Κάλπικα Όνειρα

Ρίχνοντας μια ματιά στη ζωή μας ανακαλύπτουμε πόσα όνειρα ποτέ δεν πραγματοποιήσαμε και αυτό που μας βασανίζει είναι ότι δεν τα κυνηγήσαμε. Απλώς καθίσαμε και τους δώσαμε την ευκαιρία να μας προσπεράσουν, να χαθούν για πάντα και τελικά τα κλειδώνουμε στα βαθύτερα μπουντρούμια του εγκεφάλου μας, τα κρύβουμε από τους εαυτούς μας γιατί δε θέλουμε να τα βλέπουμε πια, δε θέλουμε να θυμόμαστε τα λάθη που καθόρισαν τη ζωή μας, τις στιγμές που έπρεπε να αρπάξουμε και τις αφήσαμε να φύγουν. Και μαζεύονται εκεί σιγά σιγά όλο και περισσότερα και μας βαραίνουν, δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε και προσπαθούμε μάταια να τα περιορίσουμε πριν μας ρουφήξουν την ευτυχία και μας οδηγήσουν στη μιζέρια που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο της εποχής μας.

Κι όμως, ήταν αυτά τα όνειρα πραγματικά αυτό που θέλαμε; Μήπως τυφλωθήκαμε από την εξιδανίκευση της δόξας, του χρήματος και της επιτυχίας και αναζητούσαμε λάθος πράγματα; Βλέπω τα όνειρα που είχα μέχρι στιγμής και καταλαβαίνω ότι ήταν κούφια, μάταια. Παρόλο που δεν το καταλάβαινα τότε, δεν αποσκοπούσαν στην πραγματική ευτυχία. Ήταν απλώς παρορμήσεις της στιγμής, που μου τα επάβαλλαν τα ΜΜΕ με την πλύση εγκεφάλου τους. Και έτσι είναι τα περισσότερα όνειρα. Από μικρά τα παιδιά ονειρεύονται να γίνουν τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, όχι επειδή τους αρέσει το επάγγελμα αλλά επειδή αυτό παρουσιάζεται εξιδανικευμένο. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από την εικόνα που σχηματίζουμε στο μυαλό μας, μια εικόνα που θα μας στοιχειώνει άμα δεν την κυνηγήσουμε αλλά θα μας απογοητεύσει αν ανακαλύψουμε ότι είναι κάλπικη. Από τέτοια "λάθος" όνειρα δεν έχουμε ποτέ κέρδος ακόμη και αν τα πραγματοποιήσουμε γιατί δεν παίρνουμε αυτό που περιμέναμε.

Άλλωστε ο Καβάφης δε μας προειδοποίησε; Δε μας εξήγησε ότι ο πλούτος της Ιθάκης δεν βρίσκεται στην ίδια την Ιθάκη αλλά στον δρόμο που θα ακολουθήσουμε, στις περιπέτειες που θα ζήσουμε; Άρα όταν θέτουμε τους στόχους μας πρέπει να κοιτάμε και τη διαδρομή που θα διανύσουμε και όχι μόνο στον τελικό προορισμό. Μπορεί ασήμαντα καθημερινά επιτεύγματα με φίλους να μας δώσουν περισσότερη χαρά από μεγάλες φανταχτερές διεθνείς καριέρες που συνήθως οδηγούν στη μοναχηκή ζωή και στην δυστυχία. Έχοντας αυτό κατά νου ξαφνικά αλλάζουν υπόσταση οι παιδικές μας παρορμήσεις. Τα όνειρα που είχαμε να γίνουμε διάσημοι τραγουδιστές, αθλητές, ηθοποιοί απομυθοποιούνται και επιτέλους το βλέμμα μας τα διαπερνά και τα βλέπει όπως πραγματικά είναι : ανόητες σκέψεις μιας πιο ανώριμης εποχής που δεν άγγιξαν παρά μόνο επιφανειακά το αντικείμενο τους.

Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα όνειρα που είχα, όπως όλοι μας, κρυμμένα στο μυαλό μου δεν είχαν καθόλου επιρροή πάνω μου. Δεν μπορούν πια να με στενοχωρούν γιατί κατά βάθος χαίρομαι που δεν τα πραγματοποίησα και ίσως για αυτό να μην τα κυνήγησα και ας μην το καταλάβαινα τότε. Δεν παύω φυσικά να έχω όνειρα. Αλίμονο, δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτά, αλλά τώρα πια δεν περιλαμβάνουν φαντασμαγορικά κατορθώματα. Όχι. Δεν τα χρειάζομαι πλέον. Τώρα έχω όνειρα προσγειωμένα, ρεαλιστικά και αυτή τη φορά περιέχουν τους φίλους μου και τα πράγματα που αγαπώ. Και αυτά τα όνειρα σίγουρα θα τα κυνηγήσω. Και δε με νοιάζει αν θα τα πραγματοποιήσω γιατί θα φροντίσω να ευχαριστηθώ την προσπάθειά μου όσο μπορώ περισσότερο. Και ίσως να καταλήξω ένας απλός ανθρωπάκος, που δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες από τη ζωή, αλλά θα ξέρω ότι προσπάθησα να πραγματοποιήσω έναν καλό σκοπό, κάτι που θα είχε αξία. Και θα ξέρω ότι θα είμαι ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι, ότι στη ζωή μου έθεσα τους σωστούς στόχους.

Και σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο. Ρίξτε μια ματιά μέσα σας και δείτε αν όντως τα όνειρά σας είναι αυτά που θα έπρεπε να είναι. Γιατί μπορείτε να αλλάξετε τους στόχους σας, μπορείτε να αλλάξετε τον εαυτό σας, αλλά άμα δεν ασχοληθείτε τώρα και ανακαλύψετε πολύ αργά ότι πολεμούσατε για λάθος σκοπούς, δε θα μπορείτε να κάνετε τίποτα πια.

ph.

Γιατί το έκανε? Η δόξα ήταν που τον τύφλωσε, η προσωρινή και ψεύτικη δόξα που απέκτησε σ' ένα πρωί. Και αποφάσισε να κάνει δυστυχισμένη αυτή που τον αγάπησε και χωρίς να το ξέρει τον εαυτό του. Τα απωθημένα δεν αφήνουν τον άνθρωπο, στέκονται εκεί σαν πέτρες στο μυαλό του και και διογκώνονται μέχρι να σκάσουν και να γίνουν πραγματικότητα. Και μετά απογητεύεσαι που δεν είναι αυτό που περίμενες, που δεν τηρεί τις προϋποθέσεις της φαντασίας σου και των ονείρων σου. Πέφτεις χαμηλά, πιάνεις πάτο, μόνο και μόνο για να επιστρέψεις στην προηγούμενη σου κατάσταση, μόνο και μόνο για να διορθώσεις τα αδιόρθωτα. Και οι τύψεις σε τρώνε, ακόμα και αν συγχωρεθείς από αυτούς που πρόδωσες και αν επιστρέψεις στην αίγλη, φοβάσαι πάντα πως δε θα επανορθώσεις και δε θα ξανακολλήσει το γυαλί.
Είναι χειρότερο αυτό παρά να μην μετανιώσεις. Είναι δύσκολη η μετάνοια. Ρίχνεις το εγώ σου, περνάς από άσχημες καταστάσεις και προσπαθείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Και να αλλάξεις τη ροή των πραγμάτων.

Θα έλεγες κανείς πως όλα είναι σκοτεινά μέσα στη μνήμη, στιγμές που έχουν περάσει και έχουν φύγει. Μοιάζουν θολές χωρίς την λεπτομέρεια της στιγμής, και το ακριβές συναίσθημα που μας διακατέχει. Ο βαρύς χειμώνας μοιάζει σκοτεινό δειλινό μέσα στις σκιές. Και μεις χανόμαστε, και προχωρούμε στο σκοτεινό διάδρομο των αναμνήσεων που πάντα εξιδανικεύονται από εμάς. Και στο τέλος του διαδρόμου βλέπουμε το τέλος. Δεν μπορούμε όμως να σταματήσουμε όμως την ξέφρενη πορεία μας στο Χρόνο. Σε κάτι που δημιουργήσαμε για να μας παγιδεύει. Ο θάνατος είναι το καλύτερο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Μας κάνει να αγαπούμε και να φοβόμαστε να χάσουμε αυτό που έχουμε. Και όμως τόσο ωραία νιώθουμε όταν κάτι αλλάζει, και μέσα μας επικμηκύνεται ο χρόνος, ξεφεύγει από την ρουτίνα. Μέχρι και αυτό το νέο να γίνει παλιό και να μπει στο συρτάρι. Ένα συρτάρι σκονισμένο που περιέχει αναμνήσεις, ερεθίσματα, που προσπαθούμε να φυλάξουμε για να σταματήσουμε το Χρόνο. Κοιτάζουμε από το παράθυρο της ζωής μας, και βλέπουμε πως τα πάντα πάνε προς τα πίσω, τίποτα δε μένει σταθερό. Η έννοια της στιγμής χάνει την έννοια της μέχρι να τη σκεφτούμε. Και αυτό είναι το μαγικό με τις φωτογραφίες. Απομονώνουν μια στιγμή μας, ένα απειροελάχιστο χρονικό σημείο. Μας βοηθάει να κρατάμε καθαρές τις αναμνήσεις μας, και να τις κοιτάμε κουνώντας και να λέμε ''κοίτα πως ήμουν, κοίτα πως έγινα'' ή ''ωραίες στιγμές...'' και μετά να καθόμαστε και να νοσταλγούμε. Αδρανείς φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού και συνειδητοποιούμε τι δεν προλάβαμε να κάνουμε, τι θέλουμε πραγματικά και μετά πετάμε, πετάμε για πού? Δεν ξέρουμε. Ποτέ δε θα μάθουν οι ζωντανοί τι γίνεται μετά το θάνατο. Δεν μπορούν να καταλάβουν την έννοια του Τέλους. Πως τελείωσε ο ρόλος τους.