Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Τις τελευταίες μέρες θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πολύ παλιά. Για την ακρίβεια είναι η πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου και τη θυμάμαι ακόμη. Ναι, σωστά μαντέψατε, μιλάω για τον Βασιλιά των Λιονταριών (ε για μια στιγμή, δεν το μαντέψατε, το λέει στον τίτλο... απατεώνες!!!). Η ταινία αυτή είχε βγει το 1994 και ήταν μεγάλη επιτυχία τότε, οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν το επίπεδο της ταινίας (και γενικά εκείνης της εποχής) υπάρχει και σήμερα.

Κατ' αρχάς, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος που η ταινία δεν περιέχει τίποτα ακατάλληλο ακόμη και για παιδιά τεσσάρων ή πέντε χρονών. Δεν υπάρχει αίμα, στις λιγοστές μάχες υπάρχει νικητής αλλά δεν σκοτώνει τον ηττημένο και όπου υπάρχει θάνατος δεν φαίνεται απευθείας αλλά μας δείχνει είτε τη σκια του περιστατικού είτε το πτώμα στην περίπτωση του Μουφάσα. Κάτι τέτοιο σπάνια συμβαίνει σήμερα, καθώς είτε η ταινία θα είναι νερόβραστη και βαρετή είτε θα έχει αναφορές σε ναρκωτικά, πολέμους κτλ κτλ κτλ.

Μεγάλο μέρος της αξίας της ταινίας έγκειται στο πόσα μηνύματα περνάει στα νέα παιδιά, έστω και υποσεινείδητα, χωρίς να τα καταλαβαίνουν εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, ο Μουφάσα εξηγεί στο νεαρό Σίμπα ότι κάθε ζωντανό πλάσμα έχει τη θέση του στον κύκλο της ζωής και πρέπει να το σεβόμαστε και να το βοηθάμε. Ή αργότερα που ο Τιμόν και ο Πούμπα του εξηγούν ότι πρέπει να αφήνει το παρελθόν πίσω του και τελικά βλέπει ότι αυτή η τακτική είχε καταστροφικές συνέπειες ενώ έπρεπε στην πραγματικότητα να μάθει από τα λάθη του. Και γενικά σε κάθε σκηνή της ταινίας είναι κρυμμένο ένα μάθημα (πχ ο γεννάιος δεν αναζητεί μπελάδες για να αποδείξει το θάρρος του) ή μια σημαντική αξία (όπως ο Μουφάσα που ρισκάρει και χάνει τη ζωή του για να σώσει το παιδί του).

Παράλληλα, το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον, αν και ως παιδικής ταινίας, είναι λίγο προβλέψιμο (τα κλισέ των κινουμένων σχεδίων υπάρχουν και εδώ : happy end, κακός της υπόθεσης που τελικά την πατάει) και η ταινία ξεχειλίζει από ωραία σχέδια και τραγούδια. Η σκηνή με την οποία ανοίγει είναι από τις πιο ωραίες εισαγωγές που έχω δει σε παιδική ταινία και καθ' όλη την ιστορία υπάρχουν τραγούδια (ή έστω μουσική στο background) που ταιριάζουν απόλυτα με τα γεγονότα και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Επίσης καταπαπληκτική είναι η προσαρμοστικότητα του ύφους της ταινίας. Όταν θέλει μπορεί να γίνει ελαφριά και αστεία, ενώ σε άλλες σκηνές γίνεται σοβαρή και συναισθηματικά φορτισμένη.

Γενικά από κάθε άποψη είναι υπέροχη ταινία και την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δει, ασχέτως ηλικίας. Ένα είναι σίγουρο, τέτοιες ταινίες δε βγάζουμε σήμερα. Καταφέρνει να διδάξει τόσα πολλά και να ψυχαγωγεί παράλληλα χωρίς το χυδαίο, αντιπαιδαγωγικό σημερινό χιούμορ.

ph.