Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Είμαι καλός στα όνειρα

Είμαι πολύ γαμάτος στα όνειρα. Νομίζω το ίδιο συμβαίνει στον καθένα μας. Εγώ όντας μια σταλιά, οσαν οδοντογλυφίδα χωρίς μυϊκή μάζα και μούσκουλα, μισή μερίδα πολλές φορές στα όνειρα μου γίνομαι Terminator. Ναι, είναι αλήθεια. Μη γελάς, γαμώτο! Αρργκκκ! Το ξέρω ότι ακούγεται ηλίθιο (και όντως είναι) αλλά έχει πολλή φάση να μαμάς και να δέρνεις στα όνειρα σου. Γίνεσαι Spiderman, Superman, Hulk, Super Goofy, Gormiti και Shrek μαζί. Αν τα συνθέσουμε όλα αυτά, φτιάχνουμε έναν super duper υπερ-ultra και hyper-super yo και ουάου τσιζ-μπιζ ήρωα, ο οποίος φοράει τη μπλούζα του Superman, τη μάσκα του Spiderman, τρώει φουντούκια, κλάνει πολύ βρωμερά και είναι πράσινος με φουσκωμένα μπράτσα που δαμάζει τη φύση. Έχει αρχίσει να γίνει σουρεαλιστικό το όνειρο.

Τελος πάντων, πολλά όνειρα είναι μπαμ-μπουμ, ξύλο και από υπόθεση τίποτα, κάτι σα τζόντα (όπου ξύλο θέτω xXx). Άλλες φορές όμως έχει πολύ μυστήριο το πράγμα, ριφιφί και δε συμμαζώνεται. Και όχι μόνο. Το κυριότερο είναι ότι από ΟΛΑ τα όνειρα (τουλάχιστον τα δικά μου) λείπει η συνοχή, άλματα στην ιστορία και στο χώρο, στο χρόνο, στο χωροχρόνο. Και ξαφνικά (το πιο αχώνευτο όνειρο) μπορεί να βρεθείς σε ένα γαμημένο πεζοδρόμιο και να πέσεις. Πετάγεσαι και μπιστάς πάνω στο καυτό καλοριφέρ (αν είναι χειμώνας) ή στον ανεμιστήρα (αν είναι καλοκαίρι). Το γαμημένο αυτό όνειρο, είναι πιο χέσιμο και από το να βλέπεις ότι είσαι σε ένα στοιχειωμένο νεκροταφείο Ινδιάνων στο οποίο οι πρόγονοι σου είχαν χέσει τους τάφους και τώρα τα πνεύματα ζητούν εκδίκηση. Τουλάχιστον, εκεί είσαι προετοιμασμένος όταν θα σου την πέσουν τα ζόμπι, έχεις φάει τις σκορδαλιές σου από το μεσημέρακι και έχεις φέρει και το αντίδωρο που σου έδωσε η γιαγιά σου. Ενώ όταν πέφτεις από πεζοδρόμιο είναι σαν πηγαίνεις για ψώνια και να σκάει ολμός δίπλα σου ενώ τραβάς λεφτά από το ATM. Ελεεινό. Τρισάθλιο. Και δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Άντε, έστω ότι σου λάχει ένας φρικιαστικός εφιάλτης με ζόμπι (όπως πιο πάνω) ή με τον Κούγια καλεσμένο σε εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου (Ζούγκλα ή στην Κίτρινη Μαλακία), μπορείς να ξυπνήσεις εκούσια ή να τροποποιήσεις το όνειρο και να γλιτώσεις από τα low-resolution ζόμπι του ονείρου σου, που μπροστά τους τα γραφικά του South Park φαίνονται 3D.

Το πιο γαμάτο με μερικά όνειρα είναι πως αν ξυπνήσεις και σκέφτεσαι το όνειρο, μπορείς να την ξαναπέσεις και να συνεχίσεις όπως εσύ θέλεις. Τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά. Μετά βέβαια από εκείνα που βλέπεις 1 λεπτό πριν ξυπνήσεις και πάντα βλαστημάς την τύχη σου την αλογομούρα που δε ζεις στον ιδανικό κόσμο που έχεις πλάσει μες στον εγκέφαλο σου. Αν βέβαια, έχει και πόνο, μαχαιριές, γροθιές, λαστιχένια γκλομπ και gunshots και σε πετύχουν, τότε ξυπνάς με τον πόνο στο σημείο που σε χτύπησαν. Ευτυχώς που σε 5 δευτερόλεπτα σου έχει φύγει και αφήνει ένα μούδιασμα για 1-2 λεπτά. Τι ανώμαλος ο εγκέφαλος του ανθρώπου! Τα όνειρα μου είναι το μόνο μέρος που μπορώ να ταυτιστώ με τον Tom Cruise και τον James Bond (γενικότερα) αφού με περηφάνεια μπορώ να πω ότι εκεί μπορώ. Ναι, μπορώ να περνάω αλώβητος μέσα από 10532912 σφαίρες που σφυροκοπούν δίπλα μου και έχουν σκοτώσει τα πάντα σε ακτίνα 200 μέτρων εκτός από μένα, που κανονικά θα έπρεπε να έχουν πετύχει τουλάχιστον τον φαρδύ μου κώλο μου. Κατά τα άλλα, στο real life που λέγεται ζωή (???) δεν έχω καμία ταύτιση με αυτούς. Άντε, να έχουν έρθει στο Ελλάντα και να τους αρέσει το σουβλάκι, αλλά και πάλι είμαι σίγουρος πως το έφαγαν με πιρούνι ή τσιμπώντας με το δάχτυλο κομμάτι-κομμάτι νομίζωντας ότι η πίτα είναι εκεί για να τα συγκρατεί και για να τη φαν' για επιδόρπιο.

Μέσα στον κόσμο των ονείρων, υπάρχει αναμφίβολα ένας ανωμαλιάρικος ψυχαναγκασμός, με την έννοια ότι κολλάς σε θεματολογίες κατά περιόδους ή μπορεί να βλέπεις και το ίδιο όνειρο (είτε σου άρεσε είτε όχι). Κλασικό παράδειγμα το πεζοδρόμιο (το οποίο με έχει στοιχειώσει όπως καταλαβαίνετε). Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους πολλές φορές το χρόνο. Κάτι θα πρέπει να έχει γράψει ο Freyd για αυτό το όνειρο θα το ψάξω (αν και μυρίζομαι κενό, ε, είπαμε ο τύπος είναι γαμάτος αλλά όχι και έτσι).

(Ξύπνα, αναγνώστη!, το επόμενο είναι γαμάτο και σε ενδιαφέρει...)

Υπάρχουν βέβαια και τα σεξουαλικά όνειρα. Και είναι τα χειρότερα. Σκάσε, ανέραστε σκατοκομπλεξικέ αναγνώστη (πλάκα κάνω, αγάπη μου!). Αλλα όντως είναι. Γιατί η κομπλεξική μας φύση όταν ξυπνήσει 1) νιώθει ενοχές (!) 2) στεναχωριέται που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πράξη με την αγαπημένη του ηθοποιό/τραγουδίστρια/διαχειρίστρια/περιπτερού κ.ο.κ. 3) τρώει κράξιμο αν μιλήσει για αυτά στο έτερον ήμισυ 4) νομίζει πως είναι σεξομανής ή κάτι τέτοιο 5) λερώνει τα σεντόνια του και το εσώρουχο που φόρεσε το βράδυ μετά το μπάνιο (DAMN!) και 6) δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

That's all folks.

Δημήτρης

Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά έχω ξεσκιστεί στα ποστ τελευταία. Κρίμα για σένα, ω Αγνωστε Αναγνώστη!