Νέα blog

Αποφασίσαμε με το Δημήτρη ότι θα ήταν καλύτερο να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το blog από κοινού αφού είναι προτιμότερο να γράφουμε ο καθένας στο δικό του προσωπικό χώρο χωρίς να αισθανόμαστε ευθύνη για τη σοβαρότητα των κειμένων που ανεβάζουμε ή το αν θα κολλάει το ύφος κτλ. Το tsironakos δεν επηρεάζεται από αυτή την απόφαση και δεν αποκλείεται και το ενδεχόμενο να ξανανέβει κείμενο εδώ στο μέλλον.

Το blog του Δημήτρη :
http://elegeiakaisatires.wordpress.com/

Και το δικό μου :
http://patatahooligan.wordpress.com/

See ya!
ph.

Γιατί η οικονομία πάντα θα είναι ελαττωματική

Μετά από το εξαιρετικό τελευταίο επεισόδιο του Ράδιο Αρβύλα με προβλημάτισε ιδιαίτερα το θέμα της οικονομίας, του χρήματος και της οικονομικής κρίσης. Σε ένα από τα αποσπάσματα βίντεο που έδειξε η εκπομπή εξηγούσε πολύ καλά και κατανοητά το λόγο που πάντα θα υπάρχουν ο πληθωρισμός, η ανεργία και το φαινόμενο της χρεοκοπίας. Πριν επεκταθώ στα δικά μου συμπεράσματα και τις (υπό κατασκευήν) σκέψεις μου εξηγώ εν συντομία αυτά που παρουσίασε το συγκεκριμένο απόσπασμα.

Η πηγή του προβλήματος είναι το ότι οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να τυπώνουν χρήματα από το πουθενά, τα οποία δίνουν στις κυβερνήσεις των χωρών (ή απευθείας στους ιδιώτες), τα οποία μετά τα εισπράττουν μαζί με το επιτόκιο. Με άλλα λόγια, παίρνουν αέρα κοπανιστό, το δίνουν στο οικονομικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα μετά πρέπει να επιστρέψει μαζί με τον αέρα αυτόν και ένα ποσό χρημάτων, το οποίο όμως δεν υπάρχει! Για να γίνω πιο κατανοητός, έστω μια χώρα με πληθυσμό 10 ανθρώπων που χρειάζεται 1.000.000€. Συνεννοείται με την τράπεζα η οποία τυπώνει χαρτονομίσματα συνολικής αξίας ενός εκατομμυρίου. Η κυβέρνηση τυπώνει ομόλογα, τα οποία είναι αποδείξεις που λένε ότι η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση μετά από καθορισμένο χρονικό διάστημα (έστω 3 χρόνια) να επιστρέψει το ποσό που δανείστηκε με τον τόκο (έστω 100.000€). Οι υπήκοοι αυτού του φανταστικού κράτους ως αντάλλαγμα για την εργασία τους παίρνουν μισθούς. Έτσι το ένα εκατομμύριο αυτό καταλήγει στα χέρια τους. Αυτοί το χρησιμοποιούν κανονικά για να καλύψουν τις ανάγκες τους, ανταλλάσσοντας το για τρόφιμα κτλ μεταξύ τους. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά από τρία χρόνια, η κυβέρνηση πρέπει να επιστρέψει το πόσο των 1.100.000€ στην τράπεζα, όπως έχει συμφωνηθεί. Μέσω φόρων και άλλων διαδικασιών έχει πάρει πίσω τα λεφτά που είχε δώσει στους ανθρώπους. Όμως λείπουν ακόμη 100.000€! Αυτά τα χρήματα ποτέ δεν εκδόθηκαν και άρα δεν μπορεί να τα βρει πουθενά η κυβέρνηση. Έτσι, καταλήγει να τα χρωστάει ο ένας από τους υπηκόους, χωρίς όμως να τα έχει, και χρεοκοπεί, ώστε να μπορέσει το οικονομικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του και να σωθούν οι άλλοι 9. Με αυτόν τον τρόπο η τράπεζα, έχοντας επενδύσει κάτι το μη-υπαρκτό, καταλήγει να βγάζει 100.000€, οι οποίες βέβαια δεν υπάρχουν ως τυπωμένο χρήμα, αλλά τα χρωστάει η κυβέρνηση ή ο πληθυσμός της χώρας (πάνε πακέτο αυτά). Οπότε η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει κι άλλο δάνειο για να μπορέσει να ξεπληρώσει το ποσό αυτό, δημιουργώντας έτσι νέο χρέος.

Δημιουργείται, λοιπόν, ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος μονίμως χρεώνει τους ανθρώπους και τις κυβερνήσεις τους και τους ζητάει χρήματα τα οποία δεν υπάρχουν. Καταλήγουμε, δηλαδή, στο να δουλεύουμε όλοι μας για να ξεπληρώσουμε χρήματα που δε μας δόθηκαν. Για αυτό και η δομή της κοινωνίας δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει. Πάντα θα πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα και πάντα η εργατική τάξη θα έχει ζωή μετριοτάτου επιπέδου (σε σχέση πάντα με τα δεδομένα κάθε εποχής) που θα περιστρέφεται γύρω από την εργασία, ενώ ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ατόμων θα κολυμπάει στο χρήμα. Και γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό; Με πολύ απλά μαθηματικά μπορούμε να πούμε ότι :

Τόκος >0 άρα
Λεφτά που εκδόθηκαν + Τόκος > Λεφτά που εκδόθηκαν

Άρα το χρέος δεν ξεπληρώνεται με κανέναν τρόπο. Ακόμη και αν υπολογίσουμε ότι η τράπεζα θα πληρώνει τόκους για τις καταθέσεις των πολιτών, το ποσό που κατατέθηκε θα είναι πάντα ένα μέρος μόνο του συνολικού ποσού χρημάτων που βρίσκονται σε κυκλοφορία και άρα οι τόκοι των καταθέσεων δεν μπορούν να φτάσουν τους τόκους ολόκληρου του ποσού.

Με άλλα λόγια, για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα χρειάζεται να διαλυθεί το οικονομικό σύστημα από τα θεμέλιά του : το χρήμα. Πρέπει να σταματήσει να εκδίδεται και να σταματήσει να χρησιμοποιείται στις ανταλλαγές. Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να το κάνει κανείς διότι πλέον το χρήμα είναι το επίκεντρο όλων των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων.

Πώς όμως εμφανίστηκε αυτό το πρόβλημα; Παλιά, όπως έχουμε μάθει από το βιβλίο ιστορίας του δημοτικού, οι αγορές δε γίνονταν με χρήματα, αλλά με προϊόντα ή υπηρεσίες μόνο. Δηλαδή το σύστημα ήταν αυτό : εγώ παράγω πχ ντομάτες. Ο γείτονας μου έχει μια πηγή στο κτήμα του και βγάζει πόσιμο νερό. Άρα εγώ του δίνω ένα κιλό ντομάτες να φάει και αυτός μου δίνει τρία λίτρα νερό να πιώ.

Όμως αυτό το σύστημα έκανε τις συναλλαγές πολύ δύσκολες, γιατί εγώ για να προμηθευτώ κάτι έπρεπε να βρω κάποιον που το παράγει και ταυτόχρονα χρειάζεται κάτι που έχω εγώ υπό την κατοχή μου. Αν συνυπολογίσουμε και το ότι πολλά προϊόντα χαλάνε γρήγορα με το πέρασμα του χρόνου, είτε θα αναγκαζόμουν να πάρω κάτι άλλο από αυτό που χρειαζόμουν ή θα κινδύνευα να μην προλάβω να ανταλλάξω καθόλου και να μείνω με μια σάπια σοδειά στα χέρια.

Κι εδώ έρχεται η ιδέα του χρήματος. Αρχικά το χρήμα λειτουργούσε έτσι : καταρχάς καθοριζόταν η αξία του κάθε προϊόντος. Έστω ότι η αξία του χρυσού σε ένα νόμισμα του 1€ είναι ίση με την αξία ενός λίτρου νερού. Τότε ένα λίτρο νερού αξίζει 1€. Αφού εγώ έδινα ένα κιλό ντομάτες για τρία λίτρα νερό, καταλήγουμε στο ότι ένα κιλό ντομάτες κάνει 3€. Όταν, λοιπόν, εγώ πουλήσω τις ντομάτες αυτές παίρνω 3€. Τι σημαίνουν αυτά τα λεφτά όμως; Σημαίνουν ότι αυτός που μου τα έδωσε ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ως αντάλλαγμα κάτι που έχει αξία 3€. Όταν, στη συνέχεια, εγώ αγοράσω τα τρία λίτρα νερού που χρειάζομαι, δίνω τα 3€ στο γείτονά μου. Τώρα αυτός που αγόρασε τις ντομάτες από εμένα χρωστάει στο γείτονά μου κάτι με αξία 3€. Έτσι όποιος πουλάει χωρίς να αγοράζει, επειδή έχει προσφέρει περισσότερα αγαθά από όσα έχει εισπράξει, καταλήγει με συσσωρευμένο χρήμα στα χέρια του, δηλαδή ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να του δώσουν κάποια αγαθά, ενώ όποιος αγόρασε περισσότερα από όσα πούλησε, χρωστάει χρήματα άρα ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΑΓΑΘΑ σε εμάς τους υπόλοιπους. Αν έχουμε καθορίσει σωστά τις σχετικές αξίες των προϊόντων (που τις αναπροσαρμόζουμε αν δούμε ότι είναι λάθος) ο καθένας θα ξοδεύει όσο χρήμα εισπράττει και η κοινωνία μας θα δουλεύει σωστά με τις ανταλλαγές να έχουν γίνει πολύ πιο εύκολες.

Το σημαντικότατο στοιχείο σε αυτή την ιδέα, που την κρατάει σε ισορροπία είναι ότι ο συνολικός πλούτος σε αγαθά της κοινωνίας είναι ακριβώς ίσος με το συνολικό ποσό χρημάτων που κυκλοφορεί. Επομένως, το χρήμα κάθε χώρας αντικατοπτρίζει τον πλούτο της σε φυσικούς πόρους και σε ανθρώπινη εργασία. Για αυτό και όπως είπα στην αρχή του παραδείγματος, ο τρόπος να καθορίσουμε την αξία του νομίσματος ήταν με βάση τα υλικά που το αποτελούσαν.

Και εδώ κάπου φτάνουμε στο μοιραίο “Λάθος” που μας καταδίκασε σε αυτό το ελαττωματικό οικονομικό σύστημα. Ξαφνικά το χρήμα γίνεται χαρτί και μελάνι και φτηνά κράματα μετάλλων που δεν έχουν καμία σχέση με την ανταλλακτική αξία που του προσδίδουμε και τα λεφτά των τραπεζών είναι ψηφιακά δεδομένα, που αναφέρονται σε μη-εκδομένα χρήματα. Και το πιο τραγικό : το χρήμα τυπώνεται από το πουθενά!

Κάντε τώρα τη σύγκριση με το μοντέλο που σας περιέγραψα παραπάνω : το χρήμα το παίρνει όποιος δίνει τα αγαθά του και συμβολίζει αυτά που δικαιούται σαν αντάλλαγμα. Άρα όταν η τράπεζα τυπώνει χρήματα ΑΠΑΙΤΕΙ να της δώσουμε αγαθά σαν αντάλλαγμα ΧΩΡΙΣ να έχει προσφέρει κάτι σε εμάς!

Άρα όταν το χρήμα που κυκλοφορεί παγκοσμίως είναι πολύ μεγαλύτερο από τον υπαρκτό πλούτο, που όπως είπαμε είναι τα αγαθά και η ανθρώπινη εργασία, μιλάμε για χρέη προς τις τράπεζες που δημιουργούνται αυθαίρετα και δεν υπάρχει τρόπος να ξεπληρωθούν.

Εμείς, βέβαια τα απλά ανθρωπάκια δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε αυτά (τουλάχιστον όχι με την ατομική μας δράση), αλλά μπορούμε όσο είναι δυνατό να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας σε ένα βαθμό. Αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι :

Πρώτον, να παίρνουμε πολύ σοβαρά τις οικονομικές συναλλαγές. Με βάση τα όσα σας είπα σε αυτό το άρθρο, όταν δίνετε σε κάποιον χρήματα για να αγοράσετε κάτι, αφού το χρήμα δεν έχει ουσιαστική αξία, αλλά συμβολική, του δίνετε μια απόδειξη ότι του ΧΡΩΣΤΑΤΕ κάτι. Φυσικά, δε θα του το ξεχρεώσετε ποτέ αυτοπροσώπως, αλλά θα το ξεχρεώσετε σε κάποιον άλλον όταν το χρήμα κάνει τον κύκλο του. Όσο έχουμε συνδυάσει τις αγοραπωλησίες με την καθημερινή μας δραστηριότητα (στο οποίο μας έχουν “βοηθήσει” αυτοί που κερδίζουν από αυτό), θα ζούμε μια ζωή κυνηγημένοι από τα χρέη μας.

Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε, το οποίο είναι στενά συνδεδεμένο με το πρώτο, είναι να απεξαρτηθούμε από το χρήμα. Δεν είναι τυχαίο που τα ακριβότερα αγαθά είναι αυτά που σχετίζονται με τη διασκέδαση, τη μόδα, τη φιγούρα κτλ. Αυτό γίνεται μόνο και μόνο επειδή εμείς το επιτρέψαμε. Επειδή εμείς δεχτήκαμε ένα ποτό με πραγματικά αξία 10€ το μπουκάλι να το πληρώνουμε δέκα φορές ακριβότερο για να νιώσουμε ότι διασκεδάσαμε το Σαββατόβραδό μας. Επειδή εμείς αγοράσαμε ρούχα ακριβότερα από το σπίτι μας για να καλύψουμε την ανασφάλειά μας όταν κυκλοφορούμε έξω. Επειδή, στην τελική, εμείς συνδέσαμε την ευτυχία μας με τη σπατάλη χρημάτων και μαθαίνουμε έτσι και τους φίλους μας και τα παιδιά μας και όποιον τολμήσει να πιστεύει κάτι διαφορετικό.

Βέβαια εδώ ο αναγνώστης (ο ένας που είχε την αντοχή να φτάσει στο τέλος του άρθρου), θέτει το ερώτημα : πώς μπορεί αυτό να μας σώσει από το χρέος, αφού τόση ώρα μας εξηγείς ότι είναι έμφυτο στο οικονομικό σύστημα; Και απαντώ, δεν πρόκειται να σε σώσει. Αλλά τουλάχιστον δε θα είσαι δυστυχής μια ζωή για αυτά που χρωστάς.

ph.

Γαμημένο Ράδιο Αρβύλα

Ξεκίνησε πριν 2 χρόνια (αν είμαι σωστός) και τότε ήταν μια εκπομπή πολύ καλή, μια όαση στη μπόχα της ελληνικής τηλεόρασης. Και επίσης, δεν την έβλεπε όλη η Ελλάδα, ενώ τώρα έγινε must, με κάποιο τρόπο. Δεν την κράζω τώρα όμως επειδή έγινε mainstream. Το αντίθετο όταν είχε γίνει mainstream, το έβλεπα πιο πολύ παρά ποτέ. Κάποια στιγμή, με κούρασαν όμως, οι ατάκες που άκουγα όπου και να πηγαίνω, από τον οποιοδήποτε, από τον καθηγητή μας στο σχολείο μέχρι τον πιο άμυαλο μαθητή της τάξης. Ήταν ηλίθιο αυτό που έκαναν τα παιδιά του Ράδιο Αρβύλα (των οποίων δεν αρνούμαι ούτε αμφισβητώ την αξία). Ήταν ο ορισμός της μαζικοποίησης του "χιούμορ" και πολύ δεν έδιναν καν σημασία στις απόψεις των συντελεστών. Π.χ. ξέρω παιδιά που σίγουρα σε συζήτηση μαζί τους θα είχαν βγάλει Magnum να τους ρίξουν στο κεφάλι, επειδή είναι τρόπω τινά φασιστοειδή. Παρόλ' αυτά, κάθονταν και λέγαν "Wipe out", "Σκίστε", "Φιλάκια ρουφηχτά" και τις λοιπές ατάκες. Ήταν ο ορισμός της μαζικοποίησης της σκέψης μας. Group στο Facebook με εκατοντάδες χιλιάδες άτομα και "εθνικές" ατάκες.

Και τότε συνέβη κάτι που γούσταρα πραγματικά πάρα, μα πάρα πολύ! Σκληρή σάτιρα στην Ελλάδα, καφρίλες στην οθόνη μας. Α, και γαμώ λέω, η χώρα μας ανοίγει νέα σελίδα στον τρόπο σκέψης και νόησης του κόσμου, και ποιότητας της τηλεόρασης. Βάλαν το επίμαχο βίντεο της Τζούλιας υπόκρουση στα νέα οικονομικά μέτρα. Χύθηκα στο χαλί όταν το έβλεπα. Έκανε το South Park να μοιάζει με τη Μαίρη Πόπινς και το Family Guy με κανάλι της Εκκλησίας. Με λίγα λόγια, αποθέωση της ασυμβατότητας και της ανυπόταχτης σκέψης. Τώρα θα πουν πολύ "Ωραία αισθητική έχεις, ρε φίλε" και θα του πω "Στα διάλα, ρε χλεχλέδες". Όταν σας τη φοράει το ΠΑΣΟΚ δε θα σας ενοχλεί. Όταν σας τα πρήζει η Στεφανίδου μεσημεριάτικα ξεφτυλίζοντας ανθρώπους ή όταν ο Μπουμπούκος και ο Καρατζαφύρερ βγαίνουν και λένε παπαριές, είσαστε εντάξει. Το πορνό της Τζούλιας ήταν που χάλασε την αισθητική της Ελλάδος (α! και ο Μπομπ Σφουγγαράκης). Το βίντεο του Ράδιο Αρβύλα ήταν ακραίο άρα ιδανικό για σάτιρα. Όποιου δεν του αρέσει να πάει στις μουσουλμανικές χώρες που σκοτώνουν σκιτσογράφους και δημοσιογράφους.

Αλλά μετά, έγινε το κακό. Ο Βενζεβούλης μπήκε στις ψυχές του Κανάκη και του Σερβετά και γίναν υποχείρια του Σάρουμαν. Κάθε μέρα, μας πρήζουν με τη Τζούλια. Πρήξιμο μεγάλο. Νταξ' ρε παιδιά, αποκτήσαμε εθνική pornostar, μπορεί να το ξεπεράσετε όμως. Και να συνεχίσετε τη σωστή πορεία που είχατε τα τελευταία δύο χρόνια. Μην ξεπουληθείτε και σεις ρε γαμώτο, γιατί θα αναγκαστούμε να βάλουμε Nova για Discovery Channel και Animal Planet ή στην χειρότερη να μετακομίσουμε στην Αγγλία για να βλέπουμε BBC. Ξεχωρίστετε από τη βλακεία και από αυτά που παίζουν τα μεσημεριανά, τα οποία εδώ και 3 βδομάδες ασχολούνται συνέχεια με σεξουαλικά σκάνδαλα, τα πρόστιμα που είναι, ΕΣΡ; Μη σφυράς αδιάφορα, ηθικολόγε ΕΣΡ!

Για αυτούς τους λόγους σταμάτησα να το βλέπω και επέστρεψα στο αγαπημένο μου, λατρεμένο νυχτερινό σερφάρισμα στο Internet. Δεν έχω μανία με το να ξεχωρίζω, αλλά ένιωσα πάλι να με τραβούν τα σκατά στον πάτο. Ένιωσα σαν τα πρόβατα στη "Φάρμα των Ζώων" που επαναλάμβαναν ότι φράση τους έλεγαν μέχρι να τους αναθέσουν καινούρια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γενικότερη αίσθηση ότι το μυαλό σου είναι συνδεδεμένο στο χαζοκούτι και είναι ίδιο με 1000000 άλλα που παρακολουθούν συγχρόνως. Δεν έχεις ζωή και επαναλαμβάνεσαι. Μπορείς να επαναλαμβάνεις το χθεσινό αστείο του Ράδιο Αρβύλα για 2 εβδομάδες. Αν μας κοιτάξουμε από πάνω, είμαστε πολύ βαρετοί με αυτό που κάνουμε. Σαν παππούδες που παρακολουθούν Αυτιά γιατί λέει συνέχεια για τις συντάξεις. Δεν είμαστε γέροι, γαμώτο. Είμαστε νέοι και πρέπει να ξεκολλήσουμε ή μάλλον, καλύτερα, δεν πρέπει να κολλήσουμε. Δεν πρέπει να πορωνόμαστε. Ας είμαστε ανοιχτόμυαλοι, μήπως αλλάξει και τίποτα σε αυτή την κωλοχώρα της οποίας οι αρρώστιες κληροδοτούνται κάθε φορά στις επόμενες γενιές.

Δημήτρης

Είμαι καλός στα όνειρα

Είμαι πολύ γαμάτος στα όνειρα. Νομίζω το ίδιο συμβαίνει στον καθένα μας. Εγώ όντας μια σταλιά, οσαν οδοντογλυφίδα χωρίς μυϊκή μάζα και μούσκουλα, μισή μερίδα πολλές φορές στα όνειρα μου γίνομαι Terminator. Ναι, είναι αλήθεια. Μη γελάς, γαμώτο! Αρργκκκ! Το ξέρω ότι ακούγεται ηλίθιο (και όντως είναι) αλλά έχει πολλή φάση να μαμάς και να δέρνεις στα όνειρα σου. Γίνεσαι Spiderman, Superman, Hulk, Super Goofy, Gormiti και Shrek μαζί. Αν τα συνθέσουμε όλα αυτά, φτιάχνουμε έναν super duper υπερ-ultra και hyper-super yo και ουάου τσιζ-μπιζ ήρωα, ο οποίος φοράει τη μπλούζα του Superman, τη μάσκα του Spiderman, τρώει φουντούκια, κλάνει πολύ βρωμερά και είναι πράσινος με φουσκωμένα μπράτσα που δαμάζει τη φύση. Έχει αρχίσει να γίνει σουρεαλιστικό το όνειρο.

Τελος πάντων, πολλά όνειρα είναι μπαμ-μπουμ, ξύλο και από υπόθεση τίποτα, κάτι σα τζόντα (όπου ξύλο θέτω xXx). Άλλες φορές όμως έχει πολύ μυστήριο το πράγμα, ριφιφί και δε συμμαζώνεται. Και όχι μόνο. Το κυριότερο είναι ότι από ΟΛΑ τα όνειρα (τουλάχιστον τα δικά μου) λείπει η συνοχή, άλματα στην ιστορία και στο χώρο, στο χρόνο, στο χωροχρόνο. Και ξαφνικά (το πιο αχώνευτο όνειρο) μπορεί να βρεθείς σε ένα γαμημένο πεζοδρόμιο και να πέσεις. Πετάγεσαι και μπιστάς πάνω στο καυτό καλοριφέρ (αν είναι χειμώνας) ή στον ανεμιστήρα (αν είναι καλοκαίρι). Το γαμημένο αυτό όνειρο, είναι πιο χέσιμο και από το να βλέπεις ότι είσαι σε ένα στοιχειωμένο νεκροταφείο Ινδιάνων στο οποίο οι πρόγονοι σου είχαν χέσει τους τάφους και τώρα τα πνεύματα ζητούν εκδίκηση. Τουλάχιστον, εκεί είσαι προετοιμασμένος όταν θα σου την πέσουν τα ζόμπι, έχεις φάει τις σκορδαλιές σου από το μεσημέρακι και έχεις φέρει και το αντίδωρο που σου έδωσε η γιαγιά σου. Ενώ όταν πέφτεις από πεζοδρόμιο είναι σαν πηγαίνεις για ψώνια και να σκάει ολμός δίπλα σου ενώ τραβάς λεφτά από το ATM. Ελεεινό. Τρισάθλιο. Και δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Άντε, έστω ότι σου λάχει ένας φρικιαστικός εφιάλτης με ζόμπι (όπως πιο πάνω) ή με τον Κούγια καλεσμένο σε εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου (Ζούγκλα ή στην Κίτρινη Μαλακία), μπορείς να ξυπνήσεις εκούσια ή να τροποποιήσεις το όνειρο και να γλιτώσεις από τα low-resolution ζόμπι του ονείρου σου, που μπροστά τους τα γραφικά του South Park φαίνονται 3D.

Το πιο γαμάτο με μερικά όνειρα είναι πως αν ξυπνήσεις και σκέφτεσαι το όνειρο, μπορείς να την ξαναπέσεις και να συνεχίσεις όπως εσύ θέλεις. Τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά. Μετά βέβαια από εκείνα που βλέπεις 1 λεπτό πριν ξυπνήσεις και πάντα βλαστημάς την τύχη σου την αλογομούρα που δε ζεις στον ιδανικό κόσμο που έχεις πλάσει μες στον εγκέφαλο σου. Αν βέβαια, έχει και πόνο, μαχαιριές, γροθιές, λαστιχένια γκλομπ και gunshots και σε πετύχουν, τότε ξυπνάς με τον πόνο στο σημείο που σε χτύπησαν. Ευτυχώς που σε 5 δευτερόλεπτα σου έχει φύγει και αφήνει ένα μούδιασμα για 1-2 λεπτά. Τι ανώμαλος ο εγκέφαλος του ανθρώπου! Τα όνειρα μου είναι το μόνο μέρος που μπορώ να ταυτιστώ με τον Tom Cruise και τον James Bond (γενικότερα) αφού με περηφάνεια μπορώ να πω ότι εκεί μπορώ. Ναι, μπορώ να περνάω αλώβητος μέσα από 10532912 σφαίρες που σφυροκοπούν δίπλα μου και έχουν σκοτώσει τα πάντα σε ακτίνα 200 μέτρων εκτός από μένα, που κανονικά θα έπρεπε να έχουν πετύχει τουλάχιστον τον φαρδύ μου κώλο μου. Κατά τα άλλα, στο real life που λέγεται ζωή (???) δεν έχω καμία ταύτιση με αυτούς. Άντε, να έχουν έρθει στο Ελλάντα και να τους αρέσει το σουβλάκι, αλλά και πάλι είμαι σίγουρος πως το έφαγαν με πιρούνι ή τσιμπώντας με το δάχτυλο κομμάτι-κομμάτι νομίζωντας ότι η πίτα είναι εκεί για να τα συγκρατεί και για να τη φαν' για επιδόρπιο.

Μέσα στον κόσμο των ονείρων, υπάρχει αναμφίβολα ένας ανωμαλιάρικος ψυχαναγκασμός, με την έννοια ότι κολλάς σε θεματολογίες κατά περιόδους ή μπορεί να βλέπεις και το ίδιο όνειρο (είτε σου άρεσε είτε όχι). Κλασικό παράδειγμα το πεζοδρόμιο (το οποίο με έχει στοιχειώσει όπως καταλαβαίνετε). Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους πολλές φορές το χρόνο. Κάτι θα πρέπει να έχει γράψει ο Freyd για αυτό το όνειρο θα το ψάξω (αν και μυρίζομαι κενό, ε, είπαμε ο τύπος είναι γαμάτος αλλά όχι και έτσι).

(Ξύπνα, αναγνώστη!, το επόμενο είναι γαμάτο και σε ενδιαφέρει...)

Υπάρχουν βέβαια και τα σεξουαλικά όνειρα. Και είναι τα χειρότερα. Σκάσε, ανέραστε σκατοκομπλεξικέ αναγνώστη (πλάκα κάνω, αγάπη μου!). Αλλα όντως είναι. Γιατί η κομπλεξική μας φύση όταν ξυπνήσει 1) νιώθει ενοχές (!) 2) στεναχωριέται που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πράξη με την αγαπημένη του ηθοποιό/τραγουδίστρια/διαχειρίστρια/περιπτερού κ.ο.κ. 3) τρώει κράξιμο αν μιλήσει για αυτά στο έτερον ήμισυ 4) νομίζει πως είναι σεξομανής ή κάτι τέτοιο 5) λερώνει τα σεντόνια του και το εσώρουχο που φόρεσε το βράδυ μετά το μπάνιο (DAMN!) και 6) δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

That's all folks.

Δημήτρης

Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά έχω ξεσκιστεί στα ποστ τελευταία. Κρίμα για σένα, ω Αγνωστε Αναγνώστη!

Ρετιρέ

Ναι, για εκείνο το ηλίθιο σήριαλ του Mega λέω που παρόλο που ήταν τόσο άθλιο παίζει σε λούπα κάθε μέρα εδώ και 20 χρόνια περίπου. Πραγματικά, δεν υπάρχει! Πρέπει να είναι από άλλο πλανήτη. Ο σεναριογράφος πρέπει να εργαζόταν και να ζούσε επί μήνες σε joke-proof περιβάλλοντα χωρίς να έχει επαφή με κανένα έξυπνο ον.

Σε ένα πράγμα το παραδέχομαι: αποτυπώνει όλη την cult-ίλα των 90s και όλη την ηλιθιότητα εκείνων των χρόνων. Για σκεφτείτε από τους 6 περίπου πρωταγωνιστές οι 3 ήταν ξεμωραμένες κυρούλες που έκραζαν τους πάντες και σε κάθε επεισόδειο τραβούσε η μία τα μαλλιά της άλλης με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Μερικές φορές, ένωναν τις δυνάμεις τους εναντίον του καφετζή ή του φαρμακοποιού (ο οποίος ήταν χοντρός γκόμενος της Αγχώνευτης-Χοντρής No.1). Από ότι είχα καταλάβει (δεν είμαι σίγουρος), ήταν σε κάποιο κανάλι(;) που όλοι βρίζονταν με όλους, με τις γλάστρες, με τους τηλεθεατές κτλ. Οι διάλογοι δεν έχουν νόημα! Σε κάθε πρόταση, έχει 17 κραξίματα για τους Έλληνες (τα οποία τα άξιζαν). Η υπερβολή όμως φτάνει στα υψίπεδα του Θιβέτ! Τα αρχίδια μας γίνονταν τετραπλάσια και αυξάνονταν με ρυθμό μεταβόλης f'(x)=e^x.

Μαύρες σελίδες στην ιστορία της τηλεόρασης! Και στις καριέρες των ηθοποιών. Πάντως, έχει συνδεθεί με κορυφαία γεγονότα: το σεισμό του ΄99, με τα ζεστά καλοκαίρια των δύο τελευταίων δεκαετιών, με το να αλλάζουμε τα σώβρακα με το μαγιό για να πάμε στη θάλασσα, με το μπάνιο μετά τη θάλασσα (αν πηγαίναμε πιο νωρίς).

Αλλά δεν αντεχόταν! Και δεν αντέχεται και δε θα αντέχεται. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται. Πρέπει να παίζεται για να εξοικειώνονται οι νέες γενιές με την απύθμενη μαλακία του και να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, να αποτελεί μέτρο βλακείας!

Ενώ γράφω αυτό το, εμμμ, "άρθρο" βλέπω ένα επεισόδιο και το μίσος που έχει πλημμυρίσει το δωμάτιο είναι άπειροστά άπειρο.

Άντε γειά και να συμβουλεύεστε το Ρετιρέ γιατί κάθε ηλίθια φράση έχει ειπωθεί τουλάχιστον δύο φορές στη σειρά.


Υ.Γ.: Επική επίδειξη της γυναικίας γκρίνιας. Ξέχασα να το αναφέρω, αλλά συνδυαζόταν με το κράξιμο και τις φωνές-τσιρίδες που φτάνουν τα 120 db.

Δημήτρης

Αεροδρόμια και πρήξιμο

Πρόσφατα, πήγαμε με το σχολείο ένα ταξίδι στο εξωτερικό (συγκεκριμένα στη Γαλλία) και όπως είναι προφανές και από το τίτλο αλλά και από την παραπάνω πρόταση, χρησιμοποιήσαμε και αεροπλάνο (επίσης, TGV και λεωφορείο). Δυστυχώς, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε και τα αεροδρόμια επίσης, και όπως είναι φυσικό είχαμε μια αφύσικη αύξηση του όγκου των γεννητικών οργάνων και του συκωτιού μας.

Κατ' αρχάς, στο Ελ. Βενιζέλος, μας τα έπρηξαν (εννοείται!) και έβγαζαν παππούτσια, παντελόνια κτλ.! Και δεύτερον, στο αεροδρόμιο του Παρισιού (το οποίο έμοιαζε με τσαντίρι) ο έλεγχος ήταν ακόμα πιο σκληρός, χλευαστικός, ταπεινωτικός και εξευτελιστικός από πριν. Σου έλεγαν το γνωστό - "ευγενικό" "Ανοίγετε σας παρακαλώ την τσάντα" (όταν έβλεπαν στον ανιχνευτή κάτι, ο οποίος ήταν ένας για 10 πύλες) αλλά με εκείνο το ύφος "άνοιξε την τώρα, αλλιώς περνάς 3 μέρες στο κρατητήριο". Οι συγκεκριμένοι Γάλλοι υπάλληλοι μοίραζαν εμπαιγμούς στο επιβατικό κοινό. Δύο λέξεις μόνο έχω να πω:

ΕΛΕΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ

Και να παραθέσω μια εικόνα:


ΜΑΣ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΑΕΡΟΣΤΑΤΑ!

Το εκνευριστικό σε όλη την υπόθεση είναι πως αν ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να υπερασπιστείς τα προσωπικά σου δεδομένα είσαι ένοχος και ύποπτος. Αν τολμήσεις, να καταδείξεις αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι κυβερνήσεις θα σε πουν όλοι υπερβολικό και θα σου πουν πως προέχει η ασφάλεια.

Ποια ασφάλεια; Μήπως στο Ιράκ έχουν ασφάλεια, ή στο Κόσοβο, ή στη Βοσνία, ή όπου αλλού γίνεται πόλεμος; Σκέφτηκε ποτέ η υπερδύναμη Γαλλία ή η Ισπανία ότι την απειλούν με τρομοκρατικές επιθέσεις γιατί οι ίδιες οι χώρες στέλνουν στρατεύματα όπου καυλώσει στους Αμερικάνους; Τα μέτρα όσο πάνε και αυξάνονται και στο μέλλον τα αεροδρόμια θα είναι χώρος που το άτομο δεν θα έχει αξιοπρέπεια ούτε δικαιώματα ούτε προσωπικά δεδομένα!

Από τη μια πληρώνουμε κερατιάτικα τους φόρους αεροδρομίου στο εισιτήριο από την άλλη μας λένε "Κατσε να σε γδύσουμε, επίδοξε τρομοκράτη για να δούμε πως δε θα ανατινάξεις το αεροπλάνο στον αέρα, ενώ εμείς ανατινάζουμε σπίτια αθώων στην Μέση Ανατολή". Και βάζουν τα σκυλιά μπροστάρηδες να γαβγίζουν και να "υπερασπίζονται" την ασφάλεια μας.
Άντε, με συγκίνησαν πάλι αυτές οι ψυχόπονες κυβερνήσεις που τα πάντα τα κάνουν για το καλό μας. Σνιφ, σνιφ...

Παρεμπιπτόντως, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η οποία ήταν στημένη από τους Αμερικάνους, έχουν γίνει πολλές απόπειρες και έχουν περάσει τρομοκράτες με ολόκληρους μηχανισμούς εκπυρσοκρότησης. Άρα, τι νόημα έχει αυτό που κάνουν; Όποιος θέλει να περάσει κάτι, θα το περάσω με σιγουριά 100%. Τα μυαλά που κρύβονται πίσω από την τρομοκρατία είναι πολύ πιο ικανά από τους φλώρους αστυνομικούς του αεροδρομίου, που τακτοποιούν τσάντες όλη μέρα.

Για αυτό σταματείστε να μας πρήζετε και βρείτε άλλη ασχολία για να περνάτε το χρόνο σας.

Δημήτρης

Πάρ' τε να έχετε

Πατρίδα - Αλκίνοος Ιωαννίδης

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Δημήτρης

PIGS!

Πιο επίκαιρο παρά ποτέ μοιάζει το μυθιστόρημα "Η Φάρμα των ζώων" του Τζ. Όργουελ. Η ιστορία εξελίσσεται στην πράξη στην περίπτωση μας αυτή την περίοδο τόσο πιστά! Οι γουρουνόσωμοι βουλευτάδες (pigs) και παρατρεχάμενοι τους, νταβατζήδες και τσαμπουκαλεμένα κομματόσκυλα (dogs) τρομοκρατούν όλους εμάς και βάζουν για μια ακόμη φορά το λαιμό του λαού στην καρμανιόλα (random animals). Και έχουμε και τους μηντιόπληκτους που επαναλαμβάνουν τις λαϊκιστικές υποσχέσεις και τα εγκεκριμένα συνθήματα που προβάλλει τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (sheep).

Είναι ήδη σαν ακούω μουσική υπόκρουση το Animals των Pink Floyd μέσα στο κεφάλι μου. Όμως, η νωχελική και καλόγουστη μουσική των Floyd σίγουρα δε μπορεί να ταιριάξει με αυτή την αηδία που ζούμε. Και δε μιλάω μόνο για αυτούς που συνεχίζουν να τρώνε και που οδηγούν όλους εμάς τους "ευσυνείδητους πολίτες που σε τίποτα δε φταίξαμε" (ειρωνεία). Μιλάω και για τους ΤΟΣΟ ευσυνείδητους πολίτες που δεν περνάν 5 λεπτά χωρίς να αναφέρουν τη βρωμιά της Αλεξανδράτου, λες και τους είχαν κλειδωμένους στο πατάρι για 63 χρόνια με δεμένα τα χέρια και δε μπορούσαν να την παίξουν. Ο ένας γελάει με το πόσο άθλιος είναι ο άλλος και όλοι μαζί κλαίμε για τα χάλια (πάντα διαχωρίζοντας το εγώ μας από τα σκατά).

Και ο λαός κοιμάται τον ύπνο του Δικαίου... και θα συνεχίσει. Διότι έχει πίστη στα πολιτικά τζάκια και αφορίζει αυτούς που αγωνίστηκαν για τη χώρα (βλ. Βελουχιώτη - ΕΑΜ- ΕΛΑΣ) και εξυμνεί Παπαροανδρέηδες και Καραμανλήδες χρεώνοντας τους κιόλας ηρωικά κατορθώματα, εξορίες στο Παρίσι (αχχ, τους καημένους... πώς να συνηθίσουν στη σαμπάνια από τη Μαλαματίνα;). Και όχι μόνο αυτό αλλά ψηφίζουν και τους τετραπληγικούς νοητικά απογόνους τους, που από το πάχος και την εγκεφαλική ανικανότητα δε μπορούν να σκαλίσουν ούτε τη μύτη τους.

Ας μη ξεχάσουμε, βέβαια, και το παρελθόν των προγόνων αυτών "που στολίζουν σήμερα τη Βουλή" που λέει και ο Αλκίνοος. Π.χ. ο Πάγκαλος που είναι απόγονος του αρχηγού της Αστυνομίας επί Γερμανικής Κατοχής (ο νοών νοείτο) και τώρα ορίεται ΑΥΤΟΣ για τις αποζημιώσεις. Μήπως ΧΡΩΣΤΑΣ κάτι στο Ελληνικό λαό, πατσόχοντρε;!;

Αυτά για τους πολιτικούς, αλλά πιο πολύ εμείς ΦΤΑΙΜΕ. Η ψήφος σήμερα είναι κληρονομική. Δηλαδή, η μαλακία διαιωνίζεται, τα παιδιά των ψηφοφόρων ψηφίζουν τα παιδιά των παλαίμαχων πολιτικών. Και να ήταν μόνο αυτό. Παθιαζόμαστε με τη μπάλα, γινόμαστε ΟΠΑΔΟΙ και ακριβώς την ίδια στάση έχουμε και στην Πολιτική. Όποτε βγαίνει στις εκλογές το κόμμα μας, τίγκα η Ομόνοια σε γαλάζιες ή πράσινες σημαίες... Και όλοι μαζί να πανηγυρίζουμε! "ΟΛΕ! ΟΛΕ! ΘΑ ΚΛΕΨΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!" Λες και το Δημόσιο δεν είσαι εσύ, αυτός, εγώ ρε ηλίθιε, σκατομπινέ Έλληνα. Το Δημόσιο είναι μια τεραστια απρόσωπη τούρτα που δεν τελειώνει ποτέ, έτσι; Τώρα όμως έμεινε μονο να γλείψουμε την πιατέλα και πάει. ΤΕΛΟΣ! Τα φάγαμε όλα! Τα κάναμε Cayenne και BMW και τζόγο, ή αποτυχημένες επιχειρήσεις για ξέπλυμα χρήματος ή "απλά" από επιχορηγήσεις της Ε.Ε. τα κάναμε εξοχικά στη Μύκονο με 36 πισίνες και 62 δωμάτια.

Κοινώς τα κάναμε ΣΚΑΤΑ και καθόμαστε τώρα και περιμένουμε το τέλος...

Κατέχουμε μια αξιοπρεπή θέση στο Failblog

Δημήτρης

Το γνωστό θέμα

Και όχι, το γνωστό θέμα δεν είναι ούτε η οικονομική κρίση ούτε όλα αυτά που σήμερα ζούμε αλλά ένα θέμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "All Time Classic". Ας πούμε μια σχετική ιστορία:

Μια φορά και έναν καιρό ήταν δυό πόλεις που ζούσαν ειρηνικά (λέμε τώρα!) μέχρι που κάτι τους χώρισες για πάντα χωρίς να αφήσει περιθώρια για περαιτέρω διπλωματικές σχέσεις:

κάτι κομμάτια (σάπιο συνηθέστερα) κρέας περασμένα σε ένα ξύλο

Ναι, μιλάω για το σουβλάκι ή καλαμάκι για το οποίο κάθε περήφανος Σαλονικιός έχει ρίξει μπουνιές και έχει νοσηλευτεί με κατάγματα στο νοσοκομείο. Διότι, κύριοι, (και μη με χλευάσετε) το σουβλάκι είναι ζήτημα τιμής! Και αν θίξεις την τιμή του Έλληνα... τελείωσε. Τον χτύπησες στο ευαίσθητο σημείο του.

Αλλά σοβαρά τώρα, τι κόλλημα είναι αυτό που έχουν φάει οι Θεσσαλονικείς με το πως αναφερόμαστε στο σουβλάκι εμείς οι Νότιοι; Δείχνει να κατέχει σημαντικό μέρος της ζωής τους και του μεριδίου αρνητικής ενέργειας που διαθέτουν. Για παράδειγμα, πριν 1 χρόνο βρεθήκαμε στη Σαλονίκη με παρέα και πήγαμε σε σουβλατζίδικο και τολμήσαμε! ναι! ΤΟΛΜΗΣΑΜΕ να ζητήσουμε σουβλάκι!!! Ε όχι! Αυτό πάει πολύ. Μπορεί κάποιοι να επιβουλεύονται το όνομα της Μακεδονίας αλλά το όνομα του σουβλακιού, κανείς ρε απολίτιστοι και ανιστόρητοι Αθηναίοι, που ήρθατε να μας βρίσετε μες στην πόλη μας. Μάλιστα, ο "μαγαζάτορας" τύπου σκληροτράχηλος επιβήτορας που ξύνει τα μπομπόλια του κάθε 2 λεπτά και φτύνει όπου βρεί, μου είπε πως αν του ζήταγα καλαμάκι θα μου έφερνε καλαμάκι για την φραμπεδούμπα. Φταίω έγω να του τα βάλω εκεί που ξέρει και τα δύο και καπάκι να φωνάξω την υγιειονομική για να τον κλείσει;;;

Η αλήθεια είναι πως δε μπορείς να μιλάς με πολιτιστικά ανώτερους ανθρώπους και να τους ζητάς πράγματα που περιέχουν αμφισημίες. Είσαι σε σουβλατζίδικο, άρα το μόνο καλαμάκι που έχουν εκεί είναι για φραπέ, ρε βλάκα! Λογικότατο.

Το "ωραίο" της υπόθεσης είναι πως αν ρωτήσεις τους ξένους αλλά και πολλούς Έλληνες πως λέγεται το "πίτα γύρο " θα σου απαντήσουν σουβλάκι με μεγάλη σιγουριά. Εφόσον όμως οι λόγιοι της σχάρας και του κοντοσουβλιού λένε "σουβλάκι" το δικό μας καλαμάκι δεν έχουμε παρά να σεβαστούμε την επιστημονικά τεκμηριωμένη τους άποψη

Ήρθαν τα πιτόγυρα, πάω να φάω...

Δημήτρης

Οικονομική κρίση

Ξυπνάω μία μέρα και ανοίγω την τηλεόραση και τα πόδια μου κόβονται. Ήρθε! Ήρθε η κρίση στην Ελλάδα. Ο χυμένος καφές έχει λεκιάσει το ακριβό πέρσικο μπορντοροδοκόκκινο χαλί Μυραράκη, όμως δε με νοιάζει τίποτα πλέον. Πώς θα ζήσω, πώς θα επιβιώσει η οικογένεια μου, τώρα που τα επιτόκια θα φτάσουν το 6% και οι τράπεζες δε θα μου δανείζουν για να πάρω BMW M5. Πώς θα ζήσω χωρίς να τρώω τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε.;

Πάω στοίχημα, ότι το παραπάνω είναι μια τέλεια αναλογία για τον Ελληνικό λαό. Κι όμως, το παραπάνω παράδειγμα έχει μια τρύπα. Η κρίση δεν είναι τωρινό γεγονός. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το Κράτος ήταν σε δυσμενή οικονομική κατάσταση, όμως οι Έλληνες ευημερούσαν (και ειδικά οι άμεσα εμπλεκόμενοι με τις κυβερνητικές υπηρεσίες...). Καιρός δεν ήταν να πεινάσει και ο Έλληνας, ναι!, ο μπινές Έλληνας που έχει κάνει τη φοροδιαφυγή στάση ζωής. Ναι, σωστά υποθέσατε, είναι ο ίδιος μπινές γκρινιάρης Έλληνας που βγαίνει στα κανάλια και κλαίει τη μοίρα του, σκουπίζει ευλαβικά τις μύξες του σε μυξομάντηλα Γ' διαλογής για να μην πληρώνει χαρτομάντηλα αλλά ξοδεύει τα λεφτά του αλλού (όχι στους φόρους λέμεεεε!).

Βέβαια, κάθε λαός έχει αυτό που του αξίζει, και η σημερινή πολιτική σκηνή έχει διαμορφωθεί έτσι, όχι εξαιτίας κάποιων ξένων πρακτόρων με μαύρα γυαλιά και κολαρισμένο κουστούμι, ρολόι Rolex και 45άρι γεμάτο στην τσέπη. Αυτή η κατάσταση έχει διαμορφωθεί από εμάς. Και όταν λέω εμάς, εννοώ εσένα, κακομοίρη ανθρωπάκο που ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ/ΝΔ για 20η φορά στη ζωή ενώ σε έχουν πηδήξει πολύ περισσότερες. Και για κακή μας τύχη, κάνεις και τα παιδιά σου κομματόσκυλα με μυαλό στενότερο και από ψύλλου και κρίση λιγότερη και από κομμάτι κεφαλογραβιέρα. Και είσαι εσύ που τριγυρνάς στα καφενεία/καφετέριες/συνεστιάσεις/τρέντυ-ρεμπετάδικα και διατυμπανίζεις ότι η κυβέρνηση θα μας δώσει χρήματα. Πραγματικά το ανέκδοτο του αιώνα. Για να δώσει το Κράτος χρήματα, βρε άχρηστε, ΠΡΕΠΕΙ να πληρώνεις ΦΟΡΟΥΣ, ρε μαλάκα. Τόσα χρόνια, ο κάθε ηλίθιος Υπουργός έγλυφε τους κώλους σας ενώ σας έκλεβε τα πορτοφόλια και ΠΟΥΦ! το 2010 (ωωω, τι έκπληξη!) σκάει η βόμβα! Η Ελλάδα χρωστά τα κέρατα της! Πωωωω, τι ΝΕΑ είναι αυτά!?!?! Μιλάμε για Αποκάλυψη! Και ξαφνικά, σκάει και δεύτερη βόμβα: εξυγίανση της πολιτικής και της οικονομικής ζωής της χώρας. Κλαψομούνηδες-θύματα θυσιάζουν το ν-οστό μισθό τους και προσφέρουν το μισθό τους για να ξεπληρώσουμε και ο Καρατζαφέρης επιστρέφει το βουλετικό του αυτοκίνητο. Αυτό ήταν, ξεχρεώσαμε!

Μα είμαστε ηλίθιοι; Δεν έχουμε καταλάβει για τι χρέος μιλάμε; 148% του ΑΕΠ και μιλάμε ακόμα και βγάζουμε γλώσσα στους Ευρωπαίους εταίρους μας που μας κράζουν; Αντί να σκύψουμε το κεφάλι και να πάρουμε τσεκούρια και να κόψουμε κεφάλια και να σπάσουμε τα γνωστά χρηματοκιβώτια στα οποία βρίσκονται τα χρήματα καθόμαστε και μυξοκλαίμε σαν τους Ισλαμιστές που τους έβρισαν τον Μωάμεθ. Η Αφροδίτη της Μήλου, έβγαλε χέρια και δάχτυλα, ακριβώς για αυτό ρε μπινέ Έλληνα που δε μ' ακούς γιατί έχεις γίνει ένα με το χαζοκούτι σου και τραβάς πλέον μαλακία μόνο με τον Χατζηνικολάου. Για να σου δείξει ότι ΔΕΝ είσαι Έλληνας. Μπορεί η εθνικότητα σου να είναι Ελληνική αλλά είσαι πιο γύφτος και από τους γυφταραίους ρε πούστη, ελεύθερε επαγγελματία, αγρότη, golden boy κ.ο.κ. Μέχρι και οι Τούρκοι που εσύ θεωρείς κατώτερους και θεωρείς που ως Ελληνάρας είσαι υπεράνω, σου έχουν βάλει τα γυαλιά σε αυτά τα θέματα.

ΜΠΟΥΧΟΥ! Μας βρίζουν οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Η.Π.Α. και δε θέλω να ξαναπάω σχολείο για να μην τους δω! Ρε Ελλαδίτσα, σκύψε και μια φορά το κεφάλι. Δεν κάνει κακό.

Εφ' όσον, δε μπορείς να ταπώσεις τους εγχώριους μαλάκες-κλεφτοκοτάδες και εφόσον αντιμετωπίζεις την Ιστορία σου μονόπλευρα, αποκηρύσσοντας άτομα που αγωνίστηκαν (βλ. Βελουχιώτης) και θεοποιείς μαλάκες και παράσιτα της Ιστορίας (βλ. οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου) είσαι άξιος της μοίρας σου.

Κάτσε να φας σκατά για τα επόμενα 25 χρόνια, να μάθεις να ψηφίζεις τους ίδιους μαλάκες που σε γράφαν στα αρχίδια τους για 25 χρόνια συνεχόμενα και σε κορόιδευαν.

Πλήρωσε πάλι τα σπασμένα και τους κηφήνες του Ελληνικού Δημοσίου.

Πήγαινε 70 χρόνια πίσω, στο Μεσοπόλεμο και γίνε εθνικιστής και φασίστας.

Είσαι άξιος της μοίρας σου, μπινέ, ηλίθιε, απολίτιστε και παραδόπιστε Ελληνάκο.

See you at the Dark Side

Δημήτρης

Windows 7... επιτέλους κάτι που δουλεύει

Πριν κάποιους μήνες, όταν βγήκαν τα Windows 7, ήθελα να κάνω ένα dual-boot (δηλαδή να έχω δύο λειτουργικά, και Windows XP Service Pack 3 και Windows 7). Έκανα μια πατάτα (αρκετά μεγάλων διαστάσεων...) και κατέληξα να κάνω format στον κύριο δίσκο. Έτσι ξέμεινα με τα Windows 7, που αν και έχω υπολογιστή 5 χρόνων που τρέχει με Pentium 4 ακόμα, τα Windows 7 ανταποκρίνονται πλήρως (αν και έχω κάνει μια αναβαθμισούλα στη μνήμη, που κοστίζει κάτω από 50€).
Είναι αδύνατο να πιστέψω πως κάτι που έχει γραμμένο πάνω του το όνομα Micro$oft είναι τόσο λειτουργικό. Υποθέτω πως δε μπορούμε να την αποκαλούμε πλέον Micro$oft και αυτό με λυπεί. 9 ακριβώς χρόνια μετά τα επιτυχημένα αλλά επίσης, βαριά και bug-αρισμένα Windows XP βλέπουμε κάτι που είναι πρωτόγνωρο.

Για πρώτη φορά, ρε γαμώτο, δουλεύουν. Έχουν πρόγραμμα που δε σου χαλάει 10 άδεια CD για να γράψει σωστά, έχει απίστευτα εργαλεία για το δίκτυο (που δουλεύουν!!!) και πολλά άλλα.

Και πάνω από όλα, δεν κρασάρει με τίποτα. Μπορείς να τρέχεις (π.χ. από προσωπική εμπειρία) Firefox, Cubase, Winamp, Windows Live Messenger, Internet Download Manager, Antivirus συν όλα τα background προγράμματα και ΔΕΝ κρασάρει...

Άρα υποθέτω πως τόσα χρόνια μας έριχναν στάχτη στα μάτια. Για να αναβαθμίσεις το λειτουργικό σου από XP στα Vista έπρεπε να πάρεις ολοκαίνουριο υπολογιστή με τον πλέον δυνατό επεξεργαστή (διπύρινο τότε) και ΠΑΛΙ, θα κράσαραν. Δηλαδή η Microsoft έκανε ένα βήμα πίσω στον hardware. Προσπάθησε υποθέτω να πλησιάσει πιο πολύ τον καταναλωτή και λιγότερο την Intel ή τους άλλους νταβατζήδες του hardware.

Εδώ και χρόνια χειρίζομαι Windows από Windows 98, 2000 και XP. Και επιτέλους, μπορώ να στήσω ένα οικιακό δίκτυο και να μοιραστώ έναν εκτυπωτή με τα υπόλοιπα PC's του σπιτιού μου ή να ανταλλάξω αρχεία μεταξύ τους.

Viva Windows 7, λοιπόν, και πάντα τέτοια στην Microsoft (χωρίς $, το αξίζει πλεόν)

Τι είναι τελικά η πειρατία;

Η ΕΠΟΕ επικαλούμενη τους νόμους περί πνευματικών έστειλε τη χώρα μας κάμποσα βήματα πίσω όσον αφορά την ελεύθερη διακίνηση του πολιτισμού. Γιατί πειρατία και ελεύθερη διακίνηση του πολιτισμού έχουν γίνει διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ο καθένας χρησιμοποιεί τον όρο που προσδίδει την κατάλληλη χροιά στα λεγόμενά του και ενισχύει τις θέσεις του, αλλά αναφέρεται στο ίδιο πράγμα.

Οι φράσεις τύπου "η πειρατία σκοτώνει τη μουσική" που προσπαθούν να προκαλέσουν ενοχές είναι εξαιρετικά άστοχες σε βαθμό που εκνευρίζουν το μέσο καταναλωτή που έχει βαρεθεί να του πιάνουν τον κώλο για αποτυχημένα mainstream έργα "τέχνης". Γιατί κακά τα ψέμματα, οι νέοι καλλιτέχνες δε χάνουν ποτέ χρήματα από την πειρατία. Ειδικά στη μουσική, δε νομίζω ότι έχω αντικρύσει ποτέ μικρή μπάντα που να μην έχει διαθέσει η ίδια τη μουσική της στο Internet για να διαφημιστεί και να γίνει γρήγορα γνωστή.

Μάλιστα, ο λόγος που υπάρχουν αυτές οι μπάντες είναι η πειρατία. Θα μπορούσε ποτέ ένας νέος 16 χρονών να έχει τις γνώσεις και την ωριμότητα να γίνει μέσα σε 2-3 χρόνια progressive θεός στης underground σκηνής αν δεν είχε από μικρός ελεύθερη πρόσβαση σε πολλά μουσικά έργα από διαφορετικούς "κόσμους"; Θα μπορούσε να φτιάξει με μοναδικό εξοπλισμό μια βιντεοκάμερα και την παρέα του μια ταινία που θα ζήλευαν και οι πλέον πετυχημένοι σκηνοθέτες αν δεν είχε τα κατάλληλα ερεθίσματα; Δεν είναι τυχαίο που ζούμε σε μια εποχή που η τέχνη περνάει σε νεότερους ανθρώπους και αναπτύσσεται με πολύ μεγάλους ρυθμούς.

Αυτοί οι άνθρωποι εξάλλου, που λατρεύουν την τέχνη σίγουρα έχουν δώσει αρκετά χρήματα για να υποστηρίξουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, αλλά σε λογικά ποσά και με τη θέλησή τους, όχι με εκβιασμό. Και οι καλλιτέχνες το ξέρουν αυτό και για αυτό δεν ασχολούνται ποτέ (σχεδόν) με την πειρατία. Δωρεάν διαφήμιση είναι στο κάτω κάτω. Αν δεν έχει φτάσει κάποιος στο αποκορύφωμα της mainstream επιτυχίας, τότε δε θα τον βλάψει το ότι διαδίδεται με ταχύτατους ρυθμούς και ελεύθερα το έργο του, γιατί ακόμη και 1 στους 100 που θα το γνωρίσουν έτσι να το αγοράσει αυτός θα βγει κερδισμένος.

Για αυτό και τα παράπονα των καλλιτεχνών είναι σχεδόν πάντα προς τις εταιρίες διανομής, όχι προς τους οπαδούς (βλ. Pink Floyd "Welcome to the Machine" και "Have a cigar" από έναν εξαιρετικό δίσκο). Οι εταιρίες που μας λένε ότι η πειρατία σκοτώνει την τέχνη είναι αυτές που ξεζουμίζουν τους καλλιτέχνες, βγάζουν όσα περισσότερα μπορούν και μετά τους πετάνε στην άκρη. Με τη Θώδη τι νομίζετε ότι έγινε δηλαδή; Ξέρετε πόσα λεφτά βγήκαν από εταιρίες διανομής και διαφημίσεις; Αυτή η φτήνια και ο ανούσιος (αποτυχημένος κιόλας) ενθουσιασμός είναι η παραγωγή πολιτισμού όμως; Βάλτε ένα οποιοδήποτε όνομα της pop κουλτούρας στη θέση της και η πρόταση εξακολουθεί να είναι αληθής. Άμα είναι αυτή η κατεύθυνση που θέλει να πάρει η μουσική βιομηχανία τότε γιατί να μην την αφήσουμε να πεθάνει;

Οπότε ποιον βλάπτει η πειρατία; Τις μεγάλες εταιρίες μόνο. Και εδώ που τα λέμε όταν εμείς περιμένουμε το δεκαπενθήμερο να πληρωθούμε για μη νιώθουμε ξεκρέμαστοι στα αρχίδια μας αν η Warner χάσει το 162-ο της εκατομμύριο επειδή έπεσαν οι πωλήσεις. Δική της ευθύνη είναι εξάλλου που μου διαθέτει προϊόντα σε τιμές που δεν μπορώ να τα αγοράσω. Η 2D Boy απέδειξε με ένα πανέξυπνο κόλπο marketing ότι είναι πολύ πιο κερδοφόρο για την εταιρία να διαθέτει σχεδόν τσαμπέ το προϊόν της. Δε θα σας κουράσω με λεπτομέρειες αλλά ψάξτε το είναι αρκετά ενδιαφέρον.

Για αυτό και πάντα πρέπει να υπάρχει πειρατία. Γιατί βοηθάει τους νέους καλλιτέχνες και βλάπτει αυτούς που έχουν μείνει στάσιμοι και περιμένου να ζήσουν από παλιά τους έργα. Γιατί στρέφεται κατά του εμπορικού μέρους της τέχνης, αλλά ενισχύει το δημιουργικό. Και εδώ που τα λέμε, ότι και να κάνει η ΕΠΟΕ ή οποιαδήποτε άλλη εταιρία, η πειρατία πάντα ζωντανή θα είναι σε κάποια μορφή της.

Check-άρετε επίσης το Pirate Party της Σουηδίας. Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη ότι το πνευματικό υλικό θα έπρεπε να παύει να προστατεύεται από τους νόμους 5 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Έτσι οι εταιρίες θα μπορούν να βγάλουν τα λεφτά τους (έτσι και αλλιώς πάνω από 2 χρόνια δεν κρατάει η γόνιμη περίοδος) και τα πνευματικά έργα θα διακινούνται ελεύθερα και εύκολα.

Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο...

Αυτή η φράση χρησιμοποιείται από πολλούς για διάφορα θέματα, αλλά εγώ στην παρούσα την χρησιμοποιώ για το θέμα της πρόσφατης δίωξης των πειρατικών site. Μια εταιρία ονόματι Ε.Π.Ο.Ε. άσκησε ποινική δίωξη σε διάφορα sites-forums. Έχουν κλείσει forums όπως ο Warezakias, το Greek-Fun (ο διαχειριστής του τελευταίου συνελήφθη κιόλας). Η συγκεκριμένη βρωμοεταιρία ισχυρίζεται (για να δικαιολογήσει εν μέρει τη δίωξη που άσκησε) πως οι διαχειριστές υποχρέωναν (!) να πληρώσεις για τις υπηρεσίες το ποσό των 15€-45€. Το ερώτημα-παράδοξο που προκυπτει είναι γιατί εμείς οι ηλίθιοι πολίτες (που δεν είμαστε έξυπνοι σαν τους κοιλαράδες της Ε.Π.Ο.Ε.!) να πληρώνουμε το greek-fun και όχι αυτούς. Δηλαδή, υποστηρίζουν έμμεσα πως έχουμε προσωπικά με τις εταιρίες! Η απάντηση φυσικά είναι όχι

Ο λόγος είναι ένας και ΓΝΩΣΤΟΣ! Μια βόλτα στα δισκοπωλεία φτάνει για να δεις τα CD του Φοίβου, του Καρβέλα και λοιπών παράσιτων της μουσικής να είναι στις τιμές των 15-20€. Γιατί κάποιος να πληρώσει για να ακούσει μια χαμηλότατης ποιότητας μουσική, η οποία όχι μόνο δεν τον ανυψώνει πνευματικά αλλά δεν προσφέρει τίποτα. Οι στίχου τύπου "Μ'αρέσει να χορεύω, να μεθάω, παμε σε ένα μπαράκι να τα πιούμε" κτλ. γιατί να αμοίβονται το ίδιο με στίχους που έχουν κάποια ποιητική καλλιτεχνία μέσα τους;

Το ίδιο ισχύει για τις ταινίες. Από τις 10 ταινίες που προβάλλονται σε ένα χρόνο ζήτημα είναι αν η μία από αυτές αξίζει να αγοραστεί. Οι ηθοποιοί του Hollywood και όλοι αυτοί που ανήκουν σε αυτή τη συμμορία-βιομηχανία παραγωγής θεάματος τα παίρνουν αρκετά χοντρά (όπως και οι κύριοι της Ε.Π.Ο.Ε.) ώστε να έχουν βίλες με 37 πισίνες, 126 μάγειρες και 129128 υπηρέτριες. Γιατί να τους λυπηθώ εγώ, που έχω εισόδημα κάτω των 2000€ το μήνα; Είναι εξωφρενικό η Ε.Π.Ο.Ε. να κρύβεται ξελιγωμένη πίσω από κάτι νόμους σαθρούς και πίσω από Copyrights που η ύπαρξη τους "προστατεύει τα έργα της διανοίας"! Τα έργα της διανοιας και η Γνώση δεν πρέπει να καλύπτονται από τέτοιους ηλίθιους και κομπλεξικούς νόμους.

Εκτός αυτού, η Ε.Π.Ο.Ε. μας ζητά-επιβάλλει σιγά σιγά να αγοράζουμε γουρούνια στο σακί όταν παίρνουμε CD-ταινίες-προγράμματα. Σε κανέναν άλλον τομέα δε νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο. Να αγοράζεις χωρίς να γνωρίζεις την ποιότητα των προϊόντων!

Επιπλέον, όλοι ξέρουμε πως οι αμοιβές των τραγουδιστών στις νυχτερινές πίστες είναι κάτι παραπάνω από παχυλές. Δηλαδή, τι άλλο ζητάει κάποιος άπληστος και φιλάργυρος άνθρωπος σαν τα μέλη της Ε.Π.Ο.Ε.; Να καθόμαστε και να τους γλείφουμε τον κώλο τους;

Καραγκιόζηδες...