ρωτάει αν είστε σίγουροι και μάλιστα αν στη συνέχεια το πρόγραμμα προσπαθήσει να μπει στο Ίντερνετ ή να να κάνει μια "ύποπτη" ενέργεια, πάλι θα γίνεται το ίδιο, πράγμα τελείως άχρηστο αφού έχουμε antivirus και firewall για να κάνουν αυτή τη δουλειά πιο αποτελεσματικά και, ευτυχώς, πιο αθόρυβα. Εκτός και αν έχετε κάποιο βύτσιο και σας αρέσει να σας διακόπτουν συνεχώς όταν κάνετε μια δουλειά ή σας αρέσουν οι προειδοποιήσεις του τύπου "Είστε σίγουροι ότι θέλετε να πάτε στην τουαλέτα; Υπάρχει κίνδυνος να προσβληθείτε από χιλιάδες ιούς και μικρόβια αν δεν είναι σωστά καθαρισμένη. Πατήστε εδώ για να μάθετε πως να κατουράτε με ασφάλεια", τότε μάλλον θα προσπαθείτε να ξεφορτωθείτε τη συγκεκριμμένη λειτουργία.

Παρά το υπερπροστατευτικό αυτό σύστημα, πολλοί κατηγορούν την Micrsoft για τον κώδικα που χρησιμοποιεί. Μεγάλες εταιρίες του χώρου των antivirus, όπως η Symantec (Norton Antvirus) και η McAfee (McAfee VirusScan προφανώς!!!) έχουν επισημάνει ότι η Microsoft με το να αντικαταστήσει παλιό και δοκιμασμένο κώδικα με καινούριο φρεσκογραμμένο, έχει δημιουργήσει πολλά κενά ασφαλείας τα οποίο ανακαλύπτονται σιγά σιγά. Αν και αρκετά έχουν διορθωθεί από το επίπεδο Beta testing, συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις παίρνουν ίσως και χρόνια για να διορθωθούν όλα τα λάθη.

Εκεί που όντως υπάρχουν βελτιώσεις, είναι στον αισθητικό τομέα. Τα μενού, οι γραμμές εργαλείων, το Office, όλα έχουν σχεδιαστεί από την αρχή για να έχουν μια πιο ωραία και μοντέρα εμφάνιση. Δεν υπάρχει όμως πρακτικό όφελος από κάτι τέτοιο, ειδικά όταν αυτό καταναλώνει τόσους πόρους από το σύστημά σας. Ειδικά σε φορητούς υπολογιστές, έχει υπολογιστεί ότι μόνο και μόνο το οπτικό θέμα των Vista μειώνει το χρόνο ζωής της μπαταρίας.

Για να ανακεφαλαιώσω, τα Vista έχουν αποδειχτεί μέχρι στιγμής από τα πιο άχρηστα λογισμικά που έχουν κυκλοφορήσει. Καταφέρνει να καταναλώνει τους πόρους για μαλακίες, όπως την καινούρια εμφάνιση, σας πρήζει τα νεύρα με το υποτίθεται πιο αποτελεσματικό σύστημα ασφαλείας και στην τελική σε απλές διαδικασίες όπως η διαγραφή ή μετακίνηση ενός αρχείου και στην απόδοση σε παιχνίδια, ειδικά σε αυτά που χρησιμοποιούν μηχανές γραφικών όπως η Source, έχουν κατώτερες αποδόσεις από τα XP. Και το DirectX που υποτίθεται θα βελτίωνε τα παιχνίδια δεν έχει την παραμικρή αλλαγή και οι διαφορές φαίνονται μόνο όταν το βλέπετε δίπλα δίπλα με το DX9 και κάποιος σας επισηαμάνει πού να κοιτάξετε (και φυσικά είναι πολύ πιο βαρύ από το DX9!). Δηλαδή να χαλάσετε μερικές εκατοντάδες ευρώ για να αναβαθμίσετε το σύστημά σας μόνο και μόνο για να σηκώνει τα Vista και τελικά να ανακαλύψετε ότι το καινούριο σας σύστημα παίζει καλύτερα σε XP δεν αποδεικνύει ότι τα Windows Vista είναι ο ορισμός της ανούσιας αναβάθμισης λογισμικού;

Μερικοί υποστηρίζουν ότι απλώς είμαστε αρνητικοί απέναντι στα Vista επειδή είναι καινούριο λογισμικό και ότι τα ίδια έγιναν με τα Windows XP. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα XP μπόρεσα να τα περάσω σε υπολογιστές που είχαν Windows 98 ενώ για το πέρασμα από XP σε Vista είναι πολύ πιο δύσκολο. Επιπλέον, οι αλλαγές στα XP ήταν πολύ πιο ουσιαστικές, ειδικά σε θέματα σταθερότητας. Σε παιδιά ή σε χρήστες που τους αρέσει να αλλάζουν τα φώτα του συστήματός τους άλλαξε τη συχνότητα των φορμάτ από μια φορά τον μήνα σε μια φορά το χρόνο. Αυτό είναι βελτίωση της ασφάλειας του συστήματος, όχι το να ενσματώνεις την γκρίνια στο λογισμικό σου. Εγώ δεν πιστέω ότι αξίζει ποτέ να βάλει κανείς τα Windows (S)vista. Από τη στιγμή που θέλετε ντε και καλά Windows προτιμήστε τα XP, αλλιώς βάλτε Linux και ησυχάστε μια και καλή!

ph.

Schoolwave 2008

Το τριήμερο 4-5-6 Ιουλίου θα διεξαχθεί στο Θέατρο Βράχων του Δήμου Βύρωνα ο ετήσιος θεσμός του Schoolwave που καθιερώθηκε πριν από 3 χρόνια από το περιοδικό Schooligans. Το Schoolwave είναι, σε γενικές γραμμές, μια συναυλία στην οποία συμμετέχουν σχεδόν αποκλειστικά μαθητές (αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις κυρίως για να προσελκύουν περισσότερο κόσμο) και έχει ελεύθερη είσοδο για όποιον θέλει να παρακολουθήσει.

Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι στο Schoolwave τα μαθητικά συγκροτήματα μπορούν να παίξουν ότι θέλουν. Σε αντίθεση με συναυλίες σε σχολεία ή σε ειδικές εκδηλώσεις δεν εφαρμόζεται κανενός είδους λογοκρισία και η επιλογή τραγουδιών είναι σχεδόν ελεύθερη και ως προς το είδος και ως προς το περιεχόμενο. Έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να παίξουν τραγούδια που θα θεωρούνταν πολύ βαρυά ή ανάρμοστα σε άλλες περιπτώσεις.

Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένα έπαθλο και τα συγκροτήματα δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά συμμετέχουν από κοινού στην συναυλία. Έτσι δε δημιουργούνται κόντρες και αντιζηλίες και τα συγκροτήματα μπορούν να παίξουν τα τραγούδια τους στην πιο αγνή μορφή τους και όχι την εμπορευματοποιημένη, όπως γίνεται σε διαγωνισμούς τύπου Eurovision. Επίσης, δεν υπάρχει η πίεση του να βγει το τραγούδι 100% σωστά και καθαρά αφού δεν βαθμολογείται. Υπάρχει βέβαια το άγχος λόγω του κοινού, αλλά εφόσον είναι δουλεμένα τα τραγούδια δεν προκαλούν εύκολα την αποδοκιμασία ακόμη και αν υπάρξουν μερικά λάθη.

Τέλος, το Schoolwave λειτουργεί και ως διαφήμιση για τους συμμετέχοντες. Φέρνει στην επιφάνεια νενανικά συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα (πλεον είναι διεθνής θεσμός και όχι μόνο για την Αθήνα) που βρίσκονται στο σημείο που χρειάζονται προώθηση για να έχουν ελπίδες για μια καριέρα στη μουσική. Είναι ένα, έστω μικρό, βήμα για την ανάπτυξη της μουσικής σκηνής της Ελλάδας, που την παραμελούμε για να ακούμε τα κάκιστης ποιότητας ψευδοτράγουδα που μας σερβίρουν οι δισκογραφικές εταιρίες και ο Καρβέλας (ναι αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στο όνομά του!). Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα τραγούδια που ακούγονται στο Schoolwave είναι καλής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον είναι ένας τρόπος να ακουστούν συγκροτήματα που δεν ευνοούναι από ζάμπλουτες εταιρίες και βασίζονται στα τραγούδια τους και όχι στη δαπάνη μεγάλων ποσών για διαφήμιση.

Πιστεύω ότι ο θεσμός του Schoolwave είναι από τις καλύτερες ιδέες γύρω από την μουσική που υλοποιήθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία. Είναι μια προσπάθεια να βοηθήσουμε τους νέους να παίξουν την μουσική που αγαπάνε οι ίδιοι, χωρίς να εμπλέκονται χρήματα, έπαθλα, marketing και όλες οι μαλακίες που καταστρέφουν εδώ και χρόνια τη μουσική. Επίσης, μας υπενθυμίζει ότι μουσική δε βγάζουν μόνο εκατομμυριούχοι, παγκοσμίας φήμης super-star, αλλά και δικοί μας άνθρωποι, συμμαθητές μας, φίλοι μας και συγγενείς μας (και τελείως άγνωστοι μας φυσικά!!!)

Όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες μπορεί να επισκεπτεί το site του schooligans : http://www.theschooligans.gr/site/

ph.

Τραγούδια από Youtube

Μιας και είχαμε αποφασίσει από την αρχή αυτό το blog να είναι προσωπικός μας χώρος και να εξαρτάται άμεσα από τα συναισθήματά μας και τις απόψεις μας, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια στήλη όπου θα βάζουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια. Ξεκινάμε λοιπόν με το A tout le monde των Megadeth. Θα ανανεώνεται τακτικά Τα τραγούδια βρίσκονται στο κάτω μέρος της σελίδας. Καλή διασκέδαση!!!

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

Όλοι μας έχουμε διαβάσει βιβλία και έχουμε βρεθεί στη θέση κάποιο από αυτά να μας τραβήξει την προσοχή περισσότερο από τα άλλα και να μας απορροφήσει στον κόσμο που περιέχει. Για μένα μακράν το πιο ενδιαφέρον βιβλίο που έχω διαβάσει ήταν η τριλογία "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" του γνωστού φιλόλογου και συγγραφέα Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν.

Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι ένα επικό μυθιστόρημα (αντι)επιστημονικής φαντασίας που ανήκει στα αποκαλούμενα "epic high fantasy novel". Ο κόσμος στον οποίο τοποθετείται η ιστορία, η Μέση-Γη, θυμίζει τον Μεσσαίωνα όσον αφορά το πολιτισμικό επίπεδο, αλλά κατοικείται από φανταστικά όντα, όπως ξωτικά, νάνους και ορκ και υπάρχει πολύ έντονα το στοιχείο της μαγείας. Κύριος άξονας της ιστορίας είναι το ταξίδι ενός χόμπιτ στην προσπάθειά του να καταστρέψει το μαγικό δαχτυλίδι του Σάουρον, νικώντας τον έτσι μια για πάντα. Στην προσπάθειά του αυτή συνοδεύεται από εκπρόσωπους όλων των "καλών" φυλών της Μέσης-Γης, δηλαδή υπάρχουν δύο άνθρωποι, ένας νάνος, ένα ξωτικό, ένας μάγος και τέσσερα χόμπιτ. Δε θα αποκαλύψω τίποτα άλλο σχετικό με την πλοκή εδώ ώστε να μην σας καταστρέψω την εμπειρία του να διαβάσετε το βιβλίο σε περίπτωση που το αποφασίσετε.

Αυτό που κάνει το έργο του Τόλκιν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα μυθιστορήματα, είναι η υποδομή του κόσμου που δημιούργησε. Καθώς θα διαβάζετε τα τρία βιβλία θα συναντήσετε δεκάδες διαφορετικούς πολιτισμούς, ο καθένας με τα δικά του τραγούδια, τους δικούς του ήρωες, τη δικιά του γλώσσα (αν και οι διάλογοι συνήθως γίνονται σε μια γλώσσα ώστα να μπορούν να συνενοούνται οι ξένοι με τους ντόπιους) και τη δική του ιστορία. Είναι καταπληκτικό το πόσο ρεαλιστική είναι η παρουσίαση του κάθε τόπου. Τα ξωτικά για παράδειγμα που αγαπούν τη φύση έχουν σπίτια χτισμένα πάνω σε δέντρα, χωρίς στολίδια ή υπερβολικά διακοσμητικά, ενώ αντιθέτως οι νάνοι, που λατρεύουν τα πολύτιμα μέταλλα και πετράδια, έχουν πιο πολύπλοκη και πλούσια, αλλά όχι απαραίτητα ομορφότερη, διακόσμηση με χρυσάφι και διαμάντια πάνω σε πέτρινα οικοδομήματα και κατέχουν την τέχνη της κατεργασίας των διάφορων ορυκτών και την κατασκευή πολεμικών όπλων. Επιπλέον, η γλώσσα των ξωτικών είναι γλυκιά και εύηχη (αν καταφέρετε να τη διαβάσετε σωστά πάντα!) ενώ των νάνων είναι πιο βαρυά, αντικατοπτρίζοντας τον πολιτισμό και τρόπο σκέψης του κάθε λαού. Επίσης, ακόμη και άτομα της ίδιας φυλής έχουν διαφορετικά στοιχεία και τρόπο ζωής ανάλογα με το μέρος στο οποίο ζουν. Η αληθοφάνεια του Τόλκιν στην παρουσίαση όλων αυτών των στοιχείων δίνει την εντύπωση ότι ο κόσμος αυτός όντως υπήρχε πριν από πολλές χιλιετίες και ότι το βιβλίο του γράφτηκε από κάποιον ιστορικό που έζησε τότε.

Εξίσου καταπληκτική είναι η περιγραφή των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών. Όταν κάνουν κάποιο κουραστικό και βαρετό ταξίδι θα εύχεστε μαζί τους να περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος, ενώ η ίδια διαδρομή όταν οι πρωταγωνιστές έχουν καλή ψυχολογία θα σας φανεί ότι πέρασε γρήγορα και εύκολα. Επιπλέον, όταν οι πρωταγωνιστές έχουν χάσει την αίσθηση του χρόνου ή τον προσανατολισμό τους, θα νομίζετε ότι τον χάσατε και εσείς μαζί τους. Και σε κάποιες σκηνές όπου κάποιος από την συντροφία χάνεται και ανακαλύπτει ότι είναι μόνος του σε κάποιον άγνωστο τόπο, η περιγραφή του τρόμου και της αγωνίας του είναι υποδειγματική. Τέλος, μέσα από το βιβλίο περνάνε και άλλα συναισθήματα, όπως η κλειστοφοβία στην υπόγεια Μόρια, το δέος μπροστά στην εκθαμβωτική πόλη του Λοθλόριεν ή η αίσθηση του θριάμβου όταν μετά από μία μάχη φαίνεται να μην υπήρχαν σημαντικές απώλειες.

Το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον και θα σας τραβήξει το ενδιαφέρον αν του δώσετε την ευκαιρία. Το ταξίδι της συντροφιάς θα τους φέρει αντιμέτωπους με άγνωστους κινδύνους και πολλές φορές θα χαθούν ή θα ανακατευτούν σε τοπικές υποθέσεις. Η εξέλιξη των γεγονότων είναι απρόβλεπτη αφού και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές δεν είναι σε θέση να σχεδιάσουν όλο το ταξίδι τους, και έχει πολλές ανατροπές συναισθηματικές, από την εντύπωση ότι όλα θα πάνε καλά μέχρι την απελπισία της πλήρους αποτυχίας ή τον θρηνό του θανάτου ενός σημαντικού προσώπου.

Συνυπολογίζοντας όλα αυτά μπορώ με σιγουριά να πω ότι τα βιβλία του Τόλκιν είναι με μεγάλη διαφορά τα πιο ψυχαγωγικά και καλοδουλεμένα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Η μοναδική προϋπόθεση για να τα ευχαριστηθείτε είναι να σας αρέσει αυτό το είδους του επικού-μυθολογικού μυθιστορήματος. Αν σας αρέσει, τότε μπορώ να σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Και οι μεταφορές στις ταινίες απο΄τον σκηνοθέτη Peter Jackson είναι αξιόλογες, αλλά μένουν πολύ πίσω από τα βιβλία σε θέμα ποιότητας.

ph.

Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Τις τελευταίες μέρες θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πολύ παλιά. Για την ακρίβεια είναι η πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου και τη θυμάμαι ακόμη. Ναι, σωστά μαντέψατε, μιλάω για τον Βασιλιά των Λιονταριών (ε για μια στιγμή, δεν το μαντέψατε, το λέει στον τίτλο... απατεώνες!!!). Η ταινία αυτή είχε βγει το 1994 και ήταν μεγάλη επιτυχία τότε, οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν το επίπεδο της ταινίας (και γενικά εκείνης της εποχής) υπάρχει και σήμερα.

Κατ' αρχάς, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος που η ταινία δεν περιέχει τίποτα ακατάλληλο ακόμη και για παιδιά τεσσάρων ή πέντε χρονών. Δεν υπάρχει αίμα, στις λιγοστές μάχες υπάρχει νικητής αλλά δεν σκοτώνει τον ηττημένο και όπου υπάρχει θάνατος δεν φαίνεται απευθείας αλλά μας δείχνει είτε τη σκια του περιστατικού είτε το πτώμα στην περίπτωση του Μουφάσα. Κάτι τέτοιο σπάνια συμβαίνει σήμερα, καθώς είτε η ταινία θα είναι νερόβραστη και βαρετή είτε θα έχει αναφορές σε ναρκωτικά, πολέμους κτλ κτλ κτλ.

Μεγάλο μέρος της αξίας της ταινίας έγκειται στο πόσα μηνύματα περνάει στα νέα παιδιά, έστω και υποσεινείδητα, χωρίς να τα καταλαβαίνουν εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, ο Μουφάσα εξηγεί στο νεαρό Σίμπα ότι κάθε ζωντανό πλάσμα έχει τη θέση του στον κύκλο της ζωής και πρέπει να το σεβόμαστε και να το βοηθάμε. Ή αργότερα που ο Τιμόν και ο Πούμπα του εξηγούν ότι πρέπει να αφήνει το παρελθόν πίσω του και τελικά βλέπει ότι αυτή η τακτική είχε καταστροφικές συνέπειες ενώ έπρεπε στην πραγματικότητα να μάθει από τα λάθη του. Και γενικά σε κάθε σκηνή της ταινίας είναι κρυμμένο ένα μάθημα (πχ ο γεννάιος δεν αναζητεί μπελάδες για να αποδείξει το θάρρος του) ή μια σημαντική αξία (όπως ο Μουφάσα που ρισκάρει και χάνει τη ζωή του για να σώσει το παιδί του).

Παράλληλα, το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον, αν και ως παιδικής ταινίας, είναι λίγο προβλέψιμο (τα κλισέ των κινουμένων σχεδίων υπάρχουν και εδώ : happy end, κακός της υπόθεσης που τελικά την πατάει) και η ταινία ξεχειλίζει από ωραία σχέδια και τραγούδια. Η σκηνή με την οποία ανοίγει είναι από τις πιο ωραίες εισαγωγές που έχω δει σε παιδική ταινία και καθ' όλη την ιστορία υπάρχουν τραγούδια (ή έστω μουσική στο background) που ταιριάζουν απόλυτα με τα γεγονότα και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Επίσης καταπαπληκτική είναι η προσαρμοστικότητα του ύφους της ταινίας. Όταν θέλει μπορεί να γίνει ελαφριά και αστεία, ενώ σε άλλες σκηνές γίνεται σοβαρή και συναισθηματικά φορτισμένη.

Γενικά από κάθε άποψη είναι υπέροχη ταινία και την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δει, ασχέτως ηλικίας. Ένα είναι σίγουρο, τέτοιες ταινίες δε βγάζουμε σήμερα. Καταφέρνει να διδάξει τόσα πολλά και να ψυχαγωγεί παράλληλα χωρίς το χυδαίο, αντιπαιδαγωγικό σημερινό χιούμορ.

ph.

Έρευνες (;)

Βρήκα ένα κείμενο με διάφορα κουφά από έρευνες. Επειδή το αντιγράφω αυτούσιο και δεν το γράφω εγώ, δεν μπορώ να ξέρω τι ισχύει και τι όχι και από πόσο αξιόπιστες πηγές προέρχονται οι πληροφορίες (σημειοτέον ότι και τα σχόλια στις παρενθέσεις ξένα είναι, όχι δικά μου). Ξεκινάμε, λοιπόν :

Αν τσιρίζες για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μία κούπα καφέ. (Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο).

Αν κλάνεις συνεχώς επί 6 χρόνια και 9 μήνες, παράγεις αρκετό αέριο γιανα φτιάξεις μία ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ! (Τώρα κάτι κάνουμε)

Ο οργασμός ενός γουρουνιού κρατάει 30 λεπτά (Στην επόμενη ζωή μου, θέλω να είμαι γουρούνι)
--Πώς όμως το κατάλαβαν αυτό, και γιατί το έψαξαν. :S

Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα. (Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.... Στην δουλειά ίσως)

Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μοναδικά όντα στην γη που κάνουν σεξ όχι μόνο για την αναπαραγωγή, αλλά και για ευχαρίστηση. (Γι' αυτό ο Φλίπερ το δελφίνι συνεχώς χαμογελούσε)
--Και τα γουρούνια έχουν 30 λεπτά οργασμό? Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό. --

Ο ποιο δυνατός μυς στο σώμα μας, είναι η γλώσσα. (........)
--Ακόμα δεν το έχω χωνέψει για τα γουρούνια! --

Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο απότους αριστερόχειρες. (Αν χρησιμοποιείς και τα δύο χέρια χωρίζεις την διαφορά στα δύο?)

Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του, να τραβήξει 30φορές το βάρος του, και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί.(Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται? Πίνει μπύρα Heineken? Πλήρωσαν οιφορολογούμενοι πολίτες για αυτήν την έρευνα? θα ήθελα κάποιος να μουδώσει μια υπεύθυνη απάντηση σε αυτό το θέμα)

Οι πολικές αρκούδες, είναι αριστερόχειρες!(Καλά, και ποιος νοιάζεται γι αυτό? Και πως το ανακάλυψαν?) Το γατόψαρο, έχει πάνω από 27,000 γευστικές απολήξεις. (Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης... ποιος ξέρει!)

Οι ψύλλοι μπορούν πηδήξουν 350 φορές το μήκος του σώματός τους. Είναισαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου (30 λεπτά.... Το φαντάζεστε? Και γιατί μόνο τα γουρούνια?)

Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει απόασιτία. (Τρομακτικό!)

Το αρσενικό «αλογάκι της Παναγιάς» δεν μπορεί να εκσπερματώσει όσο τοκεφάλι του είναι συνδεμένο ακόμα με το σώμα του. Έτσι το θηλυκό, τον βοηθάει την κατάλληλη στιγμή, αποκεφαλίζοντάς τον.(«-Αγάπη μου, τελειώνω τώρα, ναι, ναι, ναι... Τι κάνεις αγάπημου?...Μη το κεφάλι μου... πονάει..ΑΑΑΑΑΑΑΑ») Τουλάχιστον τα γουρούνια περνάνε καλύτερα

Μερικά λιοντάρια, ζευγαρώνουν 50 φορές την ημέρα (Εγώ πάντως εξακολουθώ να θέλω να είμαι γουρούνι στην επόμενη ζωήμου.. προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα)

Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους. (ουουου πολύ φετιχιστικό. Είναι σχεδόν το ίδιο βλακεία όπως και με το γατόψαρο.)

Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της.(Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα.)

Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο. (Και τέτοιους φίλους έχω.)





Μετά από όλες αυτές τις έρευνες, εγώ ένα πράγμα έχω να πω: ''ΚΩΛΟΦΑΡΔΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ!!!'

Εθνική Ομάδα του Ποδοσφαίρου

Χθες φαντάζομαι όλοι μας στηθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση να δούμε την εθνική μας ομάδα να παίζει τον πρώτο της αγώνα για το Euro με την Σουηδία. Τα 90 λεπτά που ακολούθησαν ήταν από τα πιο απογοητευτικά στην ιστορία της χώρας μας.

Παίξαμε πολύ αδύναμα, με αμέτρητα λάθη και χωρίς ίχνος φαντασίας ή πρωτοβουλίας με αποκορύφωμα τις εκνευριστικές πασσούλες ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς μας. Κάτι οι αποτυχημένες έξοδοι του Νικοπολίδη, κάτι τα τραγικά λάθη των πλαγίων αμυντικών ακόμη και σε φάσεις χωρίς πίεση, κάτι η αδυναμία των επιθετικών να απειλήσουν ουσιαστικά την αντίπαλι εστία και καταφέραμε να χάσουμε με έναν από τους χειρότερους τρόπους.

Τέσσερα χρόνια τώρα με τόση περηφάνια αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά δεν αρκεί να έχουμε τον τίτλο. Πρέπει, αν όχι να τον υπερασπιστούμε, τουλάχιστον να αποδείξουμε οτι δικαίως τον πήραμε μέσα απο τα χέρια τόσων μεγάλων ομαδών, όπως είναι η Γαλλία ή η Πορτογαλία που συναντήσαμε στον τελικό. Όμως όχι μόνο δεν καταφέραμε να πάρουμε ούτε τον πόντο της ισοπαλίας, αλλά διασύραμε και τους εαυτούς μας παγκοσμίως.

Η ευθύνη των παικτών και του προπονητή της ομάδας Ότο Ρεχάγκελ είναι φύσικά αυτονόητη, αλλά μήπως δε φταίνε μόνο αυτοί; Και γιατί η ομάδα μας δείχνει τέτοια διαφορά στις επιδόσεις τις από το αξέχαστο καλοκαίρι του 2004;

Είναι πολύ απλό : τότε είμασταν ένα outsider, μια ομάδα που οι άλλες (νομιζαν πως) θα παραμερίσουν για να φτάσουν στην κορυφή. Στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία, οι τότε διοργανωτές περίμεναν έναν εύκολο αγώνα και αμφιβάλλω αν μπήκαν στον κόπο να μας μελετήσουν, ενώ εμείς θεωρούσαμε θετικό αποτέλεσμα την ισοπαλία. Κι όμως, η Ελλάδα κατάφερε να νικήσει το μεγαθηρίο που κινδύνευε να της κόψει τη φόρα από το πρώτο κιόλας παιχνίδι, χάρη στο στοιχείο του αιφνιδιασμού. Από εκεί και πέρα χρειάστηκε μια ισοπαλία με την Ισπανία και ένα γκολ με την Ρωσία (για να περάσουμε στην ισοβαθμία) και φτάσαμε αισίως στους 8. Και τότε όλοι μας είδαμε ότι μπορούμε πλέον να ελπίζουμε στο να κατακτήσουμε την κορυφή. Η Ελλάδα είχε μια ευκαιρία να διεκδικήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εκεί που πολλοί φοβόμασταν μήπως δεν προκριθούμε (άλλωστε είχαμε και την Πορτογαλία και την Ισπανία στον όμιλό μας). Έτσι δεν ασκήσαμε καθόλου πίεση στους παίκτες, δεν χρειάζονταν δικαιολογία άμα έχαναν, ακόμη και αν δεν κατάφερναν τίποτα άλλο, θα ήταν η ομάδα που νίκησε την Πορτογαλία και απέκλεισε την Ισπανία (και έχασε από τη Ρωσία βέβαια, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας!). Δεν απαιτήσαμε τίποτα από τους παίκτες μας και για αυτό ακριβώς μας πραγματοποίησαν το τρελό καλοκαιρινό όνειρο που μας είχε συνεπάρει.

Τώρα όμως τα μυαλά μας έχουν πάρει αέρα. Έχουμε υψηλές απαιτήσεις από την ομάδα μας και μάλιστα δεν τους επιτρέπουμε να μας απογοητεύσουν. Πώς να μπορέσουν να αποδώσουν οι παίχτες μας όταν ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν αντιπάλους πιο δυνατούς και έμπειρους και παρ' όλα αυτά δεν έχουν το περιθώριο να χάσουν ή να κάνουν λάθη. Δεν είναι λογικό να φοβούνται να παίξουν. Στην Πορτογαλία δεν είχαν τίποτα να χάσουν, αλλά πάρα πολλά να κερδίσουν, ενώ τώρα ισχύει το αντίθετο. Όλες οι ομάδες αναζητούν υποστήριξη και παρηγοριά στους οπαδούς τους. Δυστυχώς, όμως, ενώ εμείς τους στηρίζουμε σε κάθε νίκη και επιτυχία, εύκολα τα ξεχνάμε όλα και στρεφόμαστε εναντίον τους. Μετά το παιχνίδι δεν είδα οπαδούς απογοητευμένους ή στενοχωρημένους, αλλά εξοργισμένους. Ρίχναμε την ευθύνη από εδώ και από εκεί χωρίς να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι σωστή αυτή η συμπεριφορά. Μακάρι να πάρουμε ένα μάθημα από αυτό και να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί μια χώρα με τέτοιο επίπεδο πρωταθλήματος και χωρίς τις υποδομές για την εμφάνιση νεαρών ταλεντούχων ποδοσφαιριστών να διεκδικεί ένα τέτοιο τρόπαιο.

Δεν εννοώ φυσικά ότι φταίμε μόνο εμείς και ότι η ομάδα καλά έκανε που έπαιξε έτσι. Σαν οπαδός της είμαι και εγώ πικραμένος από το παιχνίδι και διαφωνώ με πολλές αποφάσεις όσον αφορά το σύστημα και την εντεκάδα με την οποία παραταχθήκαμε. Απλώς νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε το θέμα και από αυτήν την οπτική γωνία.

Και για να μην ξεχνιόμαστε :
Καλή επιτυχία στην Ελλάδα μας σε ότι προσπαθήσει στο μέλλον!

ph.