Οδική (αν)ασφάλεια…

Από μικρή θυμάμαι τις περισσότερες φορές που αποφασίζαμε να πάμε κάπου με το αμάξι, κάτι δυσάρεστο γινότανε στο δρόμο. Τι προσπεράσεις, τι παραβιάσεις σημάτων, τι ανευθυνότητα και το ελληνικό κλασικό «Να μ****α!!!!!» και άλλα πολλά για τα οποία περεταίρω διευκρινίσεις δεν χρειάζονται. Το θέμα είναι ότι εμείς ως Έλληνες, δεν λέμε να βάλουμε στο κεφάλι μας δυο-τρεις ριμαδιασμένους κανόνες και κάθε χρόνο οι νεκροί από τροχαία ατυχήματα αυξάνονται κατακόρυφα!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έθεσε ως στόχο την μείωση των νεκρών από τροχαία ατυχήματα κατά 50% από το 2000 έως το 2010. Το 2000 οι νεκροί ανέρχονταν σε 2.103, εκ των οποίων παραπάνω από τους μισούς που χάθηκαν ήταν νέοι και παιδιά 10-24 ετών (ας μην αναφερθώ καλύτερα στους τραυματίες που ξεπερνάνε τους 30.000). Ο στόχος για το 2010 είναι να έχουν μειωθεί έστω στους 1052… Για τη χώρα μας δυστυχώς αυτός ο στόχος είναι ανέφικτος . «Πέρυσι οι απώλειες μας ήτανε 1.500 άνθρωποι. Μειώθηκαν κατά 1,6 % από το 2006…» λένε και εμείς χαιρόμαστε… «Η Εθνική οδός Κορίνθου Πατρών εξελίσσεται σε νέο Μαλιακό παρόλο τον νέο αυστηρότατο ΚΟΚ…» Τι να την κάνω την «αυστηρότητα» σας άμα δεν εφαρμόζεται? Με την έλλειψη μιας συνολικής στρατηγικής πως περιμένουμε αποτελέσματα? Γιατί άλλες χώρες της Ε.Ε. έχουν καταφέρει αυτό το στόχο? Γιατί εμείς συνεχίζουμε να θρηνούμε κάθε μέρα για όλους αυτούς που χάθηκαν?
Τι περίμενα και εγώ βέβαια… Ζούμε στη μόνη χώρα που ο συντονισμός είναι λέξη άγνωστη… Οι αρμόδιοι υπουργικοί φορείς προκειμένου να πραγματώσουν αυτό το στόχο πρέπει να έχουν μεθοδικότητα και στη συνέχεια να δράσουν, αλλά αυτά τα στοιχεία δεν ευδοκιμούν ιδιαίτερα στη χώρα μας απ’ όσο βλέπουμε. Και μπορεί να γίνονται προσπάθειες αλλά μετά από λίγο πέφτουν στο κενό. Είναι βέβαια και ο Έλληνας οδηγός στη μέση. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν διεξαχθεί είναι φανερό πως ο Έλληνας οδηγός, ιδιαίτερα όταν οδηγεί «αμαξάρες», έχει την τάση να αναπτύσσει πολύ υψηλές ταχύτητες. Μόνο με την συνεχή ενημέρωση μπορεί να γίνει κάτι, αλλά που είναι τα ΜΜΕ όταν πρέπει? Θα ασχολούνται πάλι με την άλλη που χώρισε, τον άλλον που πήγε για ψώνια… Αφού λοιπόν όλοι οι «μεγάλοι» αδιαφορούν κάνοντας και πολλούς άλλους να μην δίνουν σημασία, γιατί δεν βρίσκεται ένας λογικός άνθρωπος να κάνει κάτι? Δεν νοιάζονται για τον κόσμο, δεν νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους, ούτε για τον εαυτό τους δεν νοιάζονται πια? Έστω για τον εαυτό τους ας μην πιουν άμα ξέρουν πως θα οδηγήσουν μετά. Το «Άντε βάλε άλλο ένα…» μπορεί να είναι μοιραίο. Ας βάλουν μια ζώνη, ας φορέσουν ένα κράνος, ας τηρήσουν κάποια όρια δεν θα κουραστούνε…
Η Διεθνής Ομοσπονδία ΙRF έστειλε τον πιο πρόσφατο πίνακα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για το ρόλο ατυχημάτων στις ηλικίες μέχρι 25. Έχουμε λοιπόν την τιμή να δίνουμε στον πίνακα αυτόν την ονομασία «Οι δρόμοι του τρόμου». Για τις ηλικίες από 5-9 η τρίτη αιτία είναι τα τροχαία ατυχήματα, για τις ηλικίες από 10-14 η τα τροχαία αποτελούν τη δεύτερη αιτία όπως και στις ηλικίες 20-25, ενώ πρώτη αιτία έρχεται για τις ηλικίες 15-19… Πόσα παιδιά χάνονται ετησίως? Πόσα δεν προλαβαίνουν να ζήσουν, να χαρούν? Από πόσα αφαιρέθηκε η ζωή τόσο άκαρδα επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα? Ας νοιαστεί κάποιος επιτέλους! Ας μην ασχολούνται όλοι με τον εαυτούλη τους! Ας μην λένε όλοι « ε, κάποιος άλλος θα ασχοληθεί…» τη στιγμή που γνωρίζουν πως οι ίδιοι και τα παιδιά τους είναι εκτεθειμένοι στον κίνδυνο.
Έχουμε μεταλλαχτεί απ’ ότι φαίνεται… Έχουμε χάσει κάθε στάλα αυτού που ονομάζουμε ανθρωπιά, αλληλεγγύη … Και η λίγη που έχει απομείνει σε κάποιους καταπατάται, αφού δεν υπάρχει φωνή να αντιτεθούν… Και μετά όλοι καλούνται άνθρωποι, όλοι αυτοί που με την αδιαφορία τους καταδικάζουν τόσο κόσμο σε θάνατο… Ας κάνουμε κάτι εμείς τουλάχιστον, εμείς που νοιαζόμαστε, που δεν θέλουμε να χάνονται έτσι τόσες ζωές, που θέλουμε να έχουμε έναν ασφαλή κόσμο για εμάς και τα παιδιά μας, που θέλουμε να είμαστε άνθρωποι…
eugenie