Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Νέα blog

Αποφασίσαμε με το Δημήτρη ότι θα ήταν καλύτερο να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το blog από κοινού αφού είναι προτιμότερο να γράφουμε ο καθένας στο δικό του προσωπικό χώρο χωρίς να αισθανόμαστε ευθύνη για τη σοβαρότητα των κειμένων που ανεβάζουμε ή το αν θα κολλάει το ύφος κτλ. Το tsironakos δεν επηρεάζεται από αυτή την απόφαση και δεν αποκλείεται και το ενδεχόμενο να ξανανέβει κείμενο εδώ στο μέλλον.

Το blog του Δημήτρη :
http://elegeiakaisatires.wordpress.com/

Και το δικό μου :
http://patatahooligan.wordpress.com/

See ya!
ph.

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Γιατί η οικονομία πάντα θα είναι ελαττωματική

Μετά από το εξαιρετικό τελευταίο επεισόδιο του Ράδιο Αρβύλα με προβλημάτισε ιδιαίτερα το θέμα της οικονομίας, του χρήματος και της οικονομικής κρίσης. Σε ένα από τα αποσπάσματα βίντεο που έδειξε η εκπομπή εξηγούσε πολύ καλά και κατανοητά το λόγο που πάντα θα υπάρχουν ο πληθωρισμός, η ανεργία και το φαινόμενο της χρεοκοπίας. Πριν επεκταθώ στα δικά μου συμπεράσματα και τις (υπό κατασκευήν) σκέψεις μου εξηγώ εν συντομία αυτά που παρουσίασε το συγκεκριμένο απόσπασμα.

Η πηγή του προβλήματος είναι το ότι οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα να τυπώνουν χρήματα από το πουθενά, τα οποία δίνουν στις κυβερνήσεις των χωρών (ή απευθείας στους ιδιώτες), τα οποία μετά τα εισπράττουν μαζί με το επιτόκιο. Με άλλα λόγια, παίρνουν αέρα κοπανιστό, το δίνουν στο οικονομικό σύστημα και το οικονομικό σύστημα μετά πρέπει να επιστρέψει μαζί με τον αέρα αυτόν και ένα ποσό χρημάτων, το οποίο όμως δεν υπάρχει! Για να γίνω πιο κατανοητός, έστω μια χώρα με πληθυσμό 10 ανθρώπων που χρειάζεται 1.000.000€. Συνεννοείται με την τράπεζα η οποία τυπώνει χαρτονομίσματα συνολικής αξίας ενός εκατομμυρίου. Η κυβέρνηση τυπώνει ομόλογα, τα οποία είναι αποδείξεις που λένε ότι η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση μετά από καθορισμένο χρονικό διάστημα (έστω 3 χρόνια) να επιστρέψει το ποσό που δανείστηκε με τον τόκο (έστω 100.000€). Οι υπήκοοι αυτού του φανταστικού κράτους ως αντάλλαγμα για την εργασία τους παίρνουν μισθούς. Έτσι το ένα εκατομμύριο αυτό καταλήγει στα χέρια τους. Αυτοί το χρησιμοποιούν κανονικά για να καλύψουν τις ανάγκες τους, ανταλλάσσοντας το για τρόφιμα κτλ μεταξύ τους. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά από τρία χρόνια, η κυβέρνηση πρέπει να επιστρέψει το πόσο των 1.100.000€ στην τράπεζα, όπως έχει συμφωνηθεί. Μέσω φόρων και άλλων διαδικασιών έχει πάρει πίσω τα λεφτά που είχε δώσει στους ανθρώπους. Όμως λείπουν ακόμη 100.000€! Αυτά τα χρήματα ποτέ δεν εκδόθηκαν και άρα δεν μπορεί να τα βρει πουθενά η κυβέρνηση. Έτσι, καταλήγει να τα χρωστάει ο ένας από τους υπηκόους, χωρίς όμως να τα έχει, και χρεοκοπεί, ώστε να μπορέσει το οικονομικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του και να σωθούν οι άλλοι 9. Με αυτόν τον τρόπο η τράπεζα, έχοντας επενδύσει κάτι το μη-υπαρκτό, καταλήγει να βγάζει 100.000€, οι οποίες βέβαια δεν υπάρχουν ως τυπωμένο χρήμα, αλλά τα χρωστάει η κυβέρνηση ή ο πληθυσμός της χώρας (πάνε πακέτο αυτά). Οπότε η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει κι άλλο δάνειο για να μπορέσει να ξεπληρώσει το ποσό αυτό, δημιουργώντας έτσι νέο χρέος.

Δημιουργείται, λοιπόν, ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος μονίμως χρεώνει τους ανθρώπους και τις κυβερνήσεις τους και τους ζητάει χρήματα τα οποία δεν υπάρχουν. Καταλήγουμε, δηλαδή, στο να δουλεύουμε όλοι μας για να ξεπληρώσουμε χρήματα που δε μας δόθηκαν. Για αυτό και η δομή της κοινωνίας δεν μπορεί ποτέ να αλλάξει. Πάντα θα πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα και πάντα η εργατική τάξη θα έχει ζωή μετριοτάτου επιπέδου (σε σχέση πάντα με τα δεδομένα κάθε εποχής) που θα περιστρέφεται γύρω από την εργασία, ενώ ένας πολύ περιορισμένος αριθμός ατόμων θα κολυμπάει στο χρήμα. Και γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό; Με πολύ απλά μαθηματικά μπορούμε να πούμε ότι :

Τόκος >0 άρα
Λεφτά που εκδόθηκαν + Τόκος > Λεφτά που εκδόθηκαν

Άρα το χρέος δεν ξεπληρώνεται με κανέναν τρόπο. Ακόμη και αν υπολογίσουμε ότι η τράπεζα θα πληρώνει τόκους για τις καταθέσεις των πολιτών, το ποσό που κατατέθηκε θα είναι πάντα ένα μέρος μόνο του συνολικού ποσού χρημάτων που βρίσκονται σε κυκλοφορία και άρα οι τόκοι των καταθέσεων δεν μπορούν να φτάσουν τους τόκους ολόκληρου του ποσού.

Με άλλα λόγια, για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα χρειάζεται να διαλυθεί το οικονομικό σύστημα από τα θεμέλιά του : το χρήμα. Πρέπει να σταματήσει να εκδίδεται και να σταματήσει να χρησιμοποιείται στις ανταλλαγές. Αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να το κάνει κανείς διότι πλέον το χρήμα είναι το επίκεντρο όλων των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων.

Πώς όμως εμφανίστηκε αυτό το πρόβλημα; Παλιά, όπως έχουμε μάθει από το βιβλίο ιστορίας του δημοτικού, οι αγορές δε γίνονταν με χρήματα, αλλά με προϊόντα ή υπηρεσίες μόνο. Δηλαδή το σύστημα ήταν αυτό : εγώ παράγω πχ ντομάτες. Ο γείτονας μου έχει μια πηγή στο κτήμα του και βγάζει πόσιμο νερό. Άρα εγώ του δίνω ένα κιλό ντομάτες να φάει και αυτός μου δίνει τρία λίτρα νερό να πιώ.

Όμως αυτό το σύστημα έκανε τις συναλλαγές πολύ δύσκολες, γιατί εγώ για να προμηθευτώ κάτι έπρεπε να βρω κάποιον που το παράγει και ταυτόχρονα χρειάζεται κάτι που έχω εγώ υπό την κατοχή μου. Αν συνυπολογίσουμε και το ότι πολλά προϊόντα χαλάνε γρήγορα με το πέρασμα του χρόνου, είτε θα αναγκαζόμουν να πάρω κάτι άλλο από αυτό που χρειαζόμουν ή θα κινδύνευα να μην προλάβω να ανταλλάξω καθόλου και να μείνω με μια σάπια σοδειά στα χέρια.

Κι εδώ έρχεται η ιδέα του χρήματος. Αρχικά το χρήμα λειτουργούσε έτσι : καταρχάς καθοριζόταν η αξία του κάθε προϊόντος. Έστω ότι η αξία του χρυσού σε ένα νόμισμα του 1€ είναι ίση με την αξία ενός λίτρου νερού. Τότε ένα λίτρο νερού αξίζει 1€. Αφού εγώ έδινα ένα κιλό ντομάτες για τρία λίτρα νερό, καταλήγουμε στο ότι ένα κιλό ντομάτες κάνει 3€. Όταν, λοιπόν, εγώ πουλήσω τις ντομάτες αυτές παίρνω 3€. Τι σημαίνουν αυτά τα λεφτά όμως; Σημαίνουν ότι αυτός που μου τα έδωσε ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ως αντάλλαγμα κάτι που έχει αξία 3€. Όταν, στη συνέχεια, εγώ αγοράσω τα τρία λίτρα νερού που χρειάζομαι, δίνω τα 3€ στο γείτονά μου. Τώρα αυτός που αγόρασε τις ντομάτες από εμένα χρωστάει στο γείτονά μου κάτι με αξία 3€. Έτσι όποιος πουλάει χωρίς να αγοράζει, επειδή έχει προσφέρει περισσότερα αγαθά από όσα έχει εισπράξει, καταλήγει με συσσωρευμένο χρήμα στα χέρια του, δηλαδή ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να του δώσουν κάποια αγαθά, ενώ όποιος αγόρασε περισσότερα από όσα πούλησε, χρωστάει χρήματα άρα ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΑΓΑΘΑ σε εμάς τους υπόλοιπους. Αν έχουμε καθορίσει σωστά τις σχετικές αξίες των προϊόντων (που τις αναπροσαρμόζουμε αν δούμε ότι είναι λάθος) ο καθένας θα ξοδεύει όσο χρήμα εισπράττει και η κοινωνία μας θα δουλεύει σωστά με τις ανταλλαγές να έχουν γίνει πολύ πιο εύκολες.

Το σημαντικότατο στοιχείο σε αυτή την ιδέα, που την κρατάει σε ισορροπία είναι ότι ο συνολικός πλούτος σε αγαθά της κοινωνίας είναι ακριβώς ίσος με το συνολικό ποσό χρημάτων που κυκλοφορεί. Επομένως, το χρήμα κάθε χώρας αντικατοπτρίζει τον πλούτο της σε φυσικούς πόρους και σε ανθρώπινη εργασία. Για αυτό και όπως είπα στην αρχή του παραδείγματος, ο τρόπος να καθορίσουμε την αξία του νομίσματος ήταν με βάση τα υλικά που το αποτελούσαν.

Και εδώ κάπου φτάνουμε στο μοιραίο “Λάθος” που μας καταδίκασε σε αυτό το ελαττωματικό οικονομικό σύστημα. Ξαφνικά το χρήμα γίνεται χαρτί και μελάνι και φτηνά κράματα μετάλλων που δεν έχουν καμία σχέση με την ανταλλακτική αξία που του προσδίδουμε και τα λεφτά των τραπεζών είναι ψηφιακά δεδομένα, που αναφέρονται σε μη-εκδομένα χρήματα. Και το πιο τραγικό : το χρήμα τυπώνεται από το πουθενά!

Κάντε τώρα τη σύγκριση με το μοντέλο που σας περιέγραψα παραπάνω : το χρήμα το παίρνει όποιος δίνει τα αγαθά του και συμβολίζει αυτά που δικαιούται σαν αντάλλαγμα. Άρα όταν η τράπεζα τυπώνει χρήματα ΑΠΑΙΤΕΙ να της δώσουμε αγαθά σαν αντάλλαγμα ΧΩΡΙΣ να έχει προσφέρει κάτι σε εμάς!

Άρα όταν το χρήμα που κυκλοφορεί παγκοσμίως είναι πολύ μεγαλύτερο από τον υπαρκτό πλούτο, που όπως είπαμε είναι τα αγαθά και η ανθρώπινη εργασία, μιλάμε για χρέη προς τις τράπεζες που δημιουργούνται αυθαίρετα και δεν υπάρχει τρόπος να ξεπληρωθούν.

Εμείς, βέβαια τα απλά ανθρωπάκια δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε αυτά (τουλάχιστον όχι με την ατομική μας δράση), αλλά μπορούμε όσο είναι δυνατό να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας σε ένα βαθμό. Αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι :

Πρώτον, να παίρνουμε πολύ σοβαρά τις οικονομικές συναλλαγές. Με βάση τα όσα σας είπα σε αυτό το άρθρο, όταν δίνετε σε κάποιον χρήματα για να αγοράσετε κάτι, αφού το χρήμα δεν έχει ουσιαστική αξία, αλλά συμβολική, του δίνετε μια απόδειξη ότι του ΧΡΩΣΤΑΤΕ κάτι. Φυσικά, δε θα του το ξεχρεώσετε ποτέ αυτοπροσώπως, αλλά θα το ξεχρεώσετε σε κάποιον άλλον όταν το χρήμα κάνει τον κύκλο του. Όσο έχουμε συνδυάσει τις αγοραπωλησίες με την καθημερινή μας δραστηριότητα (στο οποίο μας έχουν “βοηθήσει” αυτοί που κερδίζουν από αυτό), θα ζούμε μια ζωή κυνηγημένοι από τα χρέη μας.

Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε, το οποίο είναι στενά συνδεδεμένο με το πρώτο, είναι να απεξαρτηθούμε από το χρήμα. Δεν είναι τυχαίο που τα ακριβότερα αγαθά είναι αυτά που σχετίζονται με τη διασκέδαση, τη μόδα, τη φιγούρα κτλ. Αυτό γίνεται μόνο και μόνο επειδή εμείς το επιτρέψαμε. Επειδή εμείς δεχτήκαμε ένα ποτό με πραγματικά αξία 10€ το μπουκάλι να το πληρώνουμε δέκα φορές ακριβότερο για να νιώσουμε ότι διασκεδάσαμε το Σαββατόβραδό μας. Επειδή εμείς αγοράσαμε ρούχα ακριβότερα από το σπίτι μας για να καλύψουμε την ανασφάλειά μας όταν κυκλοφορούμε έξω. Επειδή, στην τελική, εμείς συνδέσαμε την ευτυχία μας με τη σπατάλη χρημάτων και μαθαίνουμε έτσι και τους φίλους μας και τα παιδιά μας και όποιον τολμήσει να πιστεύει κάτι διαφορετικό.

Βέβαια εδώ ο αναγνώστης (ο ένας που είχε την αντοχή να φτάσει στο τέλος του άρθρου), θέτει το ερώτημα : πώς μπορεί αυτό να μας σώσει από το χρέος, αφού τόση ώρα μας εξηγείς ότι είναι έμφυτο στο οικονομικό σύστημα; Και απαντώ, δεν πρόκειται να σε σώσει. Αλλά τουλάχιστον δε θα είσαι δυστυχής μια ζωή για αυτά που χρωστάς.

ph.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Γαμημένο Ράδιο Αρβύλα

Ξεκίνησε πριν 2 χρόνια (αν είμαι σωστός) και τότε ήταν μια εκπομπή πολύ καλή, μια όαση στη μπόχα της ελληνικής τηλεόρασης. Και επίσης, δεν την έβλεπε όλη η Ελλάδα, ενώ τώρα έγινε must, με κάποιο τρόπο. Δεν την κράζω τώρα όμως επειδή έγινε mainstream. Το αντίθετο όταν είχε γίνει mainstream, το έβλεπα πιο πολύ παρά ποτέ. Κάποια στιγμή, με κούρασαν όμως, οι ατάκες που άκουγα όπου και να πηγαίνω, από τον οποιοδήποτε, από τον καθηγητή μας στο σχολείο μέχρι τον πιο άμυαλο μαθητή της τάξης. Ήταν ηλίθιο αυτό που έκαναν τα παιδιά του Ράδιο Αρβύλα (των οποίων δεν αρνούμαι ούτε αμφισβητώ την αξία). Ήταν ο ορισμός της μαζικοποίησης του "χιούμορ" και πολύ δεν έδιναν καν σημασία στις απόψεις των συντελεστών. Π.χ. ξέρω παιδιά που σίγουρα σε συζήτηση μαζί τους θα είχαν βγάλει Magnum να τους ρίξουν στο κεφάλι, επειδή είναι τρόπω τινά φασιστοειδή. Παρόλ' αυτά, κάθονταν και λέγαν "Wipe out", "Σκίστε", "Φιλάκια ρουφηχτά" και τις λοιπές ατάκες. Ήταν ο ορισμός της μαζικοποίησης της σκέψης μας. Group στο Facebook με εκατοντάδες χιλιάδες άτομα και "εθνικές" ατάκες.

Και τότε συνέβη κάτι που γούσταρα πραγματικά πάρα, μα πάρα πολύ! Σκληρή σάτιρα στην Ελλάδα, καφρίλες στην οθόνη μας. Α, και γαμώ λέω, η χώρα μας ανοίγει νέα σελίδα στον τρόπο σκέψης και νόησης του κόσμου, και ποιότητας της τηλεόρασης. Βάλαν το επίμαχο βίντεο της Τζούλιας υπόκρουση στα νέα οικονομικά μέτρα. Χύθηκα στο χαλί όταν το έβλεπα. Έκανε το South Park να μοιάζει με τη Μαίρη Πόπινς και το Family Guy με κανάλι της Εκκλησίας. Με λίγα λόγια, αποθέωση της ασυμβατότητας και της ανυπόταχτης σκέψης. Τώρα θα πουν πολύ "Ωραία αισθητική έχεις, ρε φίλε" και θα του πω "Στα διάλα, ρε χλεχλέδες". Όταν σας τη φοράει το ΠΑΣΟΚ δε θα σας ενοχλεί. Όταν σας τα πρήζει η Στεφανίδου μεσημεριάτικα ξεφτυλίζοντας ανθρώπους ή όταν ο Μπουμπούκος και ο Καρατζαφύρερ βγαίνουν και λένε παπαριές, είσαστε εντάξει. Το πορνό της Τζούλιας ήταν που χάλασε την αισθητική της Ελλάδος (α! και ο Μπομπ Σφουγγαράκης). Το βίντεο του Ράδιο Αρβύλα ήταν ακραίο άρα ιδανικό για σάτιρα. Όποιου δεν του αρέσει να πάει στις μουσουλμανικές χώρες που σκοτώνουν σκιτσογράφους και δημοσιογράφους.

Αλλά μετά, έγινε το κακό. Ο Βενζεβούλης μπήκε στις ψυχές του Κανάκη και του Σερβετά και γίναν υποχείρια του Σάρουμαν. Κάθε μέρα, μας πρήζουν με τη Τζούλια. Πρήξιμο μεγάλο. Νταξ' ρε παιδιά, αποκτήσαμε εθνική pornostar, μπορεί να το ξεπεράσετε όμως. Και να συνεχίσετε τη σωστή πορεία που είχατε τα τελευταία δύο χρόνια. Μην ξεπουληθείτε και σεις ρε γαμώτο, γιατί θα αναγκαστούμε να βάλουμε Nova για Discovery Channel και Animal Planet ή στην χειρότερη να μετακομίσουμε στην Αγγλία για να βλέπουμε BBC. Ξεχωρίστετε από τη βλακεία και από αυτά που παίζουν τα μεσημεριανά, τα οποία εδώ και 3 βδομάδες ασχολούνται συνέχεια με σεξουαλικά σκάνδαλα, τα πρόστιμα που είναι, ΕΣΡ; Μη σφυράς αδιάφορα, ηθικολόγε ΕΣΡ!

Για αυτούς τους λόγους σταμάτησα να το βλέπω και επέστρεψα στο αγαπημένο μου, λατρεμένο νυχτερινό σερφάρισμα στο Internet. Δεν έχω μανία με το να ξεχωρίζω, αλλά ένιωσα πάλι να με τραβούν τα σκατά στον πάτο. Ένιωσα σαν τα πρόβατα στη "Φάρμα των Ζώων" που επαναλάμβαναν ότι φράση τους έλεγαν μέχρι να τους αναθέσουν καινούρια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γενικότερη αίσθηση ότι το μυαλό σου είναι συνδεδεμένο στο χαζοκούτι και είναι ίδιο με 1000000 άλλα που παρακολουθούν συγχρόνως. Δεν έχεις ζωή και επαναλαμβάνεσαι. Μπορείς να επαναλαμβάνεις το χθεσινό αστείο του Ράδιο Αρβύλα για 2 εβδομάδες. Αν μας κοιτάξουμε από πάνω, είμαστε πολύ βαρετοί με αυτό που κάνουμε. Σαν παππούδες που παρακολουθούν Αυτιά γιατί λέει συνέχεια για τις συντάξεις. Δεν είμαστε γέροι, γαμώτο. Είμαστε νέοι και πρέπει να ξεκολλήσουμε ή μάλλον, καλύτερα, δεν πρέπει να κολλήσουμε. Δεν πρέπει να πορωνόμαστε. Ας είμαστε ανοιχτόμυαλοι, μήπως αλλάξει και τίποτα σε αυτή την κωλοχώρα της οποίας οι αρρώστιες κληροδοτούνται κάθε φορά στις επόμενες γενιές.

Δημήτρης

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Είμαι καλός στα όνειρα

Είμαι πολύ γαμάτος στα όνειρα. Νομίζω το ίδιο συμβαίνει στον καθένα μας. Εγώ όντας μια σταλιά, οσαν οδοντογλυφίδα χωρίς μυϊκή μάζα και μούσκουλα, μισή μερίδα πολλές φορές στα όνειρα μου γίνομαι Terminator. Ναι, είναι αλήθεια. Μη γελάς, γαμώτο! Αρργκκκ! Το ξέρω ότι ακούγεται ηλίθιο (και όντως είναι) αλλά έχει πολλή φάση να μαμάς και να δέρνεις στα όνειρα σου. Γίνεσαι Spiderman, Superman, Hulk, Super Goofy, Gormiti και Shrek μαζί. Αν τα συνθέσουμε όλα αυτά, φτιάχνουμε έναν super duper υπερ-ultra και hyper-super yo και ουάου τσιζ-μπιζ ήρωα, ο οποίος φοράει τη μπλούζα του Superman, τη μάσκα του Spiderman, τρώει φουντούκια, κλάνει πολύ βρωμερά και είναι πράσινος με φουσκωμένα μπράτσα που δαμάζει τη φύση. Έχει αρχίσει να γίνει σουρεαλιστικό το όνειρο.

Τελος πάντων, πολλά όνειρα είναι μπαμ-μπουμ, ξύλο και από υπόθεση τίποτα, κάτι σα τζόντα (όπου ξύλο θέτω xXx). Άλλες φορές όμως έχει πολύ μυστήριο το πράγμα, ριφιφί και δε συμμαζώνεται. Και όχι μόνο. Το κυριότερο είναι ότι από ΟΛΑ τα όνειρα (τουλάχιστον τα δικά μου) λείπει η συνοχή, άλματα στην ιστορία και στο χώρο, στο χρόνο, στο χωροχρόνο. Και ξαφνικά (το πιο αχώνευτο όνειρο) μπορεί να βρεθείς σε ένα γαμημένο πεζοδρόμιο και να πέσεις. Πετάγεσαι και μπιστάς πάνω στο καυτό καλοριφέρ (αν είναι χειμώνας) ή στον ανεμιστήρα (αν είναι καλοκαίρι). Το γαμημένο αυτό όνειρο, είναι πιο χέσιμο και από το να βλέπεις ότι είσαι σε ένα στοιχειωμένο νεκροταφείο Ινδιάνων στο οποίο οι πρόγονοι σου είχαν χέσει τους τάφους και τώρα τα πνεύματα ζητούν εκδίκηση. Τουλάχιστον, εκεί είσαι προετοιμασμένος όταν θα σου την πέσουν τα ζόμπι, έχεις φάει τις σκορδαλιές σου από το μεσημέρακι και έχεις φέρει και το αντίδωρο που σου έδωσε η γιαγιά σου. Ενώ όταν πέφτεις από πεζοδρόμιο είναι σαν πηγαίνεις για ψώνια και να σκάει ολμός δίπλα σου ενώ τραβάς λεφτά από το ATM. Ελεεινό. Τρισάθλιο. Και δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποφύγεις. Άντε, έστω ότι σου λάχει ένας φρικιαστικός εφιάλτης με ζόμπι (όπως πιο πάνω) ή με τον Κούγια καλεσμένο σε εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου (Ζούγκλα ή στην Κίτρινη Μαλακία), μπορείς να ξυπνήσεις εκούσια ή να τροποποιήσεις το όνειρο και να γλιτώσεις από τα low-resolution ζόμπι του ονείρου σου, που μπροστά τους τα γραφικά του South Park φαίνονται 3D.

Το πιο γαμάτο με μερικά όνειρα είναι πως αν ξυπνήσεις και σκέφτεσαι το όνειρο, μπορείς να την ξαναπέσεις και να συνεχίσεις όπως εσύ θέλεις. Τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά. Μετά βέβαια από εκείνα που βλέπεις 1 λεπτό πριν ξυπνήσεις και πάντα βλαστημάς την τύχη σου την αλογομούρα που δε ζεις στον ιδανικό κόσμο που έχεις πλάσει μες στον εγκέφαλο σου. Αν βέβαια, έχει και πόνο, μαχαιριές, γροθιές, λαστιχένια γκλομπ και gunshots και σε πετύχουν, τότε ξυπνάς με τον πόνο στο σημείο που σε χτύπησαν. Ευτυχώς που σε 5 δευτερόλεπτα σου έχει φύγει και αφήνει ένα μούδιασμα για 1-2 λεπτά. Τι ανώμαλος ο εγκέφαλος του ανθρώπου! Τα όνειρα μου είναι το μόνο μέρος που μπορώ να ταυτιστώ με τον Tom Cruise και τον James Bond (γενικότερα) αφού με περηφάνεια μπορώ να πω ότι εκεί μπορώ. Ναι, μπορώ να περνάω αλώβητος μέσα από 10532912 σφαίρες που σφυροκοπούν δίπλα μου και έχουν σκοτώσει τα πάντα σε ακτίνα 200 μέτρων εκτός από μένα, που κανονικά θα έπρεπε να έχουν πετύχει τουλάχιστον τον φαρδύ μου κώλο μου. Κατά τα άλλα, στο real life που λέγεται ζωή (???) δεν έχω καμία ταύτιση με αυτούς. Άντε, να έχουν έρθει στο Ελλάντα και να τους αρέσει το σουβλάκι, αλλά και πάλι είμαι σίγουρος πως το έφαγαν με πιρούνι ή τσιμπώντας με το δάχτυλο κομμάτι-κομμάτι νομίζωντας ότι η πίτα είναι εκεί για να τα συγκρατεί και για να τη φαν' για επιδόρπιο.

Μέσα στον κόσμο των ονείρων, υπάρχει αναμφίβολα ένας ανωμαλιάρικος ψυχαναγκασμός, με την έννοια ότι κολλάς σε θεματολογίες κατά περιόδους ή μπορεί να βλέπεις και το ίδιο όνειρο (είτε σου άρεσε είτε όχι). Κλασικό παράδειγμα το πεζοδρόμιο (το οποίο με έχει στοιχειώσει όπως καταλαβαίνετε). Συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους πολλές φορές το χρόνο. Κάτι θα πρέπει να έχει γράψει ο Freyd για αυτό το όνειρο θα το ψάξω (αν και μυρίζομαι κενό, ε, είπαμε ο τύπος είναι γαμάτος αλλά όχι και έτσι).

(Ξύπνα, αναγνώστη!, το επόμενο είναι γαμάτο και σε ενδιαφέρει...)

Υπάρχουν βέβαια και τα σεξουαλικά όνειρα. Και είναι τα χειρότερα. Σκάσε, ανέραστε σκατοκομπλεξικέ αναγνώστη (πλάκα κάνω, αγάπη μου!). Αλλα όντως είναι. Γιατί η κομπλεξική μας φύση όταν ξυπνήσει 1) νιώθει ενοχές (!) 2) στεναχωριέται που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πράξη με την αγαπημένη του ηθοποιό/τραγουδίστρια/διαχειρίστρια/περιπτερού κ.ο.κ. 3) τρώει κράξιμο αν μιλήσει για αυτά στο έτερον ήμισυ 4) νομίζει πως είναι σεξομανής ή κάτι τέτοιο 5) λερώνει τα σεντόνια του και το εσώρουχο που φόρεσε το βράδυ μετά το μπάνιο (DAMN!) και 6) δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

That's all folks.

Δημήτρης

Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά έχω ξεσκιστεί στα ποστ τελευταία. Κρίμα για σένα, ω Αγνωστε Αναγνώστη!

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Ρετιρέ

Ναι, για εκείνο το ηλίθιο σήριαλ του Mega λέω που παρόλο που ήταν τόσο άθλιο παίζει σε λούπα κάθε μέρα εδώ και 20 χρόνια περίπου. Πραγματικά, δεν υπάρχει! Πρέπει να είναι από άλλο πλανήτη. Ο σεναριογράφος πρέπει να εργαζόταν και να ζούσε επί μήνες σε joke-proof περιβάλλοντα χωρίς να έχει επαφή με κανένα έξυπνο ον.

Σε ένα πράγμα το παραδέχομαι: αποτυπώνει όλη την cult-ίλα των 90s και όλη την ηλιθιότητα εκείνων των χρόνων. Για σκεφτείτε από τους 6 περίπου πρωταγωνιστές οι 3 ήταν ξεμωραμένες κυρούλες που έκραζαν τους πάντες και σε κάθε επεισόδειο τραβούσε η μία τα μαλλιά της άλλης με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Μερικές φορές, ένωναν τις δυνάμεις τους εναντίον του καφετζή ή του φαρμακοποιού (ο οποίος ήταν χοντρός γκόμενος της Αγχώνευτης-Χοντρής No.1). Από ότι είχα καταλάβει (δεν είμαι σίγουρος), ήταν σε κάποιο κανάλι(;) που όλοι βρίζονταν με όλους, με τις γλάστρες, με τους τηλεθεατές κτλ. Οι διάλογοι δεν έχουν νόημα! Σε κάθε πρόταση, έχει 17 κραξίματα για τους Έλληνες (τα οποία τα άξιζαν). Η υπερβολή όμως φτάνει στα υψίπεδα του Θιβέτ! Τα αρχίδια μας γίνονταν τετραπλάσια και αυξάνονταν με ρυθμό μεταβόλης f'(x)=e^x.

Μαύρες σελίδες στην ιστορία της τηλεόρασης! Και στις καριέρες των ηθοποιών. Πάντως, έχει συνδεθεί με κορυφαία γεγονότα: το σεισμό του ΄99, με τα ζεστά καλοκαίρια των δύο τελευταίων δεκαετιών, με το να αλλάζουμε τα σώβρακα με το μαγιό για να πάμε στη θάλασσα, με το μπάνιο μετά τη θάλασσα (αν πηγαίναμε πιο νωρίς).

Αλλά δεν αντεχόταν! Και δεν αντέχεται και δε θα αντέχεται. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται. Πρέπει να παίζεται για να εξοικειώνονται οι νέες γενιές με την απύθμενη μαλακία του και να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, να αποτελεί μέτρο βλακείας!

Ενώ γράφω αυτό το, εμμμ, "άρθρο" βλέπω ένα επεισόδιο και το μίσος που έχει πλημμυρίσει το δωμάτιο είναι άπειροστά άπειρο.

Άντε γειά και να συμβουλεύεστε το Ρετιρέ γιατί κάθε ηλίθια φράση έχει ειπωθεί τουλάχιστον δύο φορές στη σειρά.


Υ.Γ.: Επική επίδειξη της γυναικίας γκρίνιας. Ξέχασα να το αναφέρω, αλλά συνδυαζόταν με το κράξιμο και τις φωνές-τσιρίδες που φτάνουν τα 120 db.

Δημήτρης