Opeth

Μετά το άρθρο του συν-admin-ά dimitrisTS (στην πραγματικότητα με είχε πρήξει εδώ και καιρό, αλλά χρησιμοποιώ το άρθρο ως πάσα για το δικό μου) δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να ακούσω μερικά κομμάτια των Opeth. Άλλωστε σαν συγκρότημα οφείλω να παραδεχτώ ότι δε με έχει απογοητεύσει ποτέ.

Βλέποντας λοιπόν το "Burden" στο youtube και καθώς συνηθίζω να χαζεύω τα σχόλια, είδα κάτι που με ξενέρωσε. Οι ίδιοι οι οπαδοί των Opeth ήταν σε μεγάλο βαθμό απογοητευμένοι από το καινούριο CD. Και γιατί; Όχι γιατί δεν ήταν καλό, όχι γιατί ήταν ξεπούλημα, απλώς επειδή θεωρούν ότι οι Opeth οφείλουν να διατηρούν το ίδιο στυλ που είχα στα πρώτα τους album. Με άλλα λόγια αυτοί οι άνθρωποι θέλουν οι Opeth, ένα από τα πιο πρωτοποριακά συγκροτήματα του κόσμου, να μην αναπτύσσεται οικιοθελώς, επειδή είναι "φλώρικο" να περνάς από το σκληρό, καθαρό metal, σε εναλλακτικούς ήχους, με κλασσική κιθάρα ή blues.

Που έχουμε καταλήξει πια; Στο να καταδικάζουμε κάθε τι πρωτότυπο; Στο να θέλουμε να ακούμε τις ίδιες νερόβραστες βλακείες από συγκροτήματα ξεπουλημένα που αν δεν υπήρχε το MTV και το MAD δεν θα τα είχαμε ακούσει καν; Τελικά μας αξίζει να μας βομβαρδίζουν με μαλακίες για να μας παίρνουν τα λεφτά!

Άμα δε σου αρέσουν οι Opeth, στο κάτω κάτω, μην ακούς! Δεν είναι περίπτωση αντίστιχη των Λεφτάλλικα (MetallicA) που άλλαξαν στυλ για τα λεφτά. Οι Opeth παίζουν αυτό που οι ίδιοι αισθάνονται σωστό, όχι αυτό που πουλάει και για αυτό δεν αξίζουν να τους κατακρίνουν για το στυλ τους. Το να κάνει κάποιος μια ομαλή μίξη κλασσικής μουσικής, blues, metal και γενικά ότι του κατέβει είναι αξιοθαύμαστο, όχι καταδικαστέο. Και η φαντασία των Opeth δεν έχει όρια. Όπως προαναφέρθηκε, στο Burden το outro γίνεται με ξεκούρδισμα της κιθάρας (!), στο Porcelain Heart τα drums βγαίνουν επίτηδες εκτός ρυθμού σε ένα σημείο, το Blackwater park έχει ένα εκτενές Interlude που δεν κολλάει καθόλου ακουστικά με το υπόλοιπο κομμάτι κτλ κτλ κτλ. Παρ' όλα αυτά, οι "ανωμαλίες", για να το θέσω έτσι, των Opeth ακούγονται μαγευτικές, ενώ αντίστιχα "κόλπα" από λιγότερο ταλαντούχα συγκροτήματα θα ήταν αποκρουστικά. Τα περισσότερα τραγούδια των Opeth είναι δώρα για τη μουσική και οποιοσδήποτε ασχολείται με τη μουσική όπως εγώ θα συμφωνήσει μαζί μου.

Πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Δεν μπορεί να απαιτούμε από τα συγκροτήματα πρωτοπόρους να παρατάνε τα αριστουργήματά τους και να ασχολούνται με ρηχά, πιασάρικα τραγουδάκια, επειδή συνηθίσαμε σε αυτά από συγκροτήματα τύπου Tokio Hotel και Onirama! Για αυτό και πολλοί καλλιτέχνες δεν αναγνωρίζονται στην εποχή τους, γιατί οι άνθρωποι συνήθως παραείναι μαλάκες για να δεχτούν κάτι διαφορετικό από αυτό που μέχρι τότε τους σερβίρουν.

Δεν ξέρω αν αυτό το άρθρο το έγραψα από θυμό προς τους δήθεν οπαδούς ή επειδή ένιωθα την ανάγκη να υμνήσω τους Opeth αλλά δεν έχει σημασία αυτό.

Ελπίζω σιγά σιγά να ξυπνήσουμε και να αναγνωρίσουμε την πραγματική μουσική και να ξεχωρίσουμε επιτέλους τις έννοιες του "ποιοτικού" και του "επιτυχημένου". Ίσως όμως οι Opeth είναι φτιαγμένοι για να μην κατανοούνται από όλους. Όπως είχε πει και ο σοφός dimitrisTS για τους Opeth :

"Κάτω από ένα σύνολο ήχων απόλυτα συνυφασμένων μεταξύ τους, γίνεται της πουτάνας"

ph.