Σκέψεις...

Η άνοιξη μπήκε πλέον για τα καλά. Όλα τα δέντρα τα λιγοστά είναι ανθισμένα και η γύρη κάνει καθημερινώς επιδρομές παντού: από τα σπίτια μας μέχρι τις μύτες μας. Μια ευεξία και μια διάθεση ερωτισμού μας κατακλύει (όχι φυσικά τους δυσκοίλιους ανθρώπους) και κοιτάμε συνεχώς έξω από το παράθυρο του γραφείου ή της τάξης τα λιγοστά δεντράκια ανυποψίαςστα να ανθίζουν και να έχουν τους δικούς τους ρυθμούς. Στην εξοχή τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Το μάτι σου χάνεται στο απέραντο πράσινο. Οι μαργαρίτες, σαν άσπρα νησάκια πάνω στο χορτάρι, ελκύουν τις μέλισσες που διψούν και θέλουν να πιουν το χυμό των λουλουδιών. Όλη η φύση γιορτάζει, γιορτάζει για την Αναγέννηση της Φύσεως. Μόνο ο άνθρωπος μένει κλεισμένος στα τσιμεντένια καβούκια του, απλός παρατηρητής σ' αυτό το πανηγύρι... Μένεις εκεί καταθλιπτικός και απομονωμένος δίχως να έχει ένα σκοπό. Επιδιώκει την επιστροφή του στη φύση, εκεί τον οδηγεί το ένστικτο του. Μα η καθολικά κεφαλαιοκρατική κοινωνία μας το απαγορεύει. Είναι οικονομικά απαγορευτικό να θες να ζήσεις ήρεμα γιατί για να επιβιώσεις πρέπει να εργαστείς κάπου, να βγάλεις χρήμα, χρήμα, χρήμα... Για να ζήσεις, να ευτυχίσεις. Αλλά τελικά πιο πολύ δυστυχισμένος είσαι παρά ευτυχισμένος. Μπορεί να εργάζεσαι χρόνια για ένα στόχο, και να σου έχει ρουφήξει όλο το είναι σου. Να έχεις καταντήσει ένα ράκος, για το Μέγα Σκοπό. Και μόλις ολοκληρώσεις το σκοπό... ένα κενό. Το τίποτα. ''Και τι θα κάνουμε δίχως βαρβάρους'', που λέει και ο Αλεξανδρινός ποιητής. Ένας στόχος είναι όλη μας η πορεία. Ο στόχος ίσως να επιτευχθεί. Η πορεία όμως σίγουρα θα τελειώσει. Ζήσε λοιπόν το σήμερα σαν να ήταν η τελευταία σου ημέρα!