Ένα θέμα που με έχει απασχολήσει αρκετά είναι αυτό του γάμου. Πολύ συχνά ζευγάρια πραγματικά ερωτευμένα βρίσκονται σε διχόνοια για το πως και το αν θα παντρευτούν. Είναι συνηθησμένο για τις γυναίκες να ονειρεύονται τον τέλειο θρησκευτικό γάμο, ενώ οι άντρες, αν θέλουν να παντρευτούν, τείνουν προς τον πολιτικό.
Ο γάμος, στην πραγματικότητα, είναι απλώς ένα θεσμός, μια νομική δέσμευση, ώστε τα ζευγάρια να σφραγίζουν τη σχέση τους και να μην κινδυνεύουν (θεωρητικά) από τη μοιχεία ή την εγκατάλειψη. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός του γάμου και, παρ' όλο που συνήθως δεν το σκεφτόμαστε έτσι, αυτός είναι ο μόνος σωστός λόγος να παντρευτεί κανείς, από τη στιγμή βέβαια που έχει βρει τον/την σύντροφο με τον/την οποία θέλει να μοιραστεί την υπόλοιπη ζωή του.
Όμως αυτός ο σκοπός θα μπορούσε να επιτευχθεί και με έναν απλό πολιτικό γάμο. Ο θρησκευτικός γάμος, που δυστυχώς έχει επικρατήσει σε τέτοιο σημείο που σχεδόν θεωρείται αυτονόητος, προέκυψε ως το αποτέλεσμα των ατελείωτων προσπαθειών της εκκλησίας να εκπληρώσει τους δύο κυριότερους σκοπούς της : α) να ανακατευτεί με την πολιτική εξουσία και τις ζωές μας και β) να έχει ένα εισόδημα. Η εκκλησία με τα λεγόμενα μυστήριά της έχει καταφέρει να εμβαθύνει πολύ βαθειά στις ζωές μας. Από την πρώτη στιγμή που βαπτιζόμαστε ήδη μας κρεμάνε μια ταμπέλα που να λέει "Χριστιανός", αλλά ποτέ δε μας ρώτησαν αν τη θέλαμε. Σα να μην έφτανε αυτό, οι γονείς μας, και οι γιαγάδες ακόμη περισσότερο, μας σέρνουν από μικρά σε λειτουργίες, βαπτίσεις, γάμους και φροντίζουν να κάνουν την εκκλησία μέρος της ζωής μας και ακόμη και του τρόπου σκέψης μας. Μέχρι και άνθρωποι που δεν ασπάζονται το χριστιανισμό μεγάλωσαν χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "ω, Θέε μου" ή "μόνο ο Θεός δεν το ξέρει αυτό". Αυτό συνεχίζεται με το γάμο. Δεδομένου ότι ο γάμος υπάρχει μονο και μόνο για νομικούς λόγους, είναι ανόητο να τον συνδέουμε με τη θρησκεία, ειδικά με μια θρησκεία που δίνει την εντύπωση ότι η ολοκλήρωση μιας ανθρώπινης σχέσης είναι απλώς το απαραίτητο κακό για τη διαιώνιση του είδους.
Αυτή η αντιστοιχία της εκκλησίας με το γάμο πολλές φορές μας κάνει να ξεχνάμε τον αληθινό λόγο για τον οποίο παντρευόμαστε. Πολλές φορές ακούμε γυναίκες να αναφέρονται στη μέρα του γάμου τους σαν την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. Το μυαλό τους είναι στην τελετή όμως και όχι στο βαθυτερό νόημα του γάμου, που δεν είναι άλλο από την επισημοποίηση και οριστικοποίηση της σχέσης του ζευγαριού. Άμα ένα ζευγάρι στοχεύει τόσο πολύ στο γάμο που ξεχνάει ότι ο λόγος που παντρεύονται είναι ότι θέλουν να είναι για πάντα μαζί, τότε χάνεται ο έρωτας και ο γάμος καταλήγει σε καταστροφή και δυστυχία.
Επιπλέον, όταν ένα ζευγάρι είναι ερωτευμένο, έχει μια ακόρεστη επιυμία να περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί. Θέλουν να βγαίνουν μαζί, να κοιμούνται μαζί, να έχουν την ίδια παρέα, να κάνουν πολλές από τις δραστηριότητές τους μαζί και ούτω καθ' εξής. Όταν όμως ένα τέτοιο ζευγάρι παντρεύεται, αυτό που πριν το έκανε αποκλειστικά επειδή ένιωθε την ανάγκη να το κάνει, τώρα γίνεται υποχρέωση, μια υποχρέωση που δεσμεύτηκε να την έχει μέχρι τη στιγμή που "ο θάνατος θα τους χωρίσει". Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχολογία των ανθρώπων αλλάζει. Πολλοί παρομοιάζουν το γάμο με το να τρώει κανείς το ίδιο φαγητό για την υπόλοιπη ζωή του. Αν και αυτό είναι υπερβολικό, η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιος βλέπει τον σύντροφό του σαν κάποιο απέναντι στο οποίο έχει υποχρέωση και όχι σαν κάποιο που τον φροντίζει από αγάπη, μερικές φορές μπορεί να χαθεί ο έρωτας με την πάροδο του χρόνου. Ειδικά στις μέρες μας, που τα κριτήρια και τα πρότυπα για τις σχέσεις έχουν διαστρεβλωθεί και παραποιηθεί, ενώ παράλληλα πολλοί αποφασίζουν να παντρευτούν πριν προλάβουν καλά καλά να γνωριστούν μεταξύ τους, λίγοι γάμοι είναι πραγματικά πετυχημένοι.
Για αυτούς τους λόγους θεωρώ ανόητη την εξιδανίκευση του γάμου, ειδικά του θρησκευτικού. Σε περίπτωση που δεν χάνεται ο σκοπός του, δεν είναι κακό το να υπάρχει και μια τελετή για να γιορτάσει τον έρωτα του ζευγαριού, αλλά το γεγονός ότι πολλές γυναίκες από τότε που πάνε ακόμη δημοτικό ονειρεύονται τον εαυτό τους ντυμένο νύφούλα κάνει υποσυνείδητα το νόημα των μελλοντικών τους σχέσεων να χάνεται. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κανένα είδος ανθρώπινων σχέσεων δεν πρέπει να υπάρχουν περιοριστικοί κανόνες, ούτε να πορευόμαστε με κάποιον σκοπό. Αν δεν είμαστε αυθόρμητοι τότε χάνεται και η ειλικρίνια. Άρα και ο γάμος θα έπρεπε να έιναι απλώς κάτι που προκύπτει στην πορεία και μόνο άμα το ζευγάρι το θέλει. Δυστυχώς όμως, το πιστεύω της σημερινή κοινωνίας τον επιβάλλουν και με αυτόν τον τρόπο τον καταστρέφουν.
ph.
Ο γάμος, στην πραγματικότητα, είναι απλώς ένα θεσμός, μια νομική δέσμευση, ώστε τα ζευγάρια να σφραγίζουν τη σχέση τους και να μην κινδυνεύουν (θεωρητικά) από τη μοιχεία ή την εγκατάλειψη. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός του γάμου και, παρ' όλο που συνήθως δεν το σκεφτόμαστε έτσι, αυτός είναι ο μόνος σωστός λόγος να παντρευτεί κανείς, από τη στιγμή βέβαια που έχει βρει τον/την σύντροφο με τον/την οποία θέλει να μοιραστεί την υπόλοιπη ζωή του.
Όμως αυτός ο σκοπός θα μπορούσε να επιτευχθεί και με έναν απλό πολιτικό γάμο. Ο θρησκευτικός γάμος, που δυστυχώς έχει επικρατήσει σε τέτοιο σημείο που σχεδόν θεωρείται αυτονόητος, προέκυψε ως το αποτέλεσμα των ατελείωτων προσπαθειών της εκκλησίας να εκπληρώσει τους δύο κυριότερους σκοπούς της : α) να ανακατευτεί με την πολιτική εξουσία και τις ζωές μας και β) να έχει ένα εισόδημα. Η εκκλησία με τα λεγόμενα μυστήριά της έχει καταφέρει να εμβαθύνει πολύ βαθειά στις ζωές μας. Από την πρώτη στιγμή που βαπτιζόμαστε ήδη μας κρεμάνε μια ταμπέλα που να λέει "Χριστιανός", αλλά ποτέ δε μας ρώτησαν αν τη θέλαμε. Σα να μην έφτανε αυτό, οι γονείς μας, και οι γιαγάδες ακόμη περισσότερο, μας σέρνουν από μικρά σε λειτουργίες, βαπτίσεις, γάμους και φροντίζουν να κάνουν την εκκλησία μέρος της ζωής μας και ακόμη και του τρόπου σκέψης μας. Μέχρι και άνθρωποι που δεν ασπάζονται το χριστιανισμό μεγάλωσαν χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "ω, Θέε μου" ή "μόνο ο Θεός δεν το ξέρει αυτό". Αυτό συνεχίζεται με το γάμο. Δεδομένου ότι ο γάμος υπάρχει μονο και μόνο για νομικούς λόγους, είναι ανόητο να τον συνδέουμε με τη θρησκεία, ειδικά με μια θρησκεία που δίνει την εντύπωση ότι η ολοκλήρωση μιας ανθρώπινης σχέσης είναι απλώς το απαραίτητο κακό για τη διαιώνιση του είδους.
Αυτή η αντιστοιχία της εκκλησίας με το γάμο πολλές φορές μας κάνει να ξεχνάμε τον αληθινό λόγο για τον οποίο παντρευόμαστε. Πολλές φορές ακούμε γυναίκες να αναφέρονται στη μέρα του γάμου τους σαν την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους. Το μυαλό τους είναι στην τελετή όμως και όχι στο βαθυτερό νόημα του γάμου, που δεν είναι άλλο από την επισημοποίηση και οριστικοποίηση της σχέσης του ζευγαριού. Άμα ένα ζευγάρι στοχεύει τόσο πολύ στο γάμο που ξεχνάει ότι ο λόγος που παντρεύονται είναι ότι θέλουν να είναι για πάντα μαζί, τότε χάνεται ο έρωτας και ο γάμος καταλήγει σε καταστροφή και δυστυχία.
Επιπλέον, όταν ένα ζευγάρι είναι ερωτευμένο, έχει μια ακόρεστη επιυμία να περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί. Θέλουν να βγαίνουν μαζί, να κοιμούνται μαζί, να έχουν την ίδια παρέα, να κάνουν πολλές από τις δραστηριότητές τους μαζί και ούτω καθ' εξής. Όταν όμως ένα τέτοιο ζευγάρι παντρεύεται, αυτό που πριν το έκανε αποκλειστικά επειδή ένιωθε την ανάγκη να το κάνει, τώρα γίνεται υποχρέωση, μια υποχρέωση που δεσμεύτηκε να την έχει μέχρι τη στιγμή που "ο θάνατος θα τους χωρίσει". Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχολογία των ανθρώπων αλλάζει. Πολλοί παρομοιάζουν το γάμο με το να τρώει κανείς το ίδιο φαγητό για την υπόλοιπη ζωή του. Αν και αυτό είναι υπερβολικό, η αλήθεια είναι ότι όταν κάποιος βλέπει τον σύντροφό του σαν κάποιο απέναντι στο οποίο έχει υποχρέωση και όχι σαν κάποιο που τον φροντίζει από αγάπη, μερικές φορές μπορεί να χαθεί ο έρωτας με την πάροδο του χρόνου. Ειδικά στις μέρες μας, που τα κριτήρια και τα πρότυπα για τις σχέσεις έχουν διαστρεβλωθεί και παραποιηθεί, ενώ παράλληλα πολλοί αποφασίζουν να παντρευτούν πριν προλάβουν καλά καλά να γνωριστούν μεταξύ τους, λίγοι γάμοι είναι πραγματικά πετυχημένοι.
Για αυτούς τους λόγους θεωρώ ανόητη την εξιδανίκευση του γάμου, ειδικά του θρησκευτικού. Σε περίπτωση που δεν χάνεται ο σκοπός του, δεν είναι κακό το να υπάρχει και μια τελετή για να γιορτάσει τον έρωτα του ζευγαριού, αλλά το γεγονός ότι πολλές γυναίκες από τότε που πάνε ακόμη δημοτικό ονειρεύονται τον εαυτό τους ντυμένο νύφούλα κάνει υποσυνείδητα το νόημα των μελλοντικών τους σχέσεων να χάνεται. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κανένα είδος ανθρώπινων σχέσεων δεν πρέπει να υπάρχουν περιοριστικοί κανόνες, ούτε να πορευόμαστε με κάποιον σκοπό. Αν δεν είμαστε αυθόρμητοι τότε χάνεται και η ειλικρίνια. Άρα και ο γάμος θα έπρεπε να έιναι απλώς κάτι που προκύπτει στην πορεία και μόνο άμα το ζευγάρι το θέλει. Δυστυχώς όμως, το πιστεύω της σημερινή κοινωνίας τον επιβάλλουν και με αυτόν τον τρόπο τον καταστρέφουν.
ph.
Αναρτήσεις
